HISTORISCHE ZEGE! Remco Evenepoel is de eerste renner ooit die tijdrit en wegwedstrijd wint op de Olympische Spelen

Remco Evenepoel heeft geschiedenis geschreven op de Olympische Spelen door zowel de tijdrit als de wegwedstrijd te winnen. De Belgische renner is de eerste renner ooit die beide gouden medailles behaalde. Hij pakte de overwinning in de wegwedstrijd na een indrukwekkende solo-aanval, waarmee hij België opnieuw een gouden plak bezorgde.

De verwachting was dat de 274 kilometer lange wedstrijd vanaf het begin explosief zou zijn, maar dat bleek niet het geval. Vijf renners uit kleinere landen maakten echter wel gebruik van de kans en trokken meteen in de opening ten aanval: Christopher Rougier-Lagane, Achraf Ed Doghmy, Charles Kagimu, Thanakhan Chaiyasombat en Eric Manizabayo.

De groep van vijf bouwde aanvankelijk een voorsprong van zes minuten op voordat Denemarken en Nederland de achtervolging inzetten. Toen deze inspanning stokte, groeide het gat tot wel vijftien minuten. Een tweede groep van vier renners, bestaande uit Ryan Mullen, Elia Viviani, Gleb Syritsa en Georgios Bouglas, wist eveneens een paar minuten voorsprong te nemen.

Uiteindelijk kwamen de twee kopgroepen samen, maar begonnen ondertussen renners te lossen. Ondertussen voegde de Belg Tiesj Benoot zich bij de achtervolgers, waardoor alle drie de grote ploegen zich inzetten om het gat te dichten. In de laatste 100 kilometer, meer specifiek op 92 kilometer van de finish, begon de actie dan eindelijk in het peloton. Het was aan de late kant, maar zorgde voor veel explosiviteit. Ben Healy, Derek Gee en anderen behoorden tot de aanvallers die het peloton uitrekten en de grote ploegen dwongen tot tactische keuzes.

Healy en Alexey Lutsenko wisten op een van de beklimmingen een voorsprong te nemen op het peloton en sloten zich vervolgens aan bij Ryan Mullen, de laatste overgebleven renner van de oorspronkelijke kopgroep, die hen een paar kilometer kon ondersteunen. België voerde enkele sterke stints op de beklimmingen, wat voor schade zorgde in het peloton achter hen. Remco Evenepoel lanceerde ook een aanval, maar zijn belangrijkste rivalen herkenden het gevaar en reageerden snel.

Met nog 60 kilometer te gaan werd het kopduo achtervolgd door een sterke groep met Valentin Madouas, Fred Wright, Stefan Küng, Nils Politt, Marco Haller, Michael Woods en Jambaljamts Sainbayar. Toen ze het laatste circuit in Parijs ingingen, had het kopduo - inmiddels alleen Healy aan de leiding - een voorsprong van meer dan een minuut op het peloton en een halve minuut op de achtervolgende groep.

Bij de eerste beklimming van de kasseien in het circuit viel Van der Poel aan en alleen Wout van Aert kon hem volgen. Julian Alaphilippe, Toms Skujins en Matteo Jorgenson sloten aan, maar door een gebrek aan samenwerking werden ze al snel weer ingerekend door de achtervolgers. Met nog 38 kilometer te gaan reed Mads Pedersen naar voren met een paar renners in zijn wiel. Op dat moment zette Remco Evenepoel zijn winnende aanval in. Hij nam meteen een voorsprong op de belangrijkste favorieten en haalde snel daarna de achtervolgende groep in.

Dylan van Baarle zette de achtervolging in voor Nederland en de tweede keer op de klim viel Van der Poel aan met Van Aert opnieuw in het wiel, maar werd in een Belgische val gelokt. Evenepoel had ondertussen Healy gegrepen en liet iedereen in zijn groepje naast Madouas vallen. Maar met nog 15 kilometer te gaan was het tempo van de Belg gewoon te hoog voor de rest en ging hij er solo vandoor. Met nog 4 kilometer te gaan kreeg hij een lekke band, een zeer dramatisch en stressvol moment omdat hij zonder radio de achterstand op zijn rivalen niet wist. Maar de overwinning was veilig.

Daarachter verzekerde Madouas zich van een tweede plaats die hem een sterke zilveren medaille opleverde, terwijl landgenoot Christophe Laporte vanuit de achtervolgende groep naar de derde plaats sprintte om de laatste medaille te bemachtigen. Van der Poel en Van Aert eindigde uiteindelijk respectievelijk als 12e en 37e.