Seizoensoverzicht 2025 | Movistar: Mas’ blessure en het ontbreken van Gaviria schaden de ploeg, maar jonge Spanjaarden nemen verantwoordelijkheid

Het wegseizoen 2025 zit erop, en voor Movistar Team voelde het meer als schadebeperking dan als succes. Spanje’s langstlopende WorldTour-ploeg wisselde enkele bemoedigende flitsen af met lange fases van frustratie en net-niet. Ze ontweken de totale mislukking, maar zelden oogden ze nog de macht die ze ooit waren in grote rondes en monumentale eendagswedstrijden. Deze terugblik loopt van de voorjaarsklassiekers naar de drieweekse grote rondes en eindigt met wat hun transfers kunnen betekenen voor 2026.

Movistars wortels gaan terug tot de Banesto-dagen, met historisch een ploeg rond klassementsrenners en sterke Spaanse klimmers. In 2025 bleef Enric Mas de duidelijke kopman, een Grand Tour-podiumspecialist en viervoudig podiumklant in de Vuelta a España, die het gros van Spanje’s algemene ambities droeg. De leiding trachtte intussen een modernere, veelzijdiger ploeg te smeden rond hem.

Pelayo Sánchez voegde jonge klimdiepte toe, Fernando Gaviria bracht ervaren sprintkracht, en Iván Romeo kwam als enorm veelbelovende allrounder. Nog altijd jong, zette Romeo echt een stap: hij won ritten in onder meer Valencia en het Critérium du Dauphiné en hintte naar toekomstig klassementspotentieel. Op papier leek het op de klassieke Movistar-mix van gevestigde leiders en ambitieuze jongeren, maar die blend consequent laten werken op de weg bleek veel lastiger.

Teruggebracht tot de cijfers is het verhaal vrij rechtlijnig. Movistar Team boekte 9 zeges in 2025, waarvan een flink deel uit nationale kampioenschappen in plaats van grote internationale overwinningen. In de UCI WorldTour-ploegenranking zakten ze naar plek 15, twee plaatsen slechter dan in 2024.

Veelzeggender: een paar ProTeams scoorden over het volledige seizoen meer punten. Israel–Premier Tech eindigde bijvoorbeeld vóór hen, terwijl Movistar net boven lager gerangschikte WorldTour-ploegen als Team Jayco AlUla bleef. Voor een ploeg die gewend is dichter bij de kop van de tabel te leven, onderstreepte die middenmootpositie hoe ver 2025 afweek van hun oude maatstaven.

Movistar is zelden een pure klassiekerstank geweest, en dit jaar veranderde niets aan dat beeld. Op de kasseien moest Iván García Cortina opnieuw het merendeel van de verantwoordelijkheid dragen. Hij reed knap naar de 9e plek in de Ronde van Vlaanderen, een hardverdiende top-10 in een van de zwaarste Monuments, en een van de betere individuele prestaties van Movistars voorjaar. Daarbuiten had de ploeg moeite om de grootste koersen te kleuren.

In Milano-Sanremo speelden ze geen rol in de finale, en Parijs–Roubaix was nog anoniemer: geen Movistar-trui vooraan toen de koers op de kasseien brak, en niets om over naar huis te schrijven bij het binnenrijden van de velodroom.

Als de kasseien hard waren, brachten de Ardennen en andere heuvelklassiekers evenmin soelaas. Normaal verwacht de ploeg meer van haar klimmers en puncheurs op die punchy parcoursen, maar 2025 was, zoals één samenvatting het stelde, “magere oogst” in de heuvels. Amstel Gold Race, La Flèche Wallonne en Luik–Bastenaken–Luik passeerden zonder serieuze Movistar-aanwezigheid in de beslissende moves. Enric Mas kwam daar nooit echt op gang, en later werd zijn seizoen ingekort door een vaataandoening, wat een groot gat in de ploeg sloeg.

De lichtpunten kwamen in plaats daarvan uit kleinere of minder verwachte koersen. Barrenetxea pakte een zeer verdienstelijke 3e plek in Eschborn–Frankfurt, een van de schaarse WorldTour-podia voor Movistar in 2025. Eerder startte Javier Romo sterk met 4e in de Cadel Evans Great Ocean Road Race, een teken van vroege seizoensvorm.

Het patroon was duidelijk: tactische plannen kwamen vaak neer op één man mee in de vroege vlucht en hopen dat hij standhield, omdat de breedte ontbrak. Op de kasseien moest Cortina geregeld als vrijbuiter manoeuvreren in groepen vol sterkere klassiekerploegen. In de Ardennen misten ze een punchy afmaker om met de besten mee te springen op de beslissende hellingen. Nieuwe aanwinsten om te ondersteunen verzetten de bakens niet, en zo werd dit onmiskenbaar een stil voorjaar voor Movistar Team.

Voor Movistar vormen grote rondes normaal het hart van het project. In 2025 waren ze eerder een bron van frustratie dan van glorie. Over de Giro d’Italia, Tour de France en Vuelta a España won de ploeg geen enkele rit, een uitzonderlijk magere oogst voor een team met zo’n rijke drieweekse historie.

Met Mas gericht op de Tour kreeg Einer Rubio de leiding in de Giro, en hij leverde stil maar degelijk werk af. In Rome reed hij zich naar de 8e plek algemeen, een volwaardige top-10 in een grote ronde en zeker een stap vooruit voor hem. Toch noemden zelfs welwillende analisten zijn koers “best indrukwekkend maar anoniem”: consistent en respectabel, maar zonder vuurwerk in de ritten of serieuze bedreiging voor het podium.

De Tour moest het hoofddoel van Movistar zijn. Mas leek geruststellend op schema, met podia in Volta a Catalunya en Itzulia en een solide 7e plek in de Dauphiné als aanwijzingen dat hij in juli weer hoog kon mikken. In plaats daarvan ging bijna alles mis wat mis kon gaan.

Een val vroeg in de koers, gecombineerd met de ontdekking van een tromboflebitis in zijn linkerbeen, maakte Mas tot een schim van zichzelf. Hij vocht door tot diep in de tweede week, zichtbaar onder zijn normale niveau, voordat hij in de Alpen afstapte. Mas reed nog een tijd alleen op kop in de rit naar Mont Ventoux, maar hield geen stand voor de zege en stapte af in rit 18. Het verlies van hun klassementskopman op die manier rukte het hart uit Movistars Tour-plannen.

Vanaf daar ging de ploeg wanhopig op jacht naar ritzeges, maar de doorbraak bleef uit. Romo en de jonge Iván Romeo zaten in veelbelovende vluchten in de bergen, om in de slotklim terug te vallen of in de laatste kilometers geklopt te worden. De Tour de France eindigde zonder ritzeges, zonder top 10 in het klassement en met veel gesprekken in de trant van “wat als Mas fit was geweest?”.

De Vuelta is vaak de koers waarin Movistar een seizoen redt, vooral met Enric Mas. In 2025, zonder Mas en zonder duidelijke vervanger voor zijn klassementsrol, kwam die redding er niet.

Opnieuw was Orluis Aular de betrouwbaarste bron van hoop. Hij sprokkelde meerdere top 5- en top 10-plaatsen, inclusief een pijnlijke tweede plek in rit 15 achter Mads Pedersen. In de bergetappes probeerden jongeren als Pablo Castrillo en Romo het vanuit de vroege vlucht, vooral in de zware ritten, maar telkens was iemand anders sterker of beter getimed. Zonder Mas als klassementsanker eindigde hun beste man buiten de top 10, ver verwijderd van de podiumstandaard die de ploeg gewend is in de thuisronde. Als geheel lag de Grote Rondes-campagne mijlenver van de piekjaren van Movistar.

Gezien dat alles is het geen verrassing dat Movistar de boel opschudt. De blikvanger is de komst van Cian Uijtdebroeks, de 22-jarige Belgische klimbelofte. Hij geldt als een van de grootste Grote Ronde-talenten van zijn generatie en hem losweken bij Visma is een duidelijk statement. Voor het eerst in tijden start Movistar een Grote Ronde op papier met twee echte klassementsleiders: Mas en Uijtdebroeks.

Daarnaast haalden ze Roger Adrià, een punchy klimmer die kan uitblinken in rittenkoersen van een week en heuvelklassiekers, Juanpe López als nog een sterke bergknecht met rek, en Raúl García Pierna voegt zich eveneens bij de rangen.

Om ruimte te maken, was er een forse schoonmaak. Renners als Gregor Mühlberger, Will Barta, Mathias Norsgaard en meerdere routiniers, onder wie Fernando Gaviria en Davide Cimolai, vertrekken. Het risico is dat Movistar een laag koerswijsheid en diepte verliest; de hoop is dat de nieuwe, gretige namen ruimschoots compenseren.

Maar als Uijtdebroeks zijn potentieel waarmaakt, kan hij een van de beste aanwinsten worden die de ploeg ooit heeft vastgelegd.

Alles bij elkaar opgeteld lag 2025 duidelijk onder Movistars eigen standaard. Ja, er waren lichtpunten, maar in de grootste koersen bepaalden ze zelden het spel. Geen ritzeges in de Grote Rondes, geen GC-podia, geen grote klassiekers: het telt allemaal op.

Het was een zwaar seizoen, maar geen verloren jaar. Met Uijtdebroeks en andere versterkingen op komst heeft Movistar zichzelf de kans gegeven om te resetten. Nu moeten ze dat potentieel omzetten in resultaten, anders gaan de problemen van 2025 minder op een hapering en meer op een trend lijken.

Terugkijkend op Movistars seizoen 2025 kan ik niet doen alsof het iets anders was dan teleurstellend. Voor een ploeg met hun geschiedenis voelde zonder zeges in alle drie de Grote Rondes en nauwelijks impact in de grote koersen erg vlak. Zelfs de lichtpunten konden niet verhullen hoe vaak ze tekortschoten. Maar één ding geeft me echt hoop: de komst van Cian Uijtdebroeks. Dat is een echte gok met potentie, een renner die de hele koersrichting van de ploeg kan veranderen. Als hij zich ontwikkelt zoals verwacht en de vreemde blessures van de afgelopen 18 maanden kan vermijden, heeft Movistar misschien eindelijk de vonk die ontbrak.

Er valt gewoon niet heel veel te melden over Movistar, of wel soms. Enric Mas begon zijn jaar sterk, podia in Catalunya en Itzulia mag je niet wegwuiven, maar zijn tweede seizoenshelft was door gezondheidsproblemen een ramp. In de Tour reed hij niet op zijn echte niveau en vervolgens maakte een blessure een einde aan zijn jaar. Hij reed de Vuelta en Italiaanse klassiekers, waar hij normaal uitblinkt, niet, waardoor de ploeg lange tijd zonder kopman zat. In zijn afwezigheid stapten enkele renners naar voren, maar voor een World Tour-ploeg was het net genoeg om mee te draaien.

Het verhaal van Movistar lijkt op dat van een paar andere World Tour-ploegen, zoals INEOS maar dan een niveau lager. Budget en basiskwaliteit bleven min of meer gelijk, terwijl veel teams een stap vooruit hebben gezet. Javier Romo en Iván Romeo reden allebei een sterk jaar en leverden enkele heel sterke prestaties, maar er is maar zoveel dat zij konden doen om het seizoen te redden. Einer Rubio haalde daadwerkelijk een goed niveau in de Giro en de Tour, maar hetzelfde verhaal. Pablo Castrillo reed bijna het hele jaar samen met Romeo; eerlijk gezegd is het een groep Spaanse renners die de verantwoordelijkheid nam voor de beste resultaten van de ploeg, en dat biedt wel degelijk perspectief.

Orluis Aular reed ook behoorlijk dit jaar, maar opnieuw: niet genoeg om de ploeg naar de top te brengen. Fernando Gaviria was compleet afwezig in het koersverloop, hij ging in zowat elke sprint al op 200 meter aan in plaats van op het juiste moment; Jefferson Alveiro Cepeda bouwde niet voort op zijn briljante 2024 na zijn komst van Caja Rural; Ruben Guerreiro en Pelayo Sanchez; Nairo Quintana loste de verwachtingen niet in en de reputatie van de ploeg is niet de beste, zeker als je meeneemt dat hij en Michel Hessmann na hun dopingschorsingen zijn aangetrokken.

De ploeg kan echter met vertrouwen naar de toekomst kijken, waarbij het vertrek van Gaviria zeker budget vrijmaakt dat goed wordt ingezet: de komst van Cian Uijtdebroeks is een machtszet, en het potentieel is hoog. Roger Adrià kan uitgroeien tot een nieuwe leider binnen de ploeg, Raul García Pierna werd vastgelegd na zijn beste benen ooit in de Vuelta, Pavel Novak is een echte toprenner uit de beloften en Juan Pedro López kan zowel qua populariteit en zichtbaarheid als, bij een goed jaar, sportief leveren.