“Ik voelde me eindelijk begrepen” - Fabio Jakobsen opgelucht na diagnose bekkenslagaderprobleem

De overstap van Fabio Jakobsen naar Picnic–PostNL moest een nieuw hoofdstuk worden in de carrière van de Nederlandse sprinter, maar het draaide uit op een jaar vol frustratie en vragen. Prestaties bleven uit, vertrouwen brokkelde af. Pas na een maandenlange zoektocht kwam het verlossende antwoord: Jakobsen bleek aan beide benen te kampen met een beknelde bekkenslagader – een diagnose die niet alleen perspectief bood, maar vooral ook opluchting.

In de podcast Speed on Wheels blikt Jakobsen openhartig terug op de voorbije periode. "Je zoekt als renner naar verklaringen," vertelt hij. "Wat was er veranderd? Training, voeding, materiaal – allemaal kleine dingen, maar niets wat verklaarde waarom ik niet meer mee kon doen."

Uiteindelijk kwam het antwoord van de artsen: het probleem speelde al jaren op de achtergrond. "De dokter zei dat het al twee tot drie jaar aan de gang was, vooral door de extreme belasting van topsport. En bij een sprinter zie je dat genadeloos: of je wint, of je doet niet mee."

De symptomen waren verraderlijk. Tijdens duurtrainingen voelde Jakobsen zich prima, en ook op tempoblokken presteerde hij naar behoren. "Maar zodra het echt hard ging, bijvoorbeeld bij hartslagen boven de 170, ging het mis. Bij die intensiteit kwam het probleem pas echt naar boven."

De eerste signalen waren voelbaar tijdens de AlUla Tour begin dit jaar. Jakobsen kwam goed voorbereid aan de start, met een perfecte winter achter de rug. "Ik voelde me klaar om te winnen. Maar in die eerste sprintetappe, met een lead-out uit het boekje, werd ik niet eens tweede of derde – ik werd elfde. Toen wist ik: dit klopt niet."

De maat was pas echt vol in maart. Zelfs het volgen van het peloton werd een onmogelijke opgave. Het team besloot tot een volledige medische doorlichting – en eindelijk kwam de diagnose.

"De dokter was duidelijk: ‘Als je dit nu niet laat behandelen, ben je over twee of drie jaar klaar met fietsen.’ Die woorden sloegen in, maar ze gaven ook rust. Eindelijk wist ik wat er aan de hand was."

Een operatie volgde – een stap die Jakobsen zonder aarzeling zette. “Ik vond het niet leuk meer. Ik deed alles wat ik kon, maar niets werkte. Als dit niet zou helpen, dan was het misschien gewoon klaar.”

Inmiddels is Jakobsen in revalidatie. De eerste tekenen zijn hoopgevend. “Ik begin mezelf weer te voelen. De artsen hebben me op het hart gedrukt om per week te kijken hoe het herstel gaat, maar ik hoop in september en oktober weer competitief te zijn. Gewoon weer meedoen, iets bijdragen. Dat zou al veel betekenen."

Na alles wat hij heeft meegemaakt – van zijn zware crash in Polen tot deze fysieke strijd in stilte – lijkt Jakobsen opnieuw de koers van zijn carrière te herschrijven. Niet met sprints, nog niet. Maar wel met veerkracht.