"Ik ga met pensioen aan de top - dit is echt het perfecte einde": Elia Viviani pakt emotioneel wereldkampioenschap baangoud in laatste race van zijn illustere carrière

Elia Viviani nam op pure Viviani-wijze afscheid van het wielerpeloton: met stijl, emotie en nog één flits van zijn klasse. In Santiago de Chile pakte de 36-jarige Italiaan de wereldtitel in de eliminatierace, zijn laatste kunststuk op de baan – en meteen het gouden slot op een carrière vol hoogtepunten.

Het beeld van Viviani die na de finish zijn armen kruist in triomf – zijn eigen symbool voor ‘het is klaar’ – nestelt zich moeiteloos tussen de iconische afscheidsscènes van de sport. De veteraan had zichzelf één laatste medaille beloofd voordat hij de fiets aan de haak hing. Hij hield woord, en hoe.

"Vorig jaar, toen ik in februari nog zonder ploeg zat, bedoelde ik precies dit," vertelde Viviani aan Bici.Pro. "Ik wilde bewijzen dat ik nog kon winnen, op de weg én op de baan. Mijn carrière beëindigen als wereldkampioen, in de regenboogtrui, is het mooiste wat ik me kon wensen. Ik ga eruit aan de top – precies zoals ik hoopte."

Achteraf gaf Viviani toe dat hij zenuwen voelde die hij in jaren niet had gehad. Maar zodra het startschot klonk, kwamen de reflexen van een routinier terug. Ronde na ronde las hij de koers als vanouds, wachtte geduldig en sloeg toe met de perfecte timing die hem ooit tot olympisch kampioen maakte. In de eindsprint was er geen twijfel: één renner, één missie, één gouden afscheid.

Langs de baan juichten zijn ploegmaats, velen in shirts met het opschrift The Last Dance. Toen Viviani de streep passeerde, barstte het velodroom los – een mix van feest en ontroering voor de man die het Italiaanse baanwielrennen nieuw leven inblies.

"Mijn grootste trots is dat ik samen met Marco Villa en het hele team deze structuur heb helpen opbouwen," zei hij. "Ik zeg altijd tegen de jongeren: geloof in je dromen, mik hoog, werk hard – dan komen deze momenten vanzelf. De vrouwenploeg heeft olympisch goud, de mannen zetten stappen. De toekomst is mooi."

Viviani sprak als een mentor die nog niet helemaal afscheid lijkt te nemen van het velodroom. Al hintte hij dat zijn volgende hoofdstuk opnieuw binnen de sport zou liggen. Eerst wacht echter een welverdiende vakantie met zijn vrouw en collega-prof Elena Cecchini, die speciaal naar Chili was gevlogen om zijn laatste race van dichtbij mee te maken.

Italiaans bondscoach Dino Salvoldi kon zijn trots nauwelijks verbergen. "We hadden ons geen mooiere afsluiting kunnen wensen," zei hij. "Elia’s overwinning was niet alleen emotioneel, ze toonde ook zijn klasse. Zelfs in de madison, met twee jongens van 2005, wilden we leren en vooruitgaan – dat is precies wat er gebeurde. Dit is hoe een generatie groeit."

Na meer dan tien jaar vol medailles in uiteenlopende disciplines stapt Elia Viviani af als kampioen én bouwer – een renner die niet alleen zelf won, maar ook de basis legde voor de volgende generatie Italiaanse baanrenners. Zijn Last Dance eindigde met applaus, goud om de nek en de zeldzame voldoening van iemand die het podium verlaat op het perfecte moment.