"Zijn grootste fout van de dag" - Jan Bakelants bekritiseert Evenepoel na WK-dreun tegen Pogacar

Op een verzengend hete dag in Kigali, terwijl Tadej Pogacar een van de meest gedurfde aanvallen uit de moderne WK-geschiedenis lanceerde, belandde de man die velen als zijn voornaamste uitdager zagen in een storm van tegenslag. Remco Evenepoel moest afrekenen met mechanische problemen, mentale wankelmomenten en groeiende frustratie. Hij sleepte uiteindelijk zilver uit het vuur op het WK wielrennen 2025, maar de manier waarop hij het goud aan Pogacar moest laten, vertelde volgens sommigen een dieper verhaal.

Voormalig prof en ervaren analist Jan Bakelants stak zijn mening niet onder stoelen of banken. Hij is ervan overtuigd dat de nederlaag van Evenepoel niet enkel in de benen ontstond, maar ook in het hoofd. “Remco raakte te veel in de war door zaken die niet centraal stonden in de wedstrijd,” zei Bakelants bij HLN. “Meestal kan hij tegenslag omzetten in kracht, maar deze keer gaf hij te snel toe en zakte hij te ver weg.”

Het drama nam een aanvang op de brute flanken van de Mont Kigali. Evenepoel kampte met zadelproblemen, kon niet meer voluit trappen en vroeg om een fietswissel. Wat volgde was meer dan veertig seconden zichtbaar woedend wachten langs de kant. “Er was op dat moment geen echt alternatief,” analyseerde Bakelants. “Hij had moeten doorrijden en mentaal resetten. Zo lang stilstaan was volgens mij zijn grootste fout van de dag.”

Vanaf dat ogenblik knokte Evenepoel zich wel terug in koers. De Belg vond zijn ritme en stormde door de verbrokkelde resten van de achtervolgende groep om uiteindelijk de tweede plaats veilig te stellen. Maar Pogacar was al lang gevlogen, met meer dan een minuut voorsprong op weg naar zijn tweede opeenvolgende regenboogtrui.

De vraag blijft hangen: had Remco kunnen winnen? Zelfs vóór de mechanische pech waren er signalen dat niet alles vlekkeloos liep. Teamgenoot Cian Uijtdebroeks oogde op sommige momenten sterker en koos ervoor zijn kopman niet terug naar voren te loodsen. Een keuze die, zo vermoedt Bakelants, de frustratie bij Evenepoel alleen maar vergrootte.

“Maakte het feit dat zijn topknecht even sterker leek hem zenuwachtig?” vroeg Bakelants zich af. “En toen Cian voorbijreed zonder hem terug te slepen, was dat misschien de laatste druppel in zijn mentale tank.”

Toch blijft de ex-prof realistisch. “Laten we eerlijk zijn: zelfs zonder die problemen zou de uitslag waarschijnlijk niet veranderd zijn. Pogacar reed op een ander niveau.”

Ondanks de ontgoocheling blijft zilver in deze omstandigheden een knappe prestatie. Maar in Kigali was het niet alleen de verzengende hitte of de meedogenloze hellingen die Evenepoel de das omdeden. Het was de aaneenschakeling van incidenten die hem uit zijn ritme haalde – en even uit de strijd. Terwijl Pogacar in de chaos floreerde, hield Evenepoel knap stand. En Jan Bakelants, die alles aandachtig volgde, zag iets wat zelden te zien is: een kleine, maar onmiskenbare barst in het normaal zo onwrikbare pantser van de Belg.