"In eerste instantie dacht ik: 'Ik schiet mezelf in de knie'" - Tadej Pogacar geeft toe dat hij enorm veel risico nam met 'achterlijke aanval' op het WK

Op 100 kilometer van de finish lanceerde Tadej Pogacar een aanval waarmee hij op indrukwekkende wijze zijn eerste regenboogtrui wist te veroveren tijdens het WK Wielrennen 2024 in Zürich. Toch geeft de Sloveen toe dat zijn winnende zet niet gepland was en op dat moment ook niet het meest verstandige idee leek.

"Het was geen plan. Het was gewoon een achterlijke aanval", zei Pogacar in een interview met Wielerflits. "In eerste instantie dacht ik: 'Dit is alsof ik mezelf in de knie schiet'. En een paar minuten later: 'Nou, laten we de andere knie ook maar aanpakken'. Het was echter een groot gat om alleen te overbruggen. Maar toen was daar de geweldige Jan Tratnik."

"Daar was ik zo blij mee, dat hij op me wachtte. Hij is zo sterk en deed wat hij moest doen. Jan gaf me hoop, motivatie en tijd om te herstellen. Hij is zo sterk, getalenteerd en ervaren, dat hij meteen wist wat hij moest doen en dat ook perfect deed. Jan probeerde me niet over mijn limiet te laten gaan en daardoor haalde ik het."

De aanwezigheid van Tratnik in de kopgroep en zijn steun op de vlakkere stukken na Pogacars aanval bleek van doorslaggevend belang om het peloton, dat door België werd aangevoerd, op afstand te houden. In de volgende ronde moest Pogacar opnieuw aanvallen om te voorkomen dat het peloton hem zou terughalen, waarbij hij veel risico nam ondanks zijn favorietenrol. Gelukkig kreeg hij ook nog steun van ploeggenoot Pavel Sivakov, die twee ronden lang naast hem reed en hem waardevolle ondersteuning bood.

"Dat mes snijdt aan twee kanten. Ik had hem nodig omdat het nog steeds een lange weg naar de finish was, maar hij had ook mij nodig om een medaille te kunnen halen. Ik had echt gehoopt dat hij daarin zou slagen, want hij was erg sterk", vertelde Pogacar over zijn UAE Team Emirates-ploeggenoot. "Maar misschien vroeg dit parcours iets te veel van hem nadat hij een ronde alles gaf. Daar ben ik hem echt dankbaar voor. Het maakte het iets gemakkelijker dat ik een vriend naast me had. We hebben samen doorgezet, maar ik vind het niet leuk voor Pavel. Hij had echt een medaille verdiend."

De Sloveense nationale ploeg hoefde weinig werk te doen omdat Pogacar al vroeg de aanval inzette, maar de tweevoudig winnaar van de Giro en de Tour de France was zijn teamgenoten bijzonder dankbaar. Hij betreurt echter dat hij niet vaker met hen kan koersen, behalve dan met Domen Novak: "Ik ben enorm blij dat deze jongens mijn ploeggenoten zijn. Iedereen heeft ziel en zaligheid achter gelaten op het parcours in Zürich, voor dit ene doel. We hebben dit samen gedaan, met z’n allen. Het is echt jammer dat we maar een of twee keer per jaar samen rijden."

De Sloveen zijn aanval was een toonbeeld van moed, uithoudingsvermogen en brute kracht, misschien wel onnavolgbaar voor andere renners. Omdat er tijdens de Wereldkampioenschappen geen radio's zijn, was het bovendien lastig om de gaten en het verloop van de wedstrijd te volgen. Toch kreeg hij cruciale steun van de ploegwagen, soigneurs en de organisatie, wat hem hielp kalm te blijven tijdens zijn lange solo-aanval.

"Voor mijn gevoel gaf de motor die bij me was om de twee kilometer een tijdsverschil mee. Ook schrijven ze vanuit de posten het verschil op mijn bidons die ik aanpakte" onthulde hij. "En als de ploegleidersauto zo af en toe naast me reed, vroeg ik steeds kort wat het verschil was en wie er wel of niet werkte achter me. Daardoor kon ik steeds uitrekenen als ik eventjes gaf bij moest geven, of dat ik kon relaxen. Dat was goed."