Na maanden van speculatie kwam gisteren eindelijk het nieuws dat Tom Pidcock INEOS Grenadiers zal verlaten voor het seizoen 2025. Deze aankondiging volgt op weken van spanning en geruchten, waaronder speculaties over een mogelijke overstap naar Q36.5 Pro Cycling Team. Toch dachten velen, vooral na het vertrek van Steve Cummings, dat Pidcock nog minstens één seizoen bij INEOS zou blijven. Nu, op slechts 25-jarige leeftijd, is de in Leeds geboren renner klaar om afscheid te nemen van het team waar hij in 2021 zijn professionele carrière begon.
De beslissing komt na wat werd omschreven als een 'onhoudbare' situatie tussen Pidcock en het team. Controverses rondom het feit dat hij buiten de selectie voor de Ronde van Lombarije werd gehouden en meningsverschillen over zijn focus op multidisciplinair koersen hebben de relatie onder druk gezet. Iedereen kreeg een glimp van de spanningen tussen Pidcock en Cummings in de Netflix-documentaire over de Tour de France. Ondanks deze uitdagingen prees INEOS Grenadiers CEO John Allert Pidcock in de officiële verklaring van het team: "Samen hebben we een krachtig hoofdstuk geschreven en laten zien hoe veelzijdig en spannend professioneel wielrennen kan zijn. We bedanken Tom voor de afgelopen vier jaar en wensen hem het allerbeste voor de toekomst."
Nu dit hoofdstuk is afgesloten, is het tijd om stil te staan bij enkele van de mooiste momenten die Pidcock beleefde voor INEOS Grenadiers - een relatie waarvan men had verwacht dat deze veel langer zou duren. Ondanks de uitdagingen leverde zijn tijd bij INEOS enkele memorabele momenten op. Wat waren de grootste overwinningen van Pidcock voor INEOS?
De carrière van Pidcock bij INEOS begon in 2021, na een succesvolle periode bij Team Wiggins. De verwachtingen waren hooggespannen voor de jonge renner uit Leeds, en hij liet er geen gras over groeien om zijn potentieel te tonen. In zijn eerste maanden bij INEOS behaalde hij een reeks indrukwekkende prestaties, waaronder een vijfde plaats in Strade Bianche en een 15e plaats in Milano-Sanremo. Het grootste moment uit zijn prille carrière was echter een dramatische fotofinish in de Amstel Gold Race, waarin hij nipt naast de overwinning greep achter Wout van Aert. Deze koers liet wielerfans overal gissen naar het enorme potentieel van Pidcock.
Zijn eerste overwinning voor INEOS kwam al snel in de Brabantse Pijl. In een spannende finale versloeg hij Wout van Aert, waarmee hij iedere twijfel over zijn vermogen om op het hoogste niveau te winnen wegnam. Na de koers zei Pidcock: "Dit is de grootste overwinning uit mijn carrière tot nu toe" - een titel die hij al snel zou overtreffen.
Pidcocks debuut in de Tour de France in 2022 blijft ongetwijfeld het meest memorabele moment van zijn carrière tot nu toe. Oorspronkelijk was hij geselecteerd om Geraint Thomas te ondersteunen, waardoor weinigen hadden verwacht dat hij de krantenkoppen zou stelen op de manier waarop hij dat deed. In de 12e etappe leverde hij echter dé prestatie van zijn carrière tot nu toe.
De etappe zelf was een zware tocht door de Alpen, met de legendarische beklimming van Alpe d'Huez als hoogtepunt. Halverwege de rit plaatste Pidcock een inmiddels legendarische aanval op de Col du Galibier, overbrugde de voorsprong en distantieerde vervolgens zijn rivalen op de slotklim. Hij werd de jongste renner ooit die de top van Alpe d'Huez bereikte als winnaar, waarbij hij niemand minder dan viervoudig Tour de France-winnaar Chris Froome versloeg. De overwinning bewees dat Pidcock zich kon meten met de grote namen en de belangrijkste etappe van de Tour kon winnen.
Deze overwinning werd breed gevierd en later uitgelicht in de Netflix-serie Tour de France: Unchained, waarin zijn prestatie werd omschreven als 'een masterclass in aanvallend wielrennen'. Toch heeft deze zege op de lange termijn wellicht tegen hem gewerkt, aangezien er daarna enorme druk en verwachting op hem werd gelegd. Sindsdien werd de Brit in elke Tour de France beoordeeld op basis van die ene magische dag op Alpe d'Huez, maar uiteindelijk heeft hij die verwachting niet kunnen waarmaken. Pidcocks ritzege in 2022 blijft zijn enige ritzege in een Grote Ronde tot nu toe.
In 2023 behaalde Pidcock wat hij later zou omschrijven als 'de grootste overwinning uit mijn professionele carrière' door Strade Bianche te winnen. Deze iconische eendagskoers, beroemd om zijn gravelwegen en het pittoreske Toscaanse landschap, wordt vaak beschouwd als een van de mooiste koersen in de wielersport en wordt dan ook soms als een onofficieel Monument gezien.
Met nog minder dan 50 kilometer te gaan, lanceerde Pidcock een solo-aanval die niet deel uitmaakte van zijn oorspronkelijke strategie. "Ik zag de kans en greep hem", zei hij na de koers. Zijn gedurfde move verraste zijn rivalen, en ondanks de meedogenloze achtervolging van Valentin Madouas en Tiesj Benoot, slaagde Pidcock erin om stand te houden en de overwinning in Siena te claimen. Eerder dat jaar eindigde hij nog als vierde in dezelfde koers, al eindigde hij toen ver achter de winnaar Tadej Pogacar, die de koers had beslist met een verrassende aanval van maar liefst 80 kilometer.
Na het verdriet van 2021 behaalde Pidcock in 2024 eindelijk zijn felbegeerde titel in de Amstel Gold Race. De koers eindigde opnieuw in een zenuwslopende sprint, waarin Pidcock Marc Hirschi nipt versloeg. Deze overwinning was een bijzonder moment voor de man uit Leeds, die daarmee eindelijk de verlossing vond voor de koers waarin hem in 2021 op zo'n dramatische manier de zege werd ontnomen.
Het seizoen 2024 dat volgde op deze overwinning in de lente, was echter teleurstellend. Pidcock kwam dicht bij het toevoegen van een tweede ritzege in de Tour de France, maar uiteindelijk bleek hij net niet opgewassen tegen de concurrentie.
Pidcock neemt afscheid van INEOS Grenadiers met een gemengde nalatenschap. Aan de ene kant bezorgde hij het team enkele van de meest memorabele overwinningen in de recente wielergeschiedenis, van zijn triomf op Alpe d'Huez tot zijn meesterlijke zege in Strade Bianche. Aan de andere kant roept zijn totaal van slechts vijf professionele overwinningen op de weg vragen op over de impact van zijn focus op mountainbiken en cyclocross op zijn prestaties op de weg.
De spanningen tussen Pidcock en INEOS draaiden ook om zijn ambities in de Tour de France. Terwijl Pidcock hoopte de rol van kopman in de grootste wielerwedstrijd ter wereld op zich te nemen, bleef INEOS terughoudend hem volledig te steunen, mede door de aanwezigheid van opkomende talenten zoals Carlos Rodríguez. Deze meningsverschillen, gecombineerd met zijn verplichtingen in andere disciplines, maakten een breuk uiteindelijk onvermijdelijk.
Misschien weerspiegelt Pidcocks teleurstellende periode bij INEOS de bredere staat van de ploeg en zelfs van het Britse wielrennen als geheel. Het lijkt erop dat de gouden generatie van de jaren 2010 definitief achter ons ligt. Voor Britse wielerfans is het misschien tijd om het verleden los te laten en zich te richten op hoe een nieuwe generatie renners weer een prominente rol kan spelen op het wereldtoneel.
Dat Tom Pidcock een van de meest getalenteerde renners is die Groot-Brittannië in jaren heeft voortgebracht, staat buiten kijf. Toch kan niet worden ontkend dat hij de afgelopen seizoenen niet aan de verwachtingen van INEOS - en van zichzelf - heeft voldaan. In vier jaar tijd heeft hij slechts vijf overwinningen behaald. Vijf. Voor een renner met zijn talent, reputatie en aanzienlijke salaris is dat simpelweg niet voldoende.
Met zijn vertrek bij INEOS blijft de toekomst van Tom Pidcock in nevelen gehuld. Het Q36.5 Pro Cycling Team wordt genoemd als mogelijke nieuwe bestemming, maar het is nog maar de vraag of een andere WorldTour-ploeg de plannen van het Zwitserse team zal dwarsbomen. Waar hij ook naartoe gaat, Pidcock blijft dankzij zijn uitzonderlijke talent en veelzijdigheid een van de meest fascinerende renners in het peloton.
Het komende hoofdstuk van Pidcocks carrière draait om keuzes. Zal hij zich richten op het winnen van Grote Rondes of blijven jagen op iconische ritzeges? Wil hij Monumenten toevoegen aan zijn palmares, of blijft hij zijn dominantie in de off-road disciplines voortzetten? De richting die hij kiest, zal bepalend zijn voor zijn nalatenschap in de sport.
Voor zowel Pidcock als INEOS lijkt dit een noodzakelijk afscheid. Zijn stijl en ambities sloten nooit volledig aan bij het traditionele profiel van de renners waarmee INEOS in het verleden groot succes boekte. De samenwerking bracht geen harmonie, en nu staan beiden voor de uitdaging om hun beste vorm terug te vinden. Zonder die wederopleving riskeren zowel Pidcock als zijn voormalige ploeg verder weg te zakken in de hiërarchie van het profwielrennen.