"Ik heb me nooit een echte klassementsrenner gevoeld - Romain Bardet neemt afscheid in het Critérium du Dauphiné

Het Critérium du Dauphiné van volgende week markeert het einde van een tijdperk: het wordt de laatste wegwedstrijd in de profcarrière van Romain Bardet. De Fransman, die in 2012 debuteerde in het profpeloton, neemt op zondag 15 juni afscheid van het wielermilieu — passend op het mythische Plateau du Mont-Cenis, hoog in de Alpen.

Amper een week geleden reed Bardet nog de Giro d’Italia uit — zijn laatste grote ronde. Hij kwam daar akelig dicht in de buurt van een unieke trilogie: ritzeges in alle drie de Grote Rondes. Maar zoals zo vaak in zijn loopbaan, bleef het net een ‘bijna’. Een verhaal van gemiste kansen, grote verwachtingen en ongrijpbare glorie.

Is ooit écht duidelijk geworden wat Bardet, Pinot — en bij uitbreiding heel Frankrijk — weerhield van een Tourzege? Zoals wielerjournalist Hugo Coorevits het tegenover WielerFlits treffend verwoordde: "Bardets jaren aan de top werden gekenmerkt door een voortdurende strijd tussen immens potentieel en de beperkingen van zijn capaciteiten."

"Het doek valt op 15 juni, op het Plateau du Mont-Cenis. Daar eindigt een carrière die begon in 2012. Een carrière die uiteindelijk niet helemaal bracht wat hijzelf en zijn landgenoten ervan hoopten. Zijn vijftiende plaats in zijn eerste Tour in 2013, als 22-jarige, deed dromen ontvlammen — maar die zijn nooit volledig ingelost."

Coorevits herinnert zich zijn eerste ontmoeting met Bardet tijdens de Amstel Gold Race van 2013. "Hij zat mee in de vroege vlucht en werd pas op negen kilometer van de meet gegrepen. Ik stapte naar hem toe en zei: ‘Ik denk dat je een mooie profcarrière tegemoetgaat.’ Hij keek me verlegen aan en vroeg: ‘Meent u dat echt?’ Ik knikte. Hij glimlachte."

Frankrijk geloofde in Bardet, net zoals het geloofde in zijn generatiegenoot Thibaut Pinot. De media smulden van het vermeende duel tussen de twee, dat deed denken aan de mythische rivaliteit tussen Jacques Anquetil en Raymond Poulidor. Maar de parallellen gingen mank. "Het grote verschil: beide waren geen uitblinkers tegen de klok," aldus Coorevits.

De Tourorganisatoren probeerden hen te helpen, met parcoursen waarin het aantal tijdritkilometers drastisch werd teruggeschroefd. Soms met succes: in 2016 eindigde Bardet knap tweede na een heroïsche ritzege in Saint-Gervais Mont Blanc. Een jaar later, in 2017, begon hij de afsluitende tijdrit in Marseille met slechts 23 seconden achterstand op Chris Froome. Maar toen ging het mis. "Bardet stond volledig stil. Hij verloor twee minuten en zakte zelfs nog van het podium — Rigoberto Urán stak hem voorbij. Dat was het moment waarop de gele trui definitief uit zicht verdween."

Vanaf 2019 begon de twijfel te knagen. "Aan de vooravond van het Critérium du Dauphiné zei ik hem tijdens een interview: ‘Laat dat klassement los. Richt je op eendagskoersen.’ Hij zweeg, maar zijn blik sprak boekdelen. De druk van de Tour begon te wegen, en bij AG2R legde de ploegleiding de lat onverbiddelijk hoog."

De overstap naar Team DSM in 2021 bracht nieuwe lucht. Vaderschap, COVID, een andere omgeving — het bood allemaal perspectief. "De man met een master in business management had tijd om na te denken. Na negen jaar bij AG2R besloot hij het roer om te gooien."

Onder Iwan Spekenbrink kreeg Bardet een hernieuwde vrijheid. "Spekenbrink zei hem simpelweg: ‘Je hoeft niet te winnen. We willen gewoon de beste versie van jou zien.’ En dat werkte. Bardet ging weer koers maken zoals in zijn beginjaren: aanvallend, instinctief, vrij. Old school."

Die herwonnen vrijheid leidde tot een ontroerend moment tijdens zijn laatste Tour de France. Op de openingsdag van de editie 2024 mocht hij zegevieren. Zijn jonge ploeggenoot Frank van den Broek — met wie hij samen in de ontsnapping zat — liet hem de overwinning én de gele trui. Een gebaar dat het begin van het einde markeerde.

In een interview met L’Équipe bekende Bardet later dat hij zich nooit een echte klassementsrenner had gevoeld. "Nog een top tien in een grote ronde? Het deed me weinig meer."

Op 15 juni rijdt Bardet zijn laatste kilometers als prof. Niet als de kampioen die Frankrijk zo vurig hoopte, maar als een renner die trouw bleef aan zijn stijl, zijn waarden, en zijn koershart. En dat verdient minstens evenveel respect.