Tom Dumoulin: Een kampioen die zijn koers zelf wilde blijven bepalen

Tom Dumoulin wordt nog steeds beschouwd als een van de meest begaafde ronderenners van zijn generatie. Met een Giro-overwinning, een wereldtitel tijdrijden en podiumplekken in de Tour én Vuelta schreef hij wielergeschiedenis. Maar achter die erelijst schuilde ook een verhaal van twijfel, druk en een geleidelijk verlies van passie. Uiteindelijk koos hij – nog vóór zijn dertigste – voor een vroegtijdig afscheid van het peloton.

In gesprek met Het Nieuwsblad blikt Dumoulin openhartig terug. "Misschien is daar de vonk al overgeslagen," zegt hij over zijn beginjaren bij Argos-Shimano. "In die periode voelde profwielrennen nog als een droom. Onze eerste Tour was magisch – vier ritzeges met Marcel Kittel, ik reed mee in de sprinttrein, maar had ook vrijheid om mezelf te ontdekken. Dat was zonder twijfel de mooiste tijd van mijn carrière."

Waar de jonge Dumoulin nog zelf de touwtjes in handen had, veranderde dat langzaam maar zeker. Wat ooit een sport van intuïtie en vrijheid was, werd steeds meer een wetenschappelijk geoptimaliseerde machine. “In het begin kreeg ik stukjes van de puzzel aangereikt door mijn trainer of de diëtiste, en dan ging ik daar zelf mee aan de slag. Ik voelde me in controle. Maar later werd ik zelf een stukje in de puzzel van iemand anders.”

Het keurslijf werd te strak. “Tegen het einde kreeg ik geen voldoening meer. Ik was een artiest geworden die alleen maar uitvoerde. De diëtist zei wat ik moest eten. De trainer besliste waar en hoe ik moest trainen. Maar niemand vroeg nog hoe ik me voelde. Dat is waar het knelde.”

Hoewel de resultaten er nog steeds waren, viel steeds vaker op dat Dumoulin in de grote rondes moeite had om gelijke tred te houden met een nieuwe generatie, die net iets anders in de sport stond. Rijders als Pogacar en Van der Poel combineren data met instinct, discipline met vrijheid.

“Zij vinden dat evenwicht beter,” meent Dumoulin. “Mathieu bijvoorbeeld, die beslist zelf nog steeds welke koersen hij rijdt. Hij leeft gezond, gebruikt alle technologie, maar blijft baas over zijn eigen carrière.”

De Nederlander reed zijn laatste jaren bij Jumbo-Visma, de ploeg die synoniem is geworden voor data, marginal gains en absolute controle. “Hun aanpak heeft onmiskenbaar tot grote successen geleid. Maar het moet ook in balans zijn met menselijke begeleiding. Voor mij persoonlijk werd het te veel.”

Dumoulin zegt het zonder rancune, maar met reflectie. “Voor sommige renners is die wetenschappelijke aanpak ideaal. Maar ik verloor mezelf erin. Uiteindelijk was het niet de sport die veranderde, maar mijn gevoel erbij. En dan weet je: het is tijd om te stoppen.”

Een groot kampioen met een groot hart – die boven alles trouw bleef aan zijn gevoel. Tom Dumoulin was niet zomaar een renner; hij was een denker op de fiets. Misschien niet voor altijd in het peloton, maar wel voor altijd in de geschiedenisboeken.