"Het is moeilijk om te weten of de uitslag ons vrede zal brengen" - Ouders van Muriel Furrer wachten nog altijd op resultaten van dodelijk ongeluk

De dood van Muriel Furrer tijdens de wereldkampioenschappen wielrennen van 2024 blijft de wielerwereld achtervolgen. De 18-jarige Zwitserse kwam tijdens de juniorenwedstrijd in Zürich ten val in een bebost deel van het parcours — buiten het zicht van andere rensters en zonder dat er direct alarm werd geslagen. Pas anderhalf uur later werd ze gevonden, zwaar gewond. Ze overleed kort daarna. Volgens haar vader, die sprak met Le Temps, blijft de vraag knagen of haar leven gered had kunnen worden.

“Er is duidelijk een ernstige fout gemaakt. Muriel werd pas 90 à 100 minuten na de crash gevonden. Als ze eerder was ontdekt, had ze misschien een kans gehad om te overleven.” De tragedie bracht grote onrust teweeg in de internationale wielerwereld. Niet alleen om de omstandigheden van haar dood, maar ook om wat het zegt over de veiligheidsstructuren bij grote kampioenschappen.

Bij de wereldkampioenschappen gelden andere regels dan in de meeste profkoersen. Zo zijn radioverbindingen en GPS-tracking bij renners en begeleiders niet toegestaan — een maatregel bedoeld om “gelijke kansen” te waarborgen. In het geval van Furrer bleek dat een fataal gemis.

Zonder livepositie of directe communicatielijn duurde het veel te lang voordat haar valpartij werd opgemerkt. “Veel vragen blijven onbeantwoord,” aldus haar vader. “Maar als er een fout gebeurt, zijn er onvermijdelijk mensen verantwoordelijk.” Het incident legt bloot hoe kwetsbaar jonge renners zijn in wedstrijden waar controle beperkt is en waar medische respons afhankelijk blijft van toevallige meldingen.

De dood van Furrer past in een reeks recente incidenten die vragen oproepen over veiligheid en risicobeoordeling in het wielrennen. De crash van Stefan Küng op het EK van 2023 — waarbij de Zwitser met een bebloed gezicht tóch mocht finishen — staat velen nog helder voor de geest.

Furrers vader haalde die valpartij aan als voorbeeld van verkeerde prioriteiten: “We moeten de veiligheid van fietsers echt verbeteren. Helmen zijn ontworpen voor aerodynamica, niet voor bescherming.” Het is een ongemakkelijke constatering voor een sport die zich graag presenteert als technologisch vooruitstrevend. Want ondanks innovaties op het vlak van frames, kleding en vermogensmeters, blijft de basisveiligheid achter.

De zaak-Furrer roept onvermijdelijk de vraag op wie er verantwoordelijk is voor het waarborgen van veiligheid in koersen waar honderden jonge renners deelnemen: de UCI, de lokale organisatie, of de teams zelf. Wat wel duidelijk is: het huidige systeem heeft gefaald. Een eenvoudig GPS-tracking­systeem had het verschil kunnen maken tussen leven en dood.

Het onderzoek naar de toedracht loopt nog, maar de roep om structurele veranderingen klinkt steeds luider. Want elke minuut die verloren gaat bij een ongeval, kan fataal zijn. En de dood van Muriel Furrer toont opnieuw aan dat wielrennen, hoe modern ook, nog altijd gevaarlijk ouderwets kan zijn als het gaat om veiligheid.