Slechts vier seconden... dat was het verschil dat
Demi Vollering scheidde van haar tweede eindzege in de
Tour de France Femmes afgelopen zomer. Hoewel de renster van
Team SD Worx - Protime op de laatste beklimming van de wedstrijd op Alpe d'Huez wist weg te rijden bij de leidster in de koers
Katarzyna Niewiadoma, bleek het niet voldoende om de eindzege binnen te halen.
"Diep van binnen wist ik al dat het niet genoeg zou zijn, want ik had net het tijdsverschil gehoord", vertelt Vollering aan The Athletic. "Toen ik de finishlijn passeerde, zakte ik op de grond en zag ik de seconden wegtikken. Het enige wat ik kon denken was: 'Laat de tijd sneller gaan. Laat Kasia stoppen.' Ik hoopte tegen beter weten in, maar toen ik haar de bocht om zag komen, wist ik dat het voorbij was."
"Mijn familie zei dat ik met mijn hart had gereden, dat het een geweldige koers was en dat ze nog steeds trots op me waren", vervolgt ze. "Dat is natuurlijk precies wat je wilt horen, maar tegelijkertijd ook wat je niet wilt horen. Op dat moment wil je maar één ding: de gele trui."
Hoewel de beklimming van Alpe d'Huez Vollering bijna terug aan de leiding van de wedstrijd bracht, was het niet genoeg om de eindzege te behalen. In werkelijkheid was het verlies al eerder ingezet tijdens etappe 5. De 27-jarige renster kwam net buiten de 3-kilometergrens ten val, wat grote gevolgen had. Tot verbazing van velen besloot Team SD Worx - Protime niet terug te keren om hun kopvrouw te helpen in haar wanhopige achtervolging. Uiteindelijk ging Blanka Kata Vas met de ritzege aan de haal, en niet Vollering.
"Het was een bizarre wending", herinnert Vollering zich. "Het was een rot situatie. Ik had zoveel pijn in mijn onderrug en been dat ik geen kracht meer had. Het duurde een eeuwigheid voordat ik overeind kwam, en toen ik dat eenmaal deed, besefte ik dat ik niet eens kon bukken om mijn fiets op te pakken. Tegen de tijd dat ik de ketting er weer op had gelegd, tikte de klok door."
Vollering verloor uiteindelijk 1 minuut en 47 seconden in die etappe. Hoewel ze het grootste deel van die achterstand later wist goed te maken, bleek het uiteindelijk nét te veel. "Ik was zo dichtbij, en de manier waarop ik verloor was echt pijnlijk", zegt de Nederlandse. "Die valpartij bleef maar door mijn hoofd spoken op het laatste podium. Maar de volgende ochtend besefte ik al snel hoe trots mijn familie en vrienden waren op wat ik had bereikt in de koers. En toen ik de enthousiaste reacties van de fans zag, voelde ik die positieve energie meteen."