“Ik was te gretig om te winnen” – Wout van Aert erkent grote fout en neemt de schuld op zich voor Visma’s vernedering bij Dwars door Vlaanderen

Wout van Aert is een renner met een groot palmares en even grote ambities. In het seizoen 2026 wordt de Team Visma | Lease a Bike-coureur 31 jaar, maar hij blijft mikken op zeges in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Daarnaast voegt hij Strade Bianche toe aan zijn doelen voor komende voorjaar. Ook blikte hij terug op de Visma-blunder in Dwars door Vlaanderen 2025, waarbij hij verantwoordelijkheid neemt voor de nederlaag tegen Neilson Powless.  

“Het klopt dat ik niet mijn meest succesvolle jaar heb gehad, maar ik heb wel overwinningen behaald die blijven hangen. Ik werd vierde in de Ronde van Vlaanderen, maar ik had alles gegeven,” zei Van Aert in een uitgebreid interview met TuttoBiciWeb. Van Aerts seizoen kende drie pieken: vierde in Vlaanderen en Roubaix; de Giro, waar hij een mythische rit in Siena won en Simon Yates hielp aan de eindzege; en de Tour de France, waar hij de slotrit in Parijs won na het lossen van Tadej Pogacar. Niet zijn beste jaar, maar hij bewees dat hij nog altijd grote koersen kan winnen, en zijn voorbereiding op de kasseimonumenten oogde trefzeker.

In 2026 volgt hij echter een ander plan, al herinnert hij zich zijn Vlaanderen-race waarin hij dicht bij het podium kwam. “Ik heb alles gegeven, zoals altijd, en zoals altijd reed ik om te winnen. Ik viel aan in de finale, ook al waren Tadej en Mathieu zeker sterker. Dat deerde me niet; ik accepteerde dat dat mijn niveau was. Dicht bij renners als zij rijden is belangrijk, en daardoor geniet ik nu nog meer van mijn overwinningen.”

“In 2024, toen ik twee keer viel (Dwars door Vlaanderen en Vuelta a España, red.), heb ik alle grote koersen op televisie gekeken: de klassiekers, het World Championships. Ik was er bij in de Tour de France, maar niet op het niveau waarop ik had gehoopt. Dat vreselijke gevoel dat je niet eens mee kunt doen, deed me beseffen hoe belangrijk deze sport voor mij is,” geeft hij toe. “Afgelopen voorjaar veranderde alles. Ik durfde het tempo niet meer te forceren. Ik zweefde tussen de opluchting dat ik niet was gevallen en de frustratie dat ik niet op de juiste plek zat.”

Positiekoersproblemen werden vanaf de zomer van 2025 een echt issue voor Van Aert, en in een peloton waar de risico’s hoger zijn dan ooit kan dat hem opbreken. Maar de voorbije anderhalf jaar werkte hij ook mentaal aan zichzelf en blijft hij gemotiveerd om te presteren. “Op een gegeven moment besefte ik dat anoniem meerijden me niet gelukkig maakte. Soms kon ik de ploeg helpen, soms niet eens dat. Vandaag weet ik heel duidelijk wat koersen voor mij betekent: mijn maximale niveau halen en alles geven.”

In de DDV van 2024 ging hij tegen hoge snelheid tegen de grond, wat zijn voorjaar beëindigde en ook zijn Tour-voorbereiding ondermijnde. In 2025 deed Visma alles perfect: als blok koersen, met drie renners in een kopgroep van vier. Maar de keuze viel om niet met de ploeg te winnen, maar op Van Aert te gokken in een sprint op papier. “Ik was enorm teleurgesteld, omdat ik niet trouw aan mezelf was door alles op mijn sprint te zetten. Ik was te gretig om te winnen en bang dat mijn ploeggenoten die kans zouden wegnemen als zij zouden aanvallen,” erkent de Belg. 

Het was zijn fout, en mogelijk het dieptepunt van het jaar voor de Nederlandse ploeg. Tiesj Benoot en Matteo Jorgenson werden achter hem derde en vierde. “Het heeft me enorm geholpen dat niemand boos of teleurgesteld was. Voor hen was alles wat er gebeurde logisch,” voegde hij eraan toe.

“Mensen denken misschien dat winnen mij minder kan schelen, maar ik wil nog altijd mijn armen in de lucht steken. Maar het is ook waar dat we in die specifieke koers anders hadden moeten handelen.” In de weken erna liet hij in de monumenten zijn beste benen zien, en hij gelooft nog steeds dat een grote zege daar mogelijk is, ook met Mathieu van der Poel en Tadej Pogacar op het hoogtepunt van hun carrière.

“Als ik niet meer zou geloven dat ik de Ronde van Vlaanderen kan winnen, dan kunnen misschien nog maar drie renners ter wereld dat. Het is natuurlijk heel moeilijk om te winnen, en dat geldt ook voor Roubaix, maar dit zijn logische doelen in mijn carrière,” legt hij uit. “Ik sta nog steeds heel dicht bij dat resultaat. Ik moet geloven dat ik een hoger niveau kan bereiken dan vorig jaar. Alle voorwaarden zijn er om sterker te zijn.”

“In 2025, als Mathieu dichter bij Tadej had gezeten, hadden ze elkaar kunnen neutraliseren. Ze werken vaak goed samen, maar in de laatste tien kilometer was het anders. Het slechtste scenario voor mij was dat één van hen na de Paterberg zou aanvallen en een groot gat zou slaan. Voor mij was het belangrijkste om bij hen te blijven. Maar in de toekomst kan er een editie komen waarin ze naar elkaar kijken en elkaar neutraliseren, en dan kan mijn kans komen.”

Van Aerts ritzege in de Giro d’Italia dit jaar was het bewijs dat hij weer schittert op korte, steile hellingen, iets waarmee hij de voorbije jaren soms meer worstelde. Op Piazza del Campo klopte hij een Del Toro in topvorm. “Weinig zeges hebben me zoveel emoties gegeven. Ik krijg nog kippenvel als ik erover praat.” Na ziekte na de voorjaarsklassiekers startte hij de Giro met een lage vorm, maar hij had een magische dag die hem zijn eerste Giro-zege opleverde. 

“Het was een moeilijke periode die uiteindelijk iets positiefs werd. Mijn voorjaar was goed, maar die afwerking ontbrak. Ik hoopte de Giro te openen met een ritzege, maar ik werd ziek voor de Grande Partenza. Ik was zo verzwakt dat ik me op dag vijf afvroeg of het nog zin had. De Strade Bianche-rit? Ik dacht echt niet dat het mijn dag zou zijn. Mijn familie stond aan de finish en ik had hen al tien dagen niet gezien. Siena is ook de plek waar mijn wegcarrière begon. De koersomstandigheden speelden in mijn voordeel, en dat had ik nodig omdat ik niet op mijn best was. Soms denk ik dat dingen zo moeten zijn, dat het in de sterren staat geschreven. Wat ik die dag voelde, kan ik niet beschrijven.”

Die zege maakte zoveel indruk dat de drang om de Italiaanse klassieker, die hij in 2020 al won, opnieuw op zijn naam te schrijven terug is. Van Aert rijdt de koers voor het eerst in jaren, wat betekent dat hij zijn voorjaar richting de monumenten anders zal indelen.

“Aan de start staan van Strade Bianche in 2026 betekent mijn plannen aanpassen. In die periode zit ik normaal op hoogte, dus mijn voorbereiding verandert. Ik heb nooit gezegd dat ik deze koers niet meer wilde rijden. Strade rijden vraagt een andere aanpak, maar daar kunnen we aan werken,” besloot hij.