De jongere
Romain Bardet zou de dertiende etappe van de Giro d’Italia vermoedelijk hebben bestempeld als ‘op maat gemaakt’ — een heuvelachtig profiel, explosieve finale, een pittige aankomst bergop. Maar op 33-jarige leeftijd, in de herfst van zijn carrière, stelt de Fransman zich realistischer op. Of toch niet?
In een moment van relatieve kalmte tijdens een verder hectische finale, waagde Bardet een gewaagde aanval in de afdaling op tien kilometer van de meet. Had Alpecin-Deceuninck niet alert gereageerd, dan had de man van
Team Picnic PostNL misschien wel de verrassing van de dag kunnen worden.
"Het was een veel zwaardere dag dan het profiel deed vermoeden," vertelde Bardet na afloop. "Het begon met razendsnelle vlakke stukken, gevolgd door een explosieve heuvelzone waar de koers volledig openbrak." Die chaos ontstond toen INEOS Grenadiers op ruim vijftig kilometer van de streep het peloton uiteenreet met een verrassende versnelling op een klim van vierde categorie.
Bardet werd toen, net als de meeste favorieten, teruggeslagen, maar wist zich te hergroeperen toen het tempo opnieuw inzakte. En toen kwam zijn moment: in de afdaling van de voorlaatste klim — vlak na de sprint voor de Red Bull KM — greep hij zijn kans.
"Ik zag een opening en ben gegaan," legde hij uit. Aanvankelijk kreeg hij gezelschap van Mathias Vacek (Lidl-Trek), maar het was vooral Bardet zelf die het tempo bepaalde. Lang leek het duo iets moois op poten te zetten, tot Alpecin-Deceuninck op de eerste hellingen naar Vicenza het gat resoluut dichtreed.
Ondanks het mislukken van zijn poging, keek Bardet met opgeheven hoofd terug. "Als team hebben we goed gereden. We bleven bij elkaar, hielden elkaar uit de wind, en Max (Poole) verliest uiteindelijk maar zes seconden op de concurrentie."
Voor Bardet was het een teken dat hij, ondanks zijn gevorderde wielerleeftijd, nog altijd over lef en koersinzicht beschikt. Een ritzege zat er deze keer niet in, maar de aanvalslust is nog springlevend.