"Dan zie je je kinderen huilen... en denk je: misschien is het voor iedereen beter als ik er niet meer ben" - Luca Guercilena vertelt over zijn gevecht tegen kanker

Sinds 2011 is Luca Guercilena een vaste waarde in de wielerwereld, als general manager van het team dat tegenwoordig onder de naam Lidl-Trek rijdt. Achter de schermen bouwde hij jarenlang mee aan successen op de weg, maar in de afgelopen jaren voerde de Italiaan een andere, veel persoonlijkere strijd — een gevecht dat hem bijna het leven kostte.

In een openhartig gesprek met De Telegraaf blikt Guercilena terug op zijn confrontatie met lymfeklierkanker. “Ze ontdekten de ziekte en ik begon onmiddellijk aan een chemobehandeling. Aanvankelijk leek die aan te slaan, maar toen kwam de winter en sloeg mijn verzwakte immuunsysteem op tilt. Eerst kreeg ik Covid, daarna volgden meerdere longontstekingen,” vertelt hij. “In 2022 kwamen er nog meer virussen bij. Mijn organen begonnen uit te vallen. Op een gegeven moment dacht ik: dit is het einde.”

Wat volgde, was een ware nachtmerrie. Guercilena viel drastisch af, zijn lichaam gaf geen teken van herstel. “Op een bepaald moment woog ik nog maar 58 kilo. De behandelingen sloegen niet aan, ik voelde me vreselijk. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Je probeert jezelf overeind te houden, maar je denkt ook constant aan je vrouw, je zoon van 21, je dochter van 26. Je wil niet opgeven, niet voor jezelf, maar vooral niet voor hen.”

Toch was de wanhoop soms nabij. “Als artsen je vertellen dat de therapie niet werkt, begin je je af te vragen of het niet beter is om er gewoon een einde aan te maken,” zegt hij eerlijk. “Je ligt daar, aan het zuurstof, machteloos, je leven voelt zinloos. En dan zie je je kinderen huilen. De pijn in hun ogen… Op zo’n moment denk je: misschien is het voor iedereen beter als ik er niet meer ben.”

De fysieke tol was even zwaar. “Mijn lever werkte niet meer, ik werd helemaal geel. Daarna volgde ook nog een bacteriële infectie in mijn maag. Ik geloofde niet dat ik 2024 zou halen. Ik heb 160 dagen in het ziekenhuis gelegen, vol angst: zou ik dit overleven? Maar uiteindelijk paste men mijn behandeling aan — en dat maakte het verschil.”

Vanaf dat moment begon langzaam het herstel. Met kleine stapjes hervond Guercilena zijn kracht. “Ik werkte weer wat van thuis uit, ook al was ik nog erg ziek. Maar ik wilde minstens nog één keer een koers meemaken. Dat werd Milano-Sanremo, vorig jaar. Het kostte me alles. Na de finish lag ik meteen weer aan het zuurstof, uitgeput. Maar het gaf me hoop. Ik wilde meer: de Giro, de Tour… En beetje bij beetje voelde ik me beter.”

Het wielrennen gaf hem perspectief, motivatie en structuur. “De ploeg, de jonge renners, hun ambities — dat gaf me energie. Iedereen heeft eraan bijgedragen dat ik me beter voel. En sportief succes, zoals nu in deze Giro d’Italia, doet ook veel. Zonder de koers weet ik niet of ik het had gered.”

Tot slot blikt Guercilena dankbaar terug. “Die kanker gaat nooit helemaal weg. Ik leef met de wetenschap dat veel mensen die ik in het ziekenhuis heb ontmoet, er niet meer zijn. Maar ik ben hier nog. Ik ben trots dat ik ben blijven vechten. En vooral: dat ik dit verhaal nu kan vertellen.”