Persconferentie: “Als ik ooit Sanremo en Roubaix win… is er niet veel meer dat je nog kunt doen” – Tadej Pogacar verkiest klassiekers boven Tour de France in 2026

Voorafgaand aan het nieuwe seizoen stond Tadej Pogačar de media te woord in een uitgebreide persconferentie. Hij sprak over Roubaix-ambities en Tour de France-erfenis, ploegdiepte, veiligheid in de koers en zijn langetermijnmotivatie aan de top van de sport. Wielrennenuptodate.nl was aanwezig om elk woord vast te leggen.

Als je zou moeten kiezen tussen je eerste winst in Parijs-Roubaix of een vijfde eindzege in de Tour de France, wat kies je en waarom?
Ik zou voor Roubaix kiezen, omdat ik de Tour al vier keer heb gewonnen. Het verschil tussen nul en één is groter dan tussen vier en vijf.

Maar met de Tour de France zou je ook recordhouder worden. Doet dat je iets?
Ja, dat betekent wel wat.

We hoorden deze week dat Red Bull met Florian Lipowitz alles op de Tour de France zet. Wat vind je daarvan, en ben je bang?
Bang niet. De Tour heeft elk jaar het hoogste niveau. Iedereen is altijd voor honderd procent klaar voor de Tour. Elke ploeg stuurt daar de beste selectie heen, dus je weet dat de beste renners er zijn en je moet op iedereen voorbereid zijn.

Je hebt nu Isaac Del Toro aan je zijde. Is hij iemand die je in de toekomst kan volgen?
Ik hoop het, ja. Ik hoop het. Misschien wordt hij zelfs beter. Hij gaat zijn eigen weg, met zijn eigen stijl, en ik bewonder hem nu al als renner en als persoon. Ik hoop dat hij doorgaat zoals de afgelopen jaren en dat hij net zoveel plezier in het fietsen houdt als nu.

Hoe was je winterstop? Heb je kunnen ontspannen en resetten?
Het was een echt goede winter, maar hij is elk jaar te kort. Je hebt altijd een paar extra dagen nodig, denk ik. Dat denkt iedereen. Maar ik heb het goed gehad. Ik heb veel verschillende dingen gedaan en de wereld eens anders gezien. Het was een goede reset en nu zijn we terug op trainingskamp, volle gas trainen met de jongens. Het was een goede reset en ik denk dat we klaar zijn om opnieuw te beginnen.

Je trapte vorig seizoen je beste waarden en je klinkt erg positief. Denk je dat je nog beter kunt worden? Is er nog ruimte voor prestatieverbetering?
Natuurlijk is er altijd wat te verbeteren. Of het nu prestatie, mentaal, fysiek of gewoon je levenswijze is, je kunt altijd bijschaven. We weten niet of de twintigminutenwaarde nog beter kan, maar er zijn andere dingen waar je aan kunt werken die je misschien mist. Ik denk niet dat ik nog veel beter hoef te worden. Als ik dit niveau vasthoud, ben ik meer dan tevreden.

Hoe ziet je programma voor komend seizoen eruit?
Mijn programma wordt de klassiekers, zoals bijna elk jaar. Ik begin met Strade Bianche, ga door naar Milano-Sanremo, dan Vlaanderen, Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik, en dan zien we verder. Voor de Tour rijd ik enkele rittenkoersen van een week, zoals Romandie en Suisse. Ik kijk uit naar de nieuwe uitdagingen.

Wat heb je geleerd van je recente terugkeer op de kasseien?
Het was goede training. We hebben wat materiaal van het team getest en we hadden veel geluk met het weer in België, dus we hebben echt goed kunnen trainen en hadden goede sensaties op de kasseien. Het was fijn om er nu al te rijden.

Stel dat je Milaan-Sanremo en Parijs-Roubaix wint. Voelt je carrière dan compleet?
Als ik die twee ooit win, zou ik denken dat er niet heel veel meer te doen is. Maar er is altijd iets anders. Er zijn veel rittenkoersen van een week die ik nog niet heb gewonnen, en ook de Vuelta. Er blijft veel te proberen in verschillende scenario’s. De jaren gaan snel en je hebt niet zoveel tijd om alles te winnen. De wielerkalender is enorm. Ik ben er niet door geobsedeerd, zoals sommigen misschien denken.

Als je Vlaanderen en Roubaix vergelijkt: je won Vlaanderen al twee keer. Pak je die koersen anders aan?
Ze liggen een week uit elkaar, dus de voorbereiding verschilt. Voor Vlaanderen moet je honderd procent zijn voor de korte hellingen en de stress in het peloton. Het is een heel lange koers, dus uithoudingsvermogen en punch zijn belangrijk. In Roubaix heb je dat ook nodig, maar vooral goede benen na lange uren op de fiets en lange inspanningen. Eigenlijk moet je vooral herstellen van Vlaanderen, want in één week kun je niet veel veranderen.

Javier Sola kwam eerder ter sprake. Wat geeft hij je als coach wat anderen niet deden?
Ik had sinds mijn jeugd veel coaches, en elke coach is net anders. Met Javier hebben we een heel goede relatie opgebouwd. Na elke training, zodra ik het bestand upload of zelfs nog vóór ik klaar ben, appt hij om te vragen hoe het gaat. Soms irriteert me dat, want als je thuiskomt wil je eerst douchen, eten en herstellen. Maar hij begrijpt dat. Het toont dat hij echt geeft om hoe ik me voel, niet alleen om het trainingsblok. Dat is voor mij heel belangrijk.

Heeft hij je veranderd als renner, of is het meer een natuurlijke evolutie?
Ik denk niet dat hij me als renner heeft veranderd. We werken gewoon goed samen. Natuurlijk ben ik beter geworden sinds ik met hem werk, maar ik werd ieder jaar sowieso beter.

Je zei eerder dat je je niet gevangen voelt als renner. Waarom denk je dat mensen dat soms suggereren?
Allereerst riskeren we elke dag ons leven in het verkeer, in training en in wedstrijden. Het wordt steeds gevaarlijker. Soms denk ik: daar had ik geluk, of er waakt iemand over me. Bij een bijna-moment besef je dat je voorzichtig moet zijn en voor jezelf en anderen moet zorgen. Soms pushen we onszelf te hard. Na zo’n waarschuwing besef je dat het beter is niet te geobsedeerd te raken en veilig te blijven.

Je zegt altijd hoe belangrijk ploeggenoten zijn. Kun je uitleggen wat jouw kernteam voor je betekent in een Tour de France-ploeg?
De afgelopen twee, drie of zelfs vier jaar hadden we zoveel kwaliteit in deze ploeg. Uit alle renners kun je bijna willekeurig acht voor de Tour kiezen en nog steeds iets moois neerzetten. Iedereen kent zijn capaciteiten en wat hij moet doen. Iedereen blijft met beide benen op de grond. De jongens die met mij de Tour reden, blijven altijd speciaal. Je gaat drie weken samen afzien voor één doel, en dan groeit er echt een band. Je wordt een familie.

Wat is het belangrijkste in een Grote Ronde?
Zo min mogelijk stress. Iedereen moet weten waarom hij er is. Op sommige dagen voelt iemand zich minder, en dan is communicatie heel belangrijk. Er is nooit een perfecte dag voor alle renners. Je moet goed communiceren, het plan kennen en daarna alles geven voor dat doel. Goed kunnen opschieten met ploeggenoten en staf is ook heel belangrijk.

Je zei: naar de top komen is moeilijk, daar blijven nog moeilijker. Voel je dat nu sterker?
Ieder jaar is een beetje anders. Er verandert altijd iets. Het was niet makkelijk om aan de top te komen, en het is niet makkelijk om daar te blijven. We hebben daar heel hard voor gewerkt. Er is veel spanning, media en sponsorverplichtingen. Het is pittig, maar niet ondoenlijk. Ik probeer van dit moment te genieten. Ik heb het geluk gehad aan de top te staan, en ik wil er het maximale uithalen voor mezelf en de mensen om me heen.

Heb je nog tijd om de normale Tadej uit Slovenië te zijn?
Soms wel. Maar zelfs dan herkent soms iemand je. Echt de normale Tadej zijn kan eigenlijk niet meer. Maar ik heb nog wel tijd om gewoon een normale kerel te zijn.

Je blijft de klassiekers rijden en mikt tegelijk op de Tour. Begrijp je dat sommige renners kiezen om niet beide te doen?
Ieder heeft zijn eigen manier om zich voor te bereiden op de grootste doelen. Ik heb gezien dat ik de klassiekers én de Tour aankan. Natuurlijk is het zwaar om bijna elke week een Monument te rijden en dan te switchen naar het hooggebergte. Soms zou ik ook liever een paar rittenkoersen en hoogtestage doen voor de Tour, maar dat ben ik niet. Ik begrijp anderen volledig. Ik respecteer Remco’s keuze om de klassiekers niet te rijden, want het is niet eenvoudig.

Het lijkt alsof je meer plezier hebt in de klassiekers dan in de Tour. Is dat een terechte indruk?
De klassiekers zijn eendagskoersen, alles is gericht op die dag. In de Tour heb je drie weken lang elke dag druk. De Tour is veel stressvoller. Je werkt elke dag. Je lijdt 21 etappes, en dan ben je blij met wat je hebt gedaan.

Je zei dat Roubaix je misschien meer betekent dan nog een Tourzege. Zou je ooit je Tourkansen opofferen om Roubaix te winnen?
Als het kiezen wordt tussen het één of het ander, weet ik het niet. Als het aan de ploeg ligt, is het waarschijnlijk de Tour. In Roubaix is er altijd kans op een val die de Tour compromitteert. Maar dat risico bestaat elke dag ook in training. Je kunt het niet vermijden.

Vanuit toeschouwersperspectief hoopt iedereen op een spannende Tourstrijd. Verwacht je dat andere renners volgend jaar een stap zetten?
Vanuit mijn perspectief is het koersen altijd close, ook als het niet zo lijkt. Zelfs bij grote tijdsverschillen voelt het dicht bij elkaar. Er komen elk jaar jonge renners beter voor de dag, zoals we onlangs zagen. Er zijn altijd renners die terugkomen na pech. Er zal altijd competitie zijn.

Zou je ooit overwegen om alle drie de Grote Rondes in één seizoen te rijden?
Ik denk dat het kan, ja. Maar je moet dat met de ploeg en de renners bespreken. Ik vind niet dat het eerlijk is. We hebben veel renners die een Grote Ronde kunnen winnen. Ik hoef niet overal obsessief mee bezig te zijn. Ik zie Joao, Isaac, Adam of anderen ook graag voor het klassement knokken en hun kansen krijgen.

Heeft Parijs-Roubaix Milaan-Sanremo vervangen als je grootste obsessie, of weeg je beide even zwaar?
Nee, ik ben niet geobsedeerd door een van die koersen.

Terug naar de laatste week van de Tour de France: je leek minder plezier te hebben in de koers. Was dat fysiek, of gewoon vermoeidheid?
Het was een goede Tour. We wonnen en haalden het doel. Natuurlijk was het hard en stressvol, maar dat is altijd zo in de Tour. Je werkt 21 etappes en daarna ben je blij met wat je hebt gedaan.

Is er één specifiek duel, misschien met Van der Poel of Vingegaard, waar je het meest van geniet?
Het is echt moeilijk kiezen. Er zijn zoveel mooie momenten. De Tour, het WK, de klassiekers, zelfs koersen in Canada. Elke koers en elk moment schrijft zijn eigen verhaal, dus het is lastig om één favoriet te kiezen.

Je wint van februari tot oktober. Hoe verklaar je die constantheid?
Ik krijg die vraag elk jaar. Het antwoord is simpel. Ik heb een goed programma vanuit de ploeg en een goede kalender. Ik race niet te veel dagen. Ik kan koersen kiezen en soms nee zeggen als ik voel dat ik later niet goed kan presteren. Sommige renners rijden tachtig dagen of vullen constant in, en dan is het heel moeilijk om op je best te zijn.

Vind je dat je te veel koerst?
Kijk je naar het aantal koersdagen, dan denk ik van niet. Meestal heb ik rond de zestig koersdagen. Aan het einde van het seizoen voelt het veel, maar ik win liever meer in zestig dagen dan minder in tachtig dagen. We hebben met de ploeg een goede balans gevonden en dat werkt goed voor mij.

Ben je na het seizoen 2025 vermoeider dan in voorgaande jaren?
Ik zou zeggen min of meer hetzelfde. Je wilt altijd een goede vakantie na het seizoen en tijd met familie en vrienden. Soms is het druk, maar de tijd vliegt.

Je noemde de breedte van de ploeg. Joao Almeida is niet in de Tour en mikt opnieuw op de Giro. Hoe blij zou je zijn als hij eindelijk een Grote Ronde wint?
Joao had een echt sterk seizoen in 2025. Jammer genoeg moest hij de Tour verlaten. Ik geloof echt dat hij de Vuelta had kunnen winnen. Als hij zich honderd procent op de Giro kan richten en niet aan de Tour hoeft te denken, kan hem dat voordeel geven. Hij is meer dan capabel om een Grote Ronde te winnen als alles goed valt.

Race je liever tegen hem in de Tour, of is het beter dat hij andere Grote Rondes aanpakt?
Als sporter wil je altijd tegen de besten koersen in volle sterkte. Dat maakt de overwinning betekenisvoller. Maar het is zijn keuze. Ik ga hem niet vertellen waar hij moet rijden.

Kun je garanderen dat je niet de Giro, of zelfs de Vuelta rijdt?
Nee, ik kan niets garanderen. Ik kan heel snel van gedachten veranderen en kalenders omgooien. Alles ligt open tot aan de handtekening bij het tekenen.

Je stond dit jaar op het podium in alle vijf Monumenten. Besef je hoe historisch dat is?
Ja, ik denk dat ik na al die jaren en overwinningen begin te beseffen dat we iets bijzonders doen. Ik geniet van het proces en ik hoop dat ik dit verhaal kan blijven schrijven.