OPINIE: Is het te vroeg om Strade Bianche het zesde Monument te noemen?
Wielrennen
Hoewel Strade Bianche een relatief nieuwe toevoeging is aan de wielerkalender, heeft de koers zich snel gepositioneerd als een van de meest opwindende en prestigieuze eendaagse evenementen. Het is inmiddels een favoriet onder zowel fans als renners.
De wedstrijd vindt plaats op de iconische witte gravelwegen van Toscane en combineert het moderne professionele wielrennen met het nostalgische verleden van de sport. Sinds de oprichting in 2007 heeft Strade Bianche zich in korte tijd weten te onderscheiden met zijn unieke karakter, spectaculaire koersen en snelle stijging in populariteit.
In dit artikel duiken we in de geschiedenis en evolutie van de wedstrijd, de culturele betekenis van de gravelwegen, legendarische edities en winnaars en de rol van deze wedstrijd binnen het klassiekerseizoen. Bron: CyclingUpToDate.
Geschiedenis en evolutie
Het verhaal van Strade Bianche begint met een passie voor de wielergeschiedenis. In 1997 werd rond Siena het recreatieve granfondo-evenement L'Eroica (de heldhaftige) opgericht, gericht op oldtimerfietsen. Het doel was om het 'heroïsche tijdperk' van het wielrennen in het begin van de 20e eeuw te herbeleven, toen de wedstrijden nog op onverharde wegen werden gereden. Het succes van L'Eroica inspireerde de organisatoren om een professionele koers te organiseren op dezelfde iconische witte wegen.
In oktober 2007 vond de eerste editie van de profwedstrijd plaats, de Monte Paschi Eroica, verreden van Gaiole in Chianti naar Siena. De Russische renner Alexandr Kolobnev won de inaugurele editie op 9 oktober 2007, slechts enkele dagen na het wereldkampioenschap van dat jaar. Al bij deze debuuteditie was het karakter van de wedstrijd duidelijk: meerdere onverharde secties en de finish in het historische hart van Siena.
Na het succes van de eerste editie wisten de organisatoren het momentum te benutten, en in 2008 verhuisde de koers naar begin maart, passend binnen het voorjaarsklassiekersseizoen. Diezelfde editie werd gewonnen door de Zwitserse renner Fabian Cancellara, waarmee hij liet zien dat de grote klassiekerspecialisten de wedstrijd al serieus namen.
In 2009 werd de naam veranderd naar Strade Bianche - Eroica-Toscana, en in 2010 werd het eenvoudiger en korter als Strade Bianche. Hiermee werd de naam die we nu in 2025 kennen stevig verankerd. De route werd verlengd en er werden meer gravelsectoren toegevoegd, zodat in 2010 maar liefst 57 km van het parcours op onverhard terrein lag.
In de jaren 2010 groeide Strade Bianche exponentieel in prestige, met elk jaar steeds meer fans die naar de regio trokken.
In 2014 verhuisde de startlocatie naar San Gimignano, maar in 2016 keerde de koers terug naar Siena, waar zowel de start als de finish plaatsvonden. In 2015 werd de Strade Bianche voor vrouwen geïntroduceerd, op hetzelfde parcours maar met een kortere afstand, en werd de mannenwedstrijd opgewaardeerd naar de 1.HC-status binnen de EuropeTour. In 2017 had Strade Bianche uiteindelijk een plek op de UCI WorldTour-kalender veroverd. In slechts tien jaar tijd was de koers van een nieuwkomer uitgegroeid tot een topwedstrijd.
Zoals commentator Matt De Neef opmerkte, werd de Toscaanse eendagswedstrijd in haar twaalfde jaar besproken met het soort eerbied dat normaal gesproken voorbehouden is aan iconen als Milano-Sanremo en Parijs-Roubaix. De wdstrijd was een 'klassieker' geworden, en sommigen fluisterden al dat het het zesde monument was.
Ondanks (of misschien wel dankzij) zijn relatief jonge bestaan, trok Strade Bianche vanaf het begin een indrukwekkende lijst van winnaars aan met grote namen als Cancellara, Philippe Gilbert en Michal Kwiatkowski die de eerste edities op hun naam zetten.
In 2013 zorgde Moreno Moser tot enthousiasme van de thuisfans voor de eerste Italiaanse overwinning. In 2016 behaalde Cancellara, bijgenaamd 'Spartacus', zijn derde overwinning en werd hij de eerste drievoudige kampioen. Ter ere van hem werd zelfs een gravelweg naar hem genoemd. De snelle opkomst van Strade Bianche naar een koers die elke klassiekerspecialist op zijn palmares wil hebben is een bewijs van de unieke aantrekkingskracht en de visie van de organisatoren.
De witte wegen
De witte gravelwegen van Toscane vormen het unieke karakter van Strade Bianche en slingeren door de glooiende heuvels en wijngaarden van de Chianti- en Crete Senesi-regio. Deze strade bianche (Italiaans voor 'witte wegen') zijn smalle boerenweggetjes van samengedrukt krijtachtig grind, wat het platteland een karakteristieke bleke tint geeft.
Koersen op deze wegen roept een gevoel van nostalgie op - een terugblik naar vervlogen tijden in het wielrennen. De Italiaanse sprinter Daniele Bennati beschreef zijn eerste ervaring op deze wegen als 'een gevoel van teruggaan in de tijd', op afgelegen paden waar je zelden iets anders ziet dan een tractor.
De finish op het middeleeuwse Piazza del Campo in Siena, dat op de UNESCO Werelderfgoedlijst staat, versterkt de ouderwetse sfeer. Het is hetzelfde plein waar de beroemde paardenrace Palio wordt gehouden, en de finish van Strade Bianche verbindt deze moderne wielerwedstrijd met het diepe culturele erfgoed van de regio.
Naast de esthetiek hebben de gravelwegen ook een aanzienlijke invloed op de tactiek van de renners. Ongeveer een derde van het parcours (ongeveer 60-65 km van de totale 180 km) voert over onverharde sectoren. Deze variëren van vlakke, stoffige rechte stukken tot pittige heuvelachtige stukken met steile klimmen en lastige afdalingen. Dergelijk terrein vereist uitstekende fietsbeheersing, het vermogen om lekke banden te vermijden en slimme positionering.
In tegenstelling tot een typische wegwedstrijd, waar het peloton langer bij elkaar blijft, voelt de Strade Bianche vaak aan als een chaotische uitputtingsslag.
Lees ook
Wie is eerder de koning van Strade Bianche geweest?
In slechts een handvol edities heeft Strade Bianche een indrukwekkende lijst van memorabele momenten en legendarische prestaties opgebouwd. Van heroïsche solo-explosies tot dramatische duels in de straten van Siena, de koers blijft jaar na jaar voor opwinding zorgen.
In 2018 viel er veel sneeuw in Toscane, en op de dag van de wedstrijd regende het non-stop. De witte wegen veranderden in ongenadige modderstromen. Slechts 53 van de 147 starters haalden de finish, en de fans werden getrakteerd op beelden van met modder besmeurde renners die zich door de koers worstelden.
Deze extreme omstandigheden benadrukten het rauwe karakter van Strade Bianche, en veel waarnemers vergeleken de editie met de legendarische modderige edities van Parijs-Roubaix. Uiteindelijk kwam Tiesj Benoot als de grote held van de dag uit de bus.
Na zijn solozege in 2022 tilde Tadej Pogacar zijn met stof besmeurde fiets feestelijk omhoog bij de finish in Siena. In dat jaar viel de jonge Sloveen 50 km voor de finish aan op de Monte Sante Marie-sector en keek nooit meer achterom. Het was een ongekende prestatie, aangezien in de eerste 16 jaar van de koers niemand zo'n lange solo-aanval had overleefd.
En raad eens? Pogacar deed het weer in 2024, dit keer met een indrukwekkende aanval van 80 km die de toon zette voor zijn recordjaar. Kan de wereldkampioen dit weekend opnieuw zegevieren?
Een zesde Monument?
De opkomst van Strade Bianche heeft het moderne klassiekerseizoen aanzienlijk beïnvloed. Maar waar staat deze koers in vergelijking met de vijf Monumenten?
Strade Bianche wordt begin maart verreden, direct na het 'Openingsweekend' in België en voorafgaand aan Milano-Sanremo. Het vindt plaats het weekend voor Tirreno-Adriatico en fungeert zo als een vroege voorjaarsaankondiging van de kasseiklassiekers in april.
Met zijn uitdagende parcours en groeiende status is er steeds vaker sprake van een debat: is Strade Bianche inmiddels het officieuze 'zesde Monument' van het wielrennen? De vijf monumenten (Milano-Sanremo, Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik en Ronde van Lombardije) behoren tot de oudste en meest prestigieuze eendagswedstrijden in de wielersport.
Strade Bianche is een jonge koers en mist de rijke historische achtergrond van deze klassiekers. Toch beschouwen velen deze wedstrijd qua sportiviteit en opwinding al als een volwaardige toevoeging aan het rijtje. Ongeacht de officiële benaming is het duidelijk dat Strade Bianche zich heeft gepositioneerd in de top van de eendagswedstrijden.
Strade Bianche heeft zijn eigen plek in de wielertraditie veroverd. Niet door de Monumenten te imiteren, maar door iets nieuws en unieks te creëren op het Toscaanse doek. En als het stof (of de modder) na elke editie neerdaalt op het Piazza del Campo, is één ding duidelijk: deze jonge koers is al een klassieker.
Net Binnen
Meest Gelezen
Laatste Reacties
- Makkie voor Jonathan:-)
DareDevil17-05-2024 - Zal wel tussen Milan en Kooij gaan, Merlier moet eerst maar eens een grote ronde zien uit te rijden en het niveau van Groves is afwachten na z'n knieproblemen. Geef streepje voor aan Milan omdat die al uitgesproken heeft voor de puntentrui te gaan. Maar als Kooij snel een paar ritten wint, kan 't een mooi duel worden.
ChassePatate02-05-2024 - Mee eens. Wel knap van hem :-)DareDevil07-04-2024
- Maakt de koersen ook niet spannender in ieder geval
BizziedeBij26-03-2024