🏆 Back to back win for 🌈 @mathieuvdpoel, he is the king of #ParisRoubaix😈 🏆 🌈 @mathieuvdpoel est le roi de Roubaix ! Il conserve son titre !
Pedal Punditry #4 | Parijs-Roubaix: Grote renners zorgen voor saaie wedstrijden... En dat is prima om toe te geven
Wielrennenmaandag, 08 april 2024 om 9:46
Parijs-Roubaix is elk jaar weer de wedstrijd waar ik het meest enthousiast over ben. In mijn ogen staat het boven het Wereldkampioenschap qua spektakel, boven de Tour de France qua emotie... Maar dit jaar was het verre van spannend. Ik vind het prima om dat toe te geven.
Dit is natuurlijk mijn eigen mening. Parijs-Roubaix was dit jaar een teleurstelling als het gaat om geweldig koersen en het was helaas het hoogtepunt van een kasseiklassiekerseizoen dat vaak hetzelfde heeft laten zien. In feite ben ik begonnen met dit te schrijven terwijl de wedstrijd nog bezig is, met nog 20 kilometer te gaan. Op dit moment is Gianni Vermeersch, de derde sterkste renner van Alpecin-Deceuninck, aan het overbruggen naar de achtervolgende groep met de grootste rivalen van Mathieu van der Poel.
In die groep zit Jasper Philipsen, de nummer twee van vorig jaar, die precies dezelfde tactiek heeft gevolgd op weg naar weer een indrukwekkende collectieve prestatie van Alpecin-Deceuninck. Die groep heeft bijna drie minuten achterstand op Mathieu van der Poel, misschien wel de sterkste renner van de dag, met een marge die moeilijk te bevatten is. Dit is een zeer vergelijkbare emotie met de Ronde van Vlaanderen van vorige week zou ik zeggen, waar van der Poel de belangrijkste favoriet was, Alpecin-Deceuninck comfortabel controleerde tot de Koppenberg, en toen de wereldkampioen aanviel niemand ook maar in zijn buurt kwam.
Wat volgde was een uur koersen waarin ik me vooral concentreerde op de comeback van António Morgado en de ronduit spannende strijd om het podium met verschillende kanshebbers, waaronder een paar zeer onverwachte figuren. Voor de tweede plaats, een van de beste wedstrijden die je je maar kunt bedenken. Maar voor de overwinning was het nauwelijks nog een wedstrijd, dankzij een wonderkind dat wielerlegende is geworden in Mathieu van der Poel.
Strade Bianche. Tadej Pogacar start als de grote favoriet, ook al is het zijn eerste wedstrijddag van het seizoen. Op de beroemde Monte Sante Marie, met nog 81 kilometer te gaan, plaatste de UAE Team Emirates-renner een zittende aanval en nam een voorsprong op de rest van het veld. Spannend! Dapper! Voor 1, 2, 5... 10 minuten... Dan is het uitgewerkt. Er zijn nog 75 kilometer te gaan tot de prachtige beklimming van de Via Santa Caterina en de schilderachtige finale op het Piazza del Campo, maar de winnaar is - tenzij er een vervelende valpartij gebeurt die het voorjaar beëindigt, waar je nooit op hoopt - al beslist. Het gat groeit en groeit, het maakt niets uit of zijn voorsprong op de achtervolgers 2 of 3 of 4 minuten is; het maakt gewoon niets uit. Tadej Pogacar's prestatie in Strade Bianche was historisch, maar het doodt de wedstrijd. Van der Poel's overwinning in de Ronde van Vlaanderen was verwacht, maar saai;
Roubaix is een speciale dag. De vroege start, de uitgebreide strijd om de kopgroep, de tientallen renners die op een goede dag om de winst kunnen strijden of zelfs kunnen profiteren van de kopgroep om voor de ultieme verrassing te zorgen... Het is de wedstrijd op het hoogste niveau waar bij de start met recht een enorme verrassing verwacht kan worden. De spanning liep op in de start en de openingskilometers toen de renners gemiddeld meer dan 50 km/u reden en de rugwind de vluchters in de kaart speelde. De massale valpartij die al vroeg plaatsvond maakte een deuk in het spektakel, want Jonathan Milan - onderdeel van Lidl-Trek, de enige ploeg waarvan ik realistisch gezien geloofde dat ze Alpecin kon evenaren op de dag - verloor zijn 'dark horse' en gevaarlijkste outsider. De wedstrijd werd meer een man tegen man, wat het in de huidige vorm erg moeilijk maakt voor iemand om van der Poel te verslaan, zelfs in een wedstrijd zonder beklimmingen;
Alpecin-Deceuninck domineerde vanaf het begin en geen enkele ploeg kwam in de buurt. Alpecin staat eigenlijk vaak op achterstand tegen andere collectieven, maar Visma arriveerde in Roubaix zonder de geblesseerde Wout van Aert en Jan Tratnik, de zieke Matteo Jorgenson en Dylan van Baarle, en met Christophe Laporte uit vorm die al in de eerste sector uit de wedstrijd stootte. Visma uit de wedstrijd, Lidl gedecimeerd (met Jasper Stuyven ook afwezig), de andere teams hadden gewoon niet de paardenkracht om het verschil te maken. Gianni Vermeersch volgde comfortabel een sterke aanval van Nils Politt en Stefan Küng die eigenlijk heel interessant zou kunnen zijn, net zoals hij had met de suïcidale aanval van Mads Pedersen in Vlaanderen.
Van der Poel en Philipsen zaten volledig comfortabel in het wiel. Philipsen reed lek na Arenberg maar kwam zonder al te veel problemen terug, terwijl de wereldkampioen gewoon in de wielen gleed tot hij wilde toeslaan. Hij deed dat uiteindelijk met nog 59 kilometer te gaan, opnieuw met niemand in de buurt. Van der Poel won Parijs-Roubaix en had twee minuten de tijd om het te vieren en toe te kijken hoe zijn naaste concurrenten het velodrome binnenkwamen, vechtend voor de tweede plaats die - precies hetzelfde als vorig jaar - werd ingenomen door ploeggenoot en Milano-Sanremo winnaar Jasper Philipsen. Het gaat niet om de tweede opeenvolgende één-twee, het gaat om het feit dat op geen enkel moment in de race een team Alpecin echt onder druk zette, en toen van der Poel besloot aan te vallen was de race voorbij. Zo was het. In Vlaanderen had de ploeg Gianni Vermeersch in de kop van de wedstrijd en nog steeds genoeg vuurkracht om hem op te jagen om een aanval te lanceren met hun belangrijkste man. De geschiedenis herhaalt zich. Het is een teleurstellende climax voor een teleurstellend klassiekerseizoen. Velen kwamen niet aan in Roubaix door blessures waardoor Alpecin in de perfecte positie kwam die ze grepen. De Trouée d'Arenberg was spannend, de beelden van de Carrefour de l'Arbre erg mooi, maar koerstechnisch... Mijn commentaar is: laat het volgend jaar beter zijn.
De hartverscheurende triomf van Matthew Hayman... De welverdiende triomf van Peter Sagan in 2018... Het modderige schreeuwfestijn van 2021 waar Sonny Colbrelli een gedenkwaardige overwinning boekte... De underdog bijna-overwinningen van Nils Politt, Silvan Dillier, Florian Vermeersch... Nee, niet elk jaar kan en zal zo zijn, maar elk jaar heeft het geweldige actie opgeleverd, maar dat was hier niet het geval. Strade Bianche en Ronde van Vlaanderen, de twee andere meest spectaculaire wedstrijden van het voorjaar, hadden hetzelfde gevoel. Luik-Bastenaken-Luik, zonder een paar geblesseerde renners en met Tadej Pogacar aan de start, zou niet anders moeten zijn. Ik zie Tadej Pogacar al aanvallen op La Redoute voor een solo-overwinning;
In hun opkomst is het spannend om talenten als deze met ballen en spectaculaire overwinningen te zien koersen in de meest iconische wedstrijden. Dat heeft het moderne wielrennen spannender gemaakt dan wat het ongeveer tien jaar geleden was, naar mijn eerlijke mening. Maar we hebben renners die zo sterk zijn dat ze, als hun aartsrivalen afwezig zijn, gewoon met gemak domineren en dat zorgt niet voor spannende wedstrijden, integendeel. Er was weinig hoop op een andere uitkomst dan wat er gebeurde. Natuurlijk is dit altijd subjectief, maar ik heb het gevoel dat het algemene gevoel na vandaag dat van teleurstelling is, een gemiste kans, en het is geen schande om dat toe te geven;
Net Binnen
Meest Gelezen
Laatste Reacties
- Makkie voor Jonathan:-)
DareDevil17-05-2024 - Zal wel tussen Milan en Kooij gaan, Merlier moet eerst maar eens een grote ronde zien uit te rijden en het niveau van Groves is afwachten na z'n knieproblemen. Geef streepje voor aan Milan omdat die al uitgesproken heeft voor de puntentrui te gaan. Maar als Kooij snel een paar ritten wint, kan 't een mooi duel worden.
ChassePatate02-05-2024 - Mee eens. Wel knap van hem :-)DareDevil07-04-2024
- Maakt de koersen ook niet spannender in ieder geval
BizziedeBij26-03-2024