“Hij zou nu kunnen stoppen en al de beste zijn die we ooit hebben gezien” – Finn Fisher-Black biedt zeldzame inkijk in de Grote Drie van het wielrennen

Finn Fisher-Black was zelden de hoofdrolspeler, maar op zijn 23ste heeft hij moderne wielericonen van dichterbij gezien dan bijna wie ook.

Van vroege WorldTour-koersen naast Jonas Vingegaard, via drie seizoenen bij UAE Team Emirates met Tadej Pogacar, tot een toekomst waarin hij ploeggenoot wordt van Remco Evenepoel: Fisher-Black is stilletjes getuige geworden van de machtsverschuiving in het peloton.

In de Domestique Hotseat twijfelde de Nieuw-Zeelander geen moment op de vraag of Pogacar nu al de beste renner ooit is. “Ja, dat denk ik zeker,” zei hij. “Hij zou nu kunnen stoppen en al de beste zijn die we ooit hebben gezien, naar mijn mening. Maar ik denk dat er nog behoorlijk wat in de tank zit.”

Opvallende woorden, niet van een analist of ex-kampioen, maar van een renner die dagelijks in Pogacars werkomgeving heeft geleefd.

Fisher-Black’s scherpste inzicht gaat niet over Pogacars uitslagen, maar over de wereld om hem heen. Bij UAE is de hiërarchie zelden dubbelzinnig. “Als Tadej aan de start staat, is er maar één chef-kok en dat weet iedereen,” legde hij uit.

Die duidelijkheid haalt de spanning niet weg. Ze vormt haar om. “Het is nog een niveautje hoger in die ploeg, het is gewoon compleet stacked,” zei Fisher-Black. “Er zijn maar drie Grote Rondes en iedereen wil een kans. Ze hebben daar een handvol renners die een Grote Ronde kunnen winnen. Dan krijg je vanzelf af en toe verhitte momenten.”

Een nuchtere schets van moderne superteams, waar breedte evenveel kansen als wrijving creëert. Fisher-Black presenteert het niet als een probleem, maar als de realiteit.

Los van hiërarchie maakte vooral Pogacars omgang met chaos indruk. “In het wielrennen heb je bijna een relaxte mindset nodig, omdat er zoveel misgaat dat je moet kunnen schakelen,” zei hij. “En daarin is hij briljant.”

Die aanpasbaarheid verklaart volgens Fisher-Black waarom Pogacar zo ongevoelig lijkt voor off-days waar zelfs toppers mee worstelen. “Die gozer heeft niet veel slechte dagen en dat komt omdat hij zo snel kan reageren op elke aanval, valpartij of wat er ook op hem afkomt.”

Het is een technische verklaring in eenvoudige bewoordingen, die dominantie herkadert als probleemoplossing in plaats van onkwetsbaarheid.

Fisher-Black raakte ook een facet aan dat zelden in koersanalyse opduikt. Met de groei van Pogacars status nam de aandacht fors toe. “Mensen die geen wielrennen kijken, kennen hem nu,” zei hij, terugdenkend aan momenten waarop ploeggenoten een beschermende bubbel vormden om überhaupt de bar te bereiken.

Die zichtbaarheid heeft een prijs. “Misschien raakt hij daar een beetje vermoeid van, van al jaren helemaal bovenaan staan,” gaf Fisher-Black toe. Maar hij scheidt roem en motivatie zorgvuldig. “Zodra de vlag valt, houdt hij van koersen. Dat gaat nooit weg.”

Pogacar was niet de eerste superster die Fisher-Black tegenkwam. Voor zijn UAE-jaren reed hij naast Vingegaard bij het toenmalige Jumbo-Visma, vóór diens Tour de France-hegemonie. “Het zijn gewone kerels,” zei Fisher-Black. “Dat besef je als je met ze aan tafel zit.”

Voor een renner uit Nieuw-Zeeland was de overgang fors. “Ik had die gasten alleen op tv gezien,” zei hij. “Dus het was in het begin een flinke schok: oké, nu rijd ik voor hen.”

Het volgende hoofdstuk van Fisher-Black’s unieke vantage point start in 2026, wanneer Evenepoel naar Red Bull - BORA - hansgrohe komt. Hij kent de Belg nog niet persoonlijk, maar zijn nieuwsgierigheid is groot. “Vanuit het peloton maakt hij een heel goede indruk,” zei Fisher-Black.

Met Evenepoel en Florian Lipowitz samen verwacht Fisher-Black meer interne concurrentie. “Het GC-team, de klimmers, die afdeling wordt erg druk.”

Voor een renner die de grootste namen van binnenuit heeft gadegeslagen, is het gewoon de volgende stoel aan tafel. En als zijn oordeel over Pogacar iets zegt, voltrekt de geschiedenis zich al om hem heen.