Thijs Zonneveld wordt moe van té dominante Tadej Pogacar: "En ik denk dat ik niet de enige ben"

Voor wie had voorspeld dat Tadej Pogacar 50 kilometer voor de finish zou aanvallen op de Colma di Sormano was het raak. Persoonlijk dachten wij dat hij nog eerder zou toeslaan, maar de Sloveen gaf ons even een vleugje hoop toen Remco Evenepoel in zijn wiel bleef... voor kort. De rest is, zoals altijd, geschiedenis.

De Sloveen werd na zijn prestatie wederom door velen in de wielerwereld lovend toegesproken. Thijs Zonneveld vormde hierop geen uitzondering, maar gaf echter ook toe dat hij er langzaamaan 'moe' van begint te worden. In zijn column voor het AD schrijft hij dat hij langzaamaan genoeg begint te krijgen van de dominante wereldkampioen. "Hoe mooi zijn solo’s ook zijn, hoe bijzonder zijn seizoen ook was: de overmacht was te groot", stelt hij.

Zonneveld had het niet erg gevonden als de wereldkampioen zijn aanval wat langer had uitgesteld: "Heel, heel, heel misschien wacht-ie tot het laatste klimmetje. Of anders het sprintje met een handvol anderen. Wordt het nog een soort van spannend. Maar laten we eerlijk zijn: die kans is net zo groot als dat het zaterdag hagelslag regent. Het zit er dik in dat Tadej Pogacar een kilometer of vijftig voor de finish al gaat. Of anders op tachtig al. En als hij er zin in heeft, is-ie al gevlogen voor de uitzending begint."

Net zoals in Luik, de Giro d'Italia, de Tour de France en het WK was het wederom een one-man-show. "Alwéér. Daarvan heeft hij er dit jaar al zoveel gegeven dat je soms het idee hebt dat je naar een herhaling van vorige week of de week ervoor zit te kijken. Hoe bizar goed Mathieu van der Poel en Remco Evenepoel soms ook waren: er is geen enkele twijfel over wie de beste wielrenner van dit melkwegstelsel is."

Thijs Zonneveld was aanvankelijk vol lof in zijn column: "Vanuit historisch en sportief perspectief is het wielerjaar van Pogacar in 2024 er eentje om voor altijd te onthouden." Maar die bewondering sloeg snel om in lichte irritatie. "Vrijwel alles lukte. Hij werd niet ziek, hij viel niet, hij had geen pech op beslissende momenten, hij miste nooit de slag. Zijn basisniveau was zo absurd en allesverzengend hoog dat we niet eens doorhadden of hij nu in vorm of in topvorm was. Hij werd nooit moe. Ik wel. Van hem. En ik denk dat ik niet de enige ben."