“Vingegaard en Pogacar rijden op een ander niveau – het is eerder een strijd om de derde plaats”: Florian Lipowitz tempert verwachtingen na zijn doorbraak en podiumplaats in de Tour de France 2025

Florian Lipowitz is in één klap toegetreden tot de Tour de France-podiumclub, maar hij doet niet alsof dat hem ineens een gelijke maakt van Jonas Vingegaard en Tadej Pogacar. Terugblikkend op zijn doorbraakjaar 2025 in de Roadbike-podcast was de Duitse klassementsrevelatie messcherp eerlijk over waar volgens hem het huidige plafond in het mannen-rittenkoersen ligt.

“Vingegaard en Pogacar opereren op een ander niveau. Zij tweeën rijden hun eigen koers. Het is meer een strijd om de derde plaats,” gaf de Red Bull - BORA - hansgrohe-ster toe, een zin die zowel de dominantie van de twee grootste grote ronden-krachten als zijn eigen vastberadenheid samenvat om stap voor stap te bouwen in plaats van zichzelf in een rivaliteit te praten die hij nog niet heeft verdiend.

Lipowitz komt tot die conclusie vanuit kracht, niet vanuit pessimisme. In 2025 blonk hij niet alleen in Frankrijk uit; hij onderstreepte dat met podiumwaardige koersen in zowel het Criterium du Dauphiné als de Itzulia Basque Country, waarbij hij herhaaldelijk overbleef in selecties waarin alleen Pogacar, Vingegaard en een handvol topklimmers nog present waren.

In een tijdperk waarin de foutmarge aan de top van het klassementswerk verwaarloosbaar klein is, is alleen al nog daar zijn met die twee wanneer de koers ontploft een belangrijk ijkpunt.

De doorbraak van Lipowitz heeft onvermijdelijk oude Duitse verhaallijnen heropend. Elke eigen kweek grote ronde-kandidaat wordt nog altijd bekeken door de lens van Jan Ullrich, en de verleiding om hem te bestempelen als de “nieuwe Ullrich” is duidelijk. Hij begrijpt het sentiment, maar heeft geen zin om tot nostalgisch voertuig te worden gemaakt.

“Het is een eer wanneer mensen die vergelijkingen maken,” zei hij over het in één adem genoemd worden met Duitslands enige Tourwinnaar, om vervolgens een duidelijke grens te trekken. “Uiteindelijk ben ik Florian Lipowitz. Daarom wil ik me er niet te veel op focussen. Natuurlijk ben ik vereerd, maar ik ben mijn eigen persoon.”

Die uitspraak is belangrijk. Het is niet zomaar een beleefde disclaimer, maar een signaal hoe hij wil dat zijn carrière wordt gekaderd: minder het herbeleven van een voorbij tijdperk, meer het neerzetten van een nieuwe maatstaf op zijn eigen voorwaarden. In een medialandschap dat elke beloftevolle grote ronde-renner snel tot “toekomstige winnaar” bombardeert, valt die nadruk op identiteit en dosering op.

Een van de onthullendste momenten in de podcast was hoe openhartig Lipowitz sprak over de shock om zich ineens voorin te bevinden met renners die hij tot dan toe alleen op het scherm zag.

“Ik keek altijd naar Pogacar en Vingegaard op televisie. Ik had nooit verwacht dat ik op een dag met hen zou koersen en dat niveau zou halen,” gaf hij toe. Zijn coach, voegde hij daaraan toe, was veel minder verrast door die sprong: “Mijn coach zei dat het hem niet verbaasde. Mij zeker wel.”

Dat contrast zegt veel over de dynamiek rond een opkomende klassementsrenner. Van buitenaf – en vanuit de performance-staf – kan progressie lineair en zelfs onvermijdelijk lijken. Vanuit het perspectief van de renner blijft het moment waarop je beseft dat je Pogacar en Vingegaard daadwerkelijk kunt volgen op de beslissende klimmen een psychologische schok. Lipowitz’ openheid over die kloof tussen interne ongeloof en externe verwachting onderstreept hoe snel zijn curve het afgelopen jaar is aangescherpt.

Cruciaal is dat deze nuchterheid niet verwordt tot berusting. Lipowitz is niet van plan de dominante figuur van de sport te mijden; als er iets is, dan wil hij juist de zwaarst mogelijke startlijst.

“Ik ben blij wanneer ik tegen hem (Pogacar) mag koersen,” zei hij. “Je wilt natuurlijk zelf goede resultaten behalen, maar als je de kans krijgt om tegen de beste renner ter wereld te rijden, dan grijp ik die kans graag… er is altijd nog tweede en derde plaats om voor te vechten.”

Dat is de mindset van een concurrent, niet van een defaitist. Hij belooft niet dat het duopolie Pogacar–Vingegaard snel wordt doorbroken; hij erkent dat in het huidige tijdperk de eerste stap is om een vaste waarde te worden op die volgende trede, podiums betwisten in plaats van headlines. Pas wanneer die laag staat, begint het gesprek over geel echt.

Voor nu oogt Lipowitz als de nieuwste renner die die groep kan verankeren – pragmatisch over waar hij staat, helder over wie momenteel de norm zet, maar intussen stilletjes een Tourpodium en een reeks grote ritten-koersprestaties omzetten in een platform voor wat er daarna komt.