INTERVIEW | “Toen ik de Maglia Rosa terugzag bij Carapaz, zei ik: ‘wat is hier in hemelsnaam gaande?’” – Damiano Caruso licht de schok van de ontknoping op de Colle delle Finestre toe

De Giro d'Italia 2025 is een koers die bij veel fans én renners in het geheugen gegrift zal staan. Het was een ronde met vele pieken en dalen, teleurstellingen en verrassingen, en een finale klimclash op de Colle delle Finestre die nog jaren zal nazinderen. In gesprek met CyclingUpToDate blikt Damiano Caruso terug op het moment dat hij Isaac del Toro en Richard Carapaz zag worden gegrepen, waardoor Simon Yates het roze kon overnemen.

In Altea hing een ontspannen sfeer tijdens de mediadag van de ploeg. Op de patio van het hotel liepen grote namen als Antonio Tiberi, Lenny Martínez en Santiago Buitrago rond, al konden ze niet profiteren van het gebruikelijk zachte winterweer aan de Costa Blanca.

In goed humeur stapte een rustige Damiano Caruso de kamer binnen waar hij met ons zou praten, voorafgegaan door een vrolijk “Ciao”. De veteraan zit in de nadagen van zijn loopbaan. Hij zou in 2025 stoppen, maar op verzoek van velen binnen de ploeg en gezien zijn hoge niveau besloot hij er nog een jaar bij te doen. Hij staat nu in een positie waarin hij niets te verliezen heeft en voelt zich voldaan over zijn carrière. Hij is ook recht voor de raap en legt meteen uit waarom hij doorgaat in het peloton.

“Omdat ik vorig jaar een behoorlijk goed seizoen had en plezier, en ik opnieuw het genoegen voelde om op de fiets te zitten, mijn werk te doen. Uiteindelijk vroeg de ploeg mij ook om nog een jaar door te gaan, mijn ploeggenoten ook,” antwoordde Caruso op onze microfoons. “Op dat moment, toen al die mensen vroegen om nog een jaar te doen, was mijn motivatie behoorlijk hoog. Ik nam die beslissing omdat ik dacht dat het de juiste voor mij was op dat moment. En nu voelt het nog steeds als de juiste keuze.”

Twaalf maanden geleden dacht hij dat hij als renner voor het laatst in Altea was. Nu geniet hij van wat opnieuw zijn laatste decemberkamp met Bahrain - Victorious zou moeten zijn. “Ja, en nu hier zijn is best emotioneel, omdat ik precies weet wat ik nu doe. Ik heb dit al vaak meegemaakt, maar nu is het bijzonder omdat het de laatste keer is. Dat maakt het speciaal. En dat geeft me extra motivatie, want het is waar dat het mijn laatste seizoen wordt, maar mijn toewijding, discipline en inzet blijven hetzelfde. Ik wil mijn carrière zonder spijt afsluiten.”

In 2025 boekte hij enkele van de beste resultaten uit zijn loopbaan, ondanks zijn 38 jaar. Zijn waarde voor de ploeg is zo groot dat er sterk op is aangedrongen dat hij blijft, vooral door Antonio Tiberi, die naar hem opkijkt als gids in de sport. De jonge Italiaan speelde een grote rol in Caruso’s besluit om door te gaan.

“Ik denk ook dat we met Antonio buiten de fiets vrienden zijn. Hij is niet alleen een collega, hij is een vriend. Dus toen ik hem zei: ‘Antonio, we doen er nog een jaar bij,’ was hij heel blij. Ik keek naar zijn gezicht, hij was blij. En toen voelde ik me ook een beetje trots, omdat ik dacht: misschien is wat ik met hem doe iets goeds en dat maakt me blij.”

Dat is de toon die Caruso zet. Hij is sinds 2019 bij de ploeg, maar is in alle opzichten een leider op zijn eigen manier. Voor Tiberi maakt hij een groot verschil, wat ook voor de ploeg zwaar weegt. In 2026 rijdt hij de Giro d'Italia, en mogelijk volgt daarna zijn Tour de France-debuut naast zijn landgenoot.

“Dat zou kunnen, maar je weet hoe het gaat. In het decemberkamp is het makkelijk om een lijstje te maken met alle koersen die je wil rijden, maar eerst moeten we zien hoe het gaat, hoe ik me fysiek en mentaal voel… Dus in het plan nu denk ik dat het mogelijk is om zowel Giro als Tour te doen. Maar we moeten tijdens het seizoen zien hoe het loopt.”

Dit voorjaar werd hij vijfde in de Corsa Rosa, een resultaat dat weinigen zo laat in zijn carrière, in zijn 21e Grote Ronde, hadden verwacht. “Eerlijk gezegd was ik een beetje verrast, want ik verwachtte competitief te zijn, op een hoog niveau, maar niet zó hoog. Het was natuurlijk niet mijn plan om voor het klassement te gaan, maar soms moet je verantwoordelijkheid nemen, omdat je kopman, je leider, om wat voor reden dan ook, in dit geval door een val (Tiberi kwam ten val in rit 14, red.), de koers verliest.”

Caruso, die tot dan toe een sterke ronde reed, bleef meestrijden. Zijn regelmaat leverde hem een top 5 op in de Corsa Rosa. “Op dat moment voelde ik me goed en zei ik: ‘Oké, laten we het proberen, ik heb niets te verliezen, we gaan voor het klassement.’ Ik voelde me goed, en als dit werkt, is het voor iedereen in de ploeg beter, want het is altijd zwaar als de ploeg hoge verwachtingen heeft, 100% achter ons werkt en een droom heeft, in dit geval Antonio op het podium. Ik wilde iets terugdoen, door verantwoordelijkheid te nemen op een moeilijk moment.”

In 2021 werd hij tweede in de Giro, alleen achter Egan Bernal. Maar vier jaar later ligt het klimniveau in het peloton een stuk hoger, en is voor hetzelfde resultaat een betere prestatie nodig. We vroegen Caruso direct of hij denkt dat hij de Giro van 2021 had kunnen winnen met zijn huidige niveau. “Het is mogelijk,” antwoordt hij.

“Ik denk dat ik dit jaar misschien zelfs beter was, niet fysiek, maar zeker mentaal. Want als je niets te verliezen hebt, is dat best bevrijdend… Ik reed de koers dag per dag en zei: ‘Als ze me morgen lossen is dat normaal, kan gebeuren, prima.’ Ik was dus al klaar voor elke misser. Geen probleem. Maar uiteindelijk is een Grote Ronde in drie weken een duurkoers, en daarin ben ik nog steeds goed. Ik ben niet explosief, niet de sterkste bergop, bergaf of in de tijdrit. Maar gemiddeld ben ik in alle facetten van ons vak nog altijd degelijk, zolang je goed werkt.”

En de routinier was, beter dan wie ook, ooggetuige van wat er gebeurde op de Colle delle Finestre. De mythische dag waarop Simon Yates de klassementsstrijd openbrak en het roze pakte, terwijl Isaac del Toro en Richard Carapaz erachter duelleerden. “Ik was verrast, want ik herinner me dat we de Colle delle Finestre opdraaiden en ik daar zat alsof de finish over twee kilometer lag. Ik zei: ‘Jongens, dit is niet mijn tempo, ik concentreer me op mijn eigen inspanning.’”

“En dan kregen we via de radio info: vooraan is het één grote chaos.” Maar niets had Caruso kunnen voorbereiden op wat hij na de klim zou zien. “Na de Colle delle Finestre, toen ik de Maglia Rosa terugvond bij Carapaz, dacht ik: ‘Wat in hemelsnaam gebeurt hier?’ Ik was behoorlijk verbaasd, en eerlijk gezegd, tot op vandaag weet ik nog altijd niet wat er op dat moment precies is gebeurd.”

Een uitgeputte Caruso stond daar echter niet te lang bij stil. Hij vocht zijn eigen strijd om zijn zwaar bevochten positie te behouden. “Ik focuste enkel op mijn prestatie, want ik kende de Colle delle Finestre van 2015. Ik wist dat het een pokkelange klim is, en dat Sestriere dan ook nog komt… Sestriere is geen superharde klim, maar na een uur en tien minuten klimmen aan de Finestre wordt alles zwaar.”

“Maar uiteindelijk was het voor mij een goede koers en blijft deze etappe een mooie herinnering. Opnieuw toonde ik aan mezelf en aan anderen dat ik mijn energie heel goed kan managen.”