"Ik geloof echt dat het mogelijk was om Tadej Pogacar terug te halen" - Remco Evenepoel gefrustreerd door gebrek aan hulp in achtervolging op EK 2025

Weer een grote eendagswedstrijd. Nog een gedurfde solo-aanval van Tadej Pogačar in de elite wegrit bij de mannen tijdens de Europese kampioenschappen 2025. En voor Remco Evenepoel opnieuw hetzelfde resultaat: zilver.

Slechts een week nadat hij op het wereldkampioenschap in Kigali genoegen moest nemen met de tweede plaats achter de Sloveen, moest Evenepoel opnieuw toezien hoe Pogačar solo zijn armen in de lucht stak — dit keer op Franse bodem. En opnieuw vroeg het Belgische boegbeeld zich af wat hij nog meer had kunnen doen.

Ditmaal waren het echter geen mechanische problemen die de Belg frustreerden, maar het gebrek aan samenwerking in de achtervolgende groep na Pogačars aanval.

“Ik geloof echt dat het mogelijk was om Tadej terug te halen,” zei Evenepoel na afloop tegen Cycling Pro Net. “Als iedereen in de groep goed had meegewerkt, denk ik dat we hem hadden kunnen pakken. Maar sommige renners hadden orders om niet te rijden – dat is koers, dat moeten we accepteren.”

Aanvankelijk leek alles in de plooi te vallen voor België. De ploeg had de aantallen, Evenepoel verkeerde in topvorm, en zoals velen hadden voorspeld, was Pogačar al vroeg geïsoleerd — met nog meer dan 90 kilometer te gaan. Maar het koersverloop kantelde volledig toen de Sloveen op 75 kilometer van de streep zijn karakteristieke aanval plaatste – een mokerslag waar enkel Evenepoel nog enigszins op leek te kunnen reageren.

De Belg wist het gat te verkleinen tot zo’n 20 seconden, rijdend aan het hoofd van een sterke achtervolgende groep met Juan Ayuso, Paul Seixas en Christian Scaroni. Toch stokte de samenwerking. Terwijl de anderen weigerden om over te nemen, moest Evenepoel het leeuwendeel van het werk alleen verrichten — een tactische patstelling die hem uiteindelijk fataal werd.

“Het was behoorlijk frustrerend,” gaf hij toe. “Met vier man in de wind- en tegenwindsecties hadden we hem echt kunnen terughalen. Maar toen ik het gebrek aan hulp zag, wist ik dat het moeilijk zou worden. Misschien had ik eerder moeten gaan, proberen ze te lossen, maar achteraf praten is altijd makkelijk.”

Evenepoel zette solo door in de laatste 30 kilometer, reed zijn medevluchters uit het wiel en verzekerde zich opnieuw van zilver. Maar voor een renner die zichzelf enkel aan overwinningen meet — en voor wie het EK wegrace een van de weinige ontbrekende grote titels op zijn palmares is — voelde die tweede plaats leeg aan.

Evenepoel was openhartig in zijn lof voor Pogačar en erkende dat, samenwerking of niet, zijn rivaal opnieuw op een ander niveau reed.

“Ik had een goede dag, maar hij had een supergoede dag,” zei hij. “Ik heb echt alles gegeven om hem te verslaan, maar hij laat opnieuw zien waarom hij de beste ter wereld is. Ik werd gewoon verslagen door kracht – door iemand die sterker is.”

Ondanks de teleurstelling verdedigde Evenepoel zijn Belgische ploegmaats, die volgens hem een sterke en aanvallende koers reden.

“We hebben gedaan wat we van plan waren,” benadrukte hij. “Iedereen had een goede dag en deed zijn werk. We reden nooit verdedigend, zelfs niet toen Tadej aanviel. We gaan naar huis met nog een zilveren medaille in de wegrace — niet waarvoor we kwamen, natuurlijk, maar we moeten het accepteren en vooruitkijken.”

Een vertrouwd script dus: Pogačar onstuitbaar van voren, Evenepoel dapper strijdend erachter. Twee grootheden die elkaar tot het uiterste drijven — en een herhaling die voorlopig nog geen nieuw einde kent.