"Je gaat niet naar de Tour om te leren, je gaat om te winnen": Expert stelt voor dat Paul Seixas geen halve pogingen moet doen

Het seizoen 2025 was vergelijkbaar met dat van 2024 in de zin dat Tadej Pogacar bijna overal won waar hij zijn voeten neerzette – behalve als zijn grote rivaal Mathieu van der Poel aan de start stond. De Sloveen heerste in de grote rondes, de Nederlander in de klassiekers, en samen hielden ze het wielerpubliek op het puntje van de stoel. Toch lijkt er in de schaduw van hun duopolie een nieuwe naam op te staan. Frankrijk, dat al jaren hunkert naar een nieuwe Tourheld, zou zijn troef eindelijk gevonden kunnen hebben: Paul Seixas.

De opkomst van het jonge Franse wonderkind werd het afgelopen seizoen van dichtbij gevolgd door de media, de fans én voormalig bondscoach Cyrille Guimard, die in zijn carrière onder meer Bernard Hinault begeleidde. De 75-jarige Fransman ziet in Seixas niet alleen talent, maar ook het charisma dat nodig is om het publiek opnieuw te doen dromen.

“Ik denk dat we een geweldig jaar hebben gehad, gekenmerkt door een aantal echte prestaties,” analyseerde Guimard het seizoen in gesprek met Cyclism’Actu. “Bovenal heb ik het gevoel dat het wielrennen herontdekt wat altijd zijn kracht is geweest: rivaliteit.”

De voorbije jaren draaide de Tour de France vooral om het duel Jonas Vingegaard – Tadej Pogacar, maar 2025 kende een andere dynamiek. Pogacar en Van der Poel stalen de show in de klassiekers en gaven het publiek spektakel dat deed denken aan de gouden jaren van Anquetil en Poulidor.

“In de tijd van Anquetil, Poulidor en Robic was dat wat het publiek in vervoering bracht,” aldus Guimard. “Vandaag hebben we Pogacar, maar hij mist een echte tegenstander van zijn niveau over een langere periode. Vingegaard is een geweldige renner, maar er is geen vaste rivaliteit. Wielrennen leeft van duels tussen karakters, niet alleen van grote kampioenen.”

Volgens Guimard zou dat nieuwe duel niet lang meer op zich laten wachten. “In de grote rondes is er momenteel maar één ster: Pogacar. In de klassiekers hebben we Van der Poel, Pogacar en Evenepoel als derde man. Maar ik heb het gevoel dat we snel naar een echte confrontatie tussen twee generaties zullen gaan: Pogacar en Paul Seixas.”

Die voorspelling lijkt misschien ambitieus, maar de cijfers spreken boekdelen. De pas 19-jarige Seixas reed een indrukwekkend debuutseizoen bij de profs. Hij werd derde op het Europees kampioenschap, zevende in de Ronde van Lombardije en eindigde als achtste in het algemeen klassement van het Critérium du Dauphiné. Daarmee liet hij zien dat hij niet alleen over explosiviteit beschikt, maar ook over uithoudingsvermogen en koersinzicht.

Frankrijk heeft al vaker jonge talenten zien opkomen, maar volgens Guimard maakt Seixas het verschil met zijn natuurlijke uitstraling. “Wanneer renners talent hebben, panache, een glimlach en een echte band met het publiek, verandert dat alles. En we hebben geluk in Frankrijk, want met Seixas en Paul Magnier – die één van 's werelds toonaangevende sprinters aan het worden is – hebben we misschien twee populaire renners die de interesse van het grote publiek kunnen herstellen.”

Zijn stijl doet denken aan de jonge Thibaut Pinot, maar dan met een bredere waaier aan kwaliteiten. Seixas is licht, technisch sterk en niet bang om risico’s te nemen in afdalingen – eigenschappen die hem al op jonge leeftijd onderscheiden van zijn generatiegenoten.

De vraag is nu hoe het jonge talent zal omgaan met de druk die onvermijdelijk op zijn schouders rust. In Frankrijk, waar men al decennia wacht op een Tourwinnaar van eigen bodem, worden verwachtingen snel overdreven.

“We praten er veel over, en dat is normaal,” zegt Guimard. “Wat hij de afgelopen twee jaar heeft gedaan is enorm. Het echte risico is niet dat hij fysiek opbrandt; talent brandt niet op. Het gevaar is psychologisch – dat buitensporige verwachtingen hem in de war brengen.”

Seixas zelf blijft opvallend rustig onder de aandacht. In interviews benadrukt hij dat hij nog veel te leren heeft, vooral in positionering en ploegentactiek. Zijn ploeg, Groupama-FDJ, beschermt hem voorlopig tegen de druk van een Grand Tour, maar ziet hem duidelijk als de toekomstige kopman.

De hamvraag in Frankrijk is al gesteld: wanneer debuteert Seixas in de Tour? Het publiek zou hem het liefst morgen al in het geel zien rijden, maar Guimard pleit voor geduld.

“We horen dezelfde argumenten als in de tijd van Hinault,” herinnert hij zich. “‘Moeten we hem meteen in de Tour zetten?’ Maar je gaat niet naar de Tour om te leren, je gaat om te winnen. Een renner als Seixas komt niet om zesde of achtste te worden. Als hij start, is het om mee te doen voor de overwinning.”

Volgens Guimard is 2026 nog te vroeg. “Vandaag heeft hij nog niet de fysiologische en mentale rijpheid. Dat komt pas als hij 21 of 22 is. 2026 moet een jaar van opbouw worden, met klassiekers, rittenkoersen van een week, leren rijden in de wind, op de kasseien, de juiste positionering... Dat is wat het betekent om een complete renner te worden. Daarna kan hij zich richten op een Grand Tour. Maar niet voordat hij uitgerust is om te winnen – niet om ‘mee te doen’.”

Met Seixas en Magnier lijkt Frankrijk eindelijk weer een generatie te hebben die zowel resultaten als charme meebrengt. Na jaren van teleurstellingen en mislukte beloften is de toon in het Franse wielrennen weer positief. Jong, onbevangen en met een uitstraling die het publiek aanspreekt – het zijn precies die ingrediënten die het land lang miste. Guimard besluit optimistisch: “Frankrijk heeft eindelijk weer renners met panache. Dat is waar het allemaal mee begint. Als we dat terugvinden, volgen de zeges vanzelf.”