"Absoluut wreed"- Alberto Contador blikt vooruit op Tour de France-klim die Tadej Pogacar verpletterde

Met de Tour de France van 2025 aan de horizon heeft Alberto Contador een veelzeggende waarschuwing afgegeven over wat volgens hem wel eens het beslissende strijdtoneel van de ronde kan worden: de gevreesde Col de la Loze.

Tijdens een verkenning voor Eurosport liet de tweevoudig Tourwinnaar er geen twijfel over bestaan: deze klim is van het meedogenloze soort. “Absoluut wreed”, noemde Contador de Hors Catégorie-beklimming, die volgens hem het algemeen klassement opnieuw in een waai van chaos kan onderdompelen.

Etappe 18 belooft een monster te worden. De rit telt ‘slechts’ 171 kilometer, maar compenseert dat ruimschoots met meer dan 5.500 hoogtemeters – een profiel dat zelfs de meest geharde klimmers zal doen huiveren. Het absolute zwaartepunt ligt op 2.300 meter hoogte: de top van de Col de la Loze, een klim die inmiddels mythische proporties heeft aangenomen in het Tour-peloton. En als iemand weet waartoe deze Alpenreus in staat is, dan is het Alberto Contador. De Spanjaard kent de beklimming als zijn broekzak en windt er geen doekjes om: “Hier wordt het verschil gemaakt. Wie hier kraakt, ziet zijn klassementsdroom uiteenspatten.”

De Col de la Loze maakte zijn laatste opwachting in de Tour de France van 2023 – een etappe die nog altijd in het collectieve geheugen gegrift staat vanwege de dramatische inzinking van Tadej Pogacar. Op die verzengend hete dag stortte de Sloveense kampioen volledig in. Met een gezicht dat enkel verlies uitstraalde en de trouwe Marc Soler aan zijn zijde, bereikte hij de finish meer dan vijf minuten na Jonas Vingegaard. Een moment van sportieve tragiek dat de machtsverhoudingen in de Tour definitief herschikte.

Nu de mythische klim opnieuw op het parcours staat – op 24 juli 2025, in etappe 18 – klinken de woorden van Alberto Contador als een onheilspellende waarschuwing. De Spanjaard wijst op de combinatie van beklimmingen die voorafgaat aan de Col de la Loze en die de rit tot een van de zwaarste van deze editie maakt. “Tegen de tijd dat de renners aan de voet van de Loze komen, hebben ze de Glandon en de Madeleine al achter de kiezen – beide Hors Catégorie-colossen,” aldus Contador. “Het is het soort dag waarop de Tour gewonnen of verloren wordt.”

De Col de la Loze is geen doorsnee Alpenreus. Op papier lijkt de klim – 26 kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 6,5% – beheersbaar. Maar de werkelijkheid is veel verraderlijker. “De klim begint breed en overzichtelijk,” legt Alberto Contador uit. “Maar naarmate je stijgt, wordt de weg smaller – en na elf kilometer begint het echte lijden.”

Het “moment van de waarheid”, zoals de tweevoudig Tourwinnaar het noemt, valt samen met een moordende kilometer rond de 10%: een perfect springplank voor aanvalslustige klassementsmannen, na een lange fase van gecontroleerde koers. Maar daar schuilt het venijn. Vanaf dat punt wachten nog veertien kilometer van pure uitputting. “Het draait niet alleen om die ene helling,” waarschuwt Contador. “Het is wat erna komt – de opeenstapeling van inspanningen. Dáár breken renners.”

Hoe hoger de weg zich slingert, hoe grilliger en genadelozer de klim wordt. Vijf kilometer onder de top wordt het pas echt menens: de hellingspercentages nemen toe, terwijl het asfalt verandert in een smal, kronkelend lint dat geen ruimte laat voor ademhalen. “Het laatste stuk is ronduit wreed,” zegt Contador onomwonden. “Op een kilometer van de top lijkt de weg meer op een bergpad. Vanaf daar is het onafgebroken afzien.”

Zelfs na het passeren van Courchevel – waar men misschien kortstondig op verlichting hoopt – worden de renners meteen weer ondergedompeld in een finale test van wilskracht. “Er is een kort strookje van 400 à 500 meter waar de helling wat afvlakt,” aldus Contador. “Maar direct daarna knalt het weer omhoog richting 9 à 10%. Op die hoogte, na zo’n dag, is dat gewoon meedogenloos.”

De Col de la Loze mag dan niet beschikken over de moordende pieken van de Zoncolan of de Mortirolo, zijn ware dreiging schuilt in het totaalplaatje: de eindeloze lengte, de ijle berglucht en de diepe vermoeidheid die zich al uren voordien opbouwt.

“Het is een klim die ontworpen lijkt om verschillen te forceren,” vatte Alberto Contador het kernachtig samen. “De percentages zijn op zich niet buitensporig, maar over deze afstand – na zo’n slopend etappeprofiel – kan het peloton volledig uit elkaar vallen.”

Met Tadej Pogacar en Jonas Vingegaard vermoedelijk opnieuw dicht op elkaar in de laatste Tourweek, zou de Loze wel eens dé scherprechter van deze editie kunnen worden. Eén ding staat vast: als het klassement op 24 juli nog in evenwicht is, wacht ons op de flanken van deze mythische klim een krachtmeting van epische proporties. Een moment waarop niet enkel benen, maar ook dromen zullen barsten.