VOORBESCHOUWING | Eschborn-Frankfurt 2025 - Kan een gekke dag in de heuvels voor verrassingen zorgen?

Op 1 mei zijn de voorjaarsklassiekers officieel achter de rug, maar de WorldTour-kalender heeft nog één eendagswedstrijd in petto die meer is dan een symbolisch slotakkoord. Eschborn–Frankfurt biedt niet alleen een prestigieuze overwinning, maar ook een flinke hap uit de UCI-puntenpot. Een koers die traditiegetrouw sprinters aanspreekt, maar de laatste jaren steeds meer het terrein is geworden van sterke aanvallers.

De wedstrijd telt 198 kilometer en voert het peloton over een uitdagend circuit in het Taunusgebergte. Twee beklimmingen springen eruit: de Feldberg, tweemaal op het programma, is een lange, regelmatige klim van zo’n 11 kilometer aan gemiddeld 5%. De kortere, maar veel venijnigere Mammolshain (2,3 km aan 8%) vormt de scherprechter in het tweede deel van de koers.

Hoewel het parcours sprintersvriendelijk blijft, is het karakter van de koers aan het kantelen. Waar eerder massasprints de norm waren, lijken vroege aanvallen steeds meer kans van slagen te krijgen. De vraag is dus: wie durft het heft in handen te nemen, en wie wacht tot het laatste rechte eind in Frankfurt?

Na een vlakke aanloop van dertig kilometer wacht het peloton een eerste serieuze klim: 11 kilometer aan gemiddeld 4,8%. Zo vroeg in de koers zal deze klim naar verwachting weinig koersbepalend zijn, al draagt hij wel bij aan de sluipende vermoeidheid die later in de wedstrijd zijn tol kan eisen.

Vervolgens volgt een aaneenschakeling van korte, maar pittige hellingen. De zwaarste daarvan is de gevreesde Mammolshain, die de renners tweemaal voor de wielen krijgen – op 112 en 97 kilometer van de meet. Deze klim is met zijn 2,3 kilometer aan 8% al lastig op papier, maar de stroken tot 15% richting de top maken hem ronduit venijnig.

Later in de koers wacht opnieuw de Feldberg, deze keer in een iets andere gedaante: 8 kilometer aan 5,9%. Hier kunnen serieuze aanvallen worden geplaatst of verstevigd, en als het tempo hoog ligt, is dit het moment waarop veel sprinters definitief uit de achterdeur verdwijnen.

Wat volgt is een lange, snelle afdaling met daartussen een reeks glooiende heuvels, perfect terrein voor aanvallers om zich te onderscheiden en richting Frankfurt een beslissende voorsprong uit te bouwen.

Na de laatste beklimming krijgen de sprintersploegen een moment om zich te hergroeperen, maar eerst wacht nog één beslissende uitdaging. De renners moeten opnieuw over de slotklim, met de top op 36,5 kilometer van de finish. Daarna volgt een korte, snelle afdaling die overgaat in grotendeels vlakke wegen – ideaal terrein om een georganiseerde achtervolging op touw te zetten.

Hoewel het parcours ruimte biedt voor aanvallen en schifting, mondt Eschborn–Frankfurt vaak uit in een klassiek spel tussen vluchters en jagers. Meerdere teams zullen de handen ineenslaan om hun sprinters alsnog naar een kansrijke positie te loodsen. Komt het uiteindelijk aan op een massasprint, dan wacht een snelle, stedelijke aankomst met een rechte finalestrook van 500 meter, perfect voor de pure sprinters die de klimmen hebben overleefd.

Tijdens de laatste beklimming van de Feldberg is het onwaarschijnlijk dat het peloton nog in zijn geheel samen is. Tegen de tijd dat de renners de top bereiken, zou de koers in principe volledig opengebroken moeten zijn. Daar ligt het ideale moment voor de klimmers om het verschil te maken, en eerlijk is eerlijk, de beklimming is zwaar genoeg om dat ook echt mogelijk te maken.

Hoewel deze passage het peloton niet volledig zal decimeren, zal er ongetwijfeld flinke schade worden aangericht. Vervolgens is het vrijwel zeker dat er op de laatste passage van de Mammolshain opnieuw zal worden aangevallen. De finale oogt simpelweg te lastig om te eindigen in een klassieke massasprint. Een sprint met een uitgedund groepje behoort nog tot de mogelijkheden, maar zelfs dat lijkt eerder de uitzondering dan de verwachting.

Er zijn mannen in vorm zoals Julian Alaphilippe die zich gewoon niet in kunnen houden als ze kleine klimmetjes tegenkomen, ze zullen aanvallen en ze zullen allebei grote kanshebbers zijn voor de overwinning. Sommige mannen kwamen rechtstreeks uit Luik-Bastenaken-Luik met goede benen, zoals Simone Velasco, Mauro Schmid en Thibau Nys. Verschillende van deze mannen hebben een zeer sterke sprint en zullen in elk scenario een bedreiging vormen. 

Een ploeg als UAE (António Morgado, Tim Wellens, Florian Vermeersch en Nils Politt) kan op hun beste dag de koers decimeren en hebben de aantallen om echt te winnen, niet om alleen maar mee te doen. Matej Mohoric, Roger Adrià, Andrea Bagioli, Neilson Powless, Max Schachmann en Marc Hirschi zijn ook serieuze namen om rekening mee te houden. 

Maar wat als het tot een sprint komt? Op een bepaalde manier zal er gesprint worden, maar we weten niet hoe groot het peloton zal zijn en voor welke positie het zal vechten. Mannen als Michael Matthews, Magnus Cort Nielsen, Alex Aranburu en Ivan García Cortina zouden normaal gesproken profiteren van een harde koers en een kleine groep. Hoewel dit typisch een aantal renners zijn die normaal gesproken altijd sprinten voor minder belangrijke plaatsen, omdat ze goed zijn aangepast aan wedstrijden waarin aanvallers profiteren.

Als zij goed overleven, kunnen we mannen als Jasper Philipsen of Paul Magnier als serieuze kanshebbers op de overwinning beschouwen; terwijl we ook altijd rekening moeten houden met Mike Teunissen, Max Kanter, Pascal Ackermann en Tobias Lund Andresen.

*** Thibau Nys, Simone Velasco
** Michael Matthews, António Morgado, Julian Alaphilippe, Jasper Philipsen
* Mauro Schmid, Andrea Bagioli, Neilson powless, Tim Wellens, Marc Hirschi, Mike Teunissen, Magnus Cort Nielsen, Tobias Lund Andresen, Paul Magnier, Ivan García Cortina

Pick: Simone Velasco

Hoe: Sprint met een kleine groep