"Hier hadden we vanochtend zeker niet op gerekend" - Wout van Aert sleurt Simon Yates naar eindzege in de Giro d'Italia

Wout van Aert begon deze Giro d'Italia onder een vergrootglas. Maandenlang werd hij bekritiseerd, in twijfel getrokken en door sommigen zelfs afgeschreven. Tot en met rit 9 was de Belgische klasbak de kop van Jut.

Maar Van Aert, zoals zo vaak in zijn carrière, weerlegde de kritiek met daden. Met een zege in Siena, een perfecte lead-out voor Olav Kooij en een cruciale rol in de eindzege van Simon Yates, verlaat hij Italië als een onmisbare pion van Team Visma | Lease a Bike.

Na afloop sprak de Belg met Eurosport. De verbazing was voelbaar in zijn stem: "Het is waanzinnig. Hier hadden we vanochtend zeker niet op gerekend. Het was zo'n moedige zet van Simon om daar all-in te gaan. Ik hou ervan als renners niet rijden voor een podiumplaats, maar alles riskeren voor winst. Petje af voor hem."

Van Aert maakte deel uit van de vroege vlucht in etappe 20, een meesterzet van Visma. Terwijl UAE Team Emirates - XRG en EF Education-EasyPost geen mannen vooruit stuurden, kregen de geel-zwarten de ruimte om een satellietrenner vooruit te plaatsen. Met de stijgende vormcurve van Van Aert was er geen betere renner denkbaar om na de Colle delle Finestre als bruggenhoofd te fungeren — ongeacht of Yates zou aanvallen of verdedigen.

"Toen ik eenmaal in de kopgroep zat en we zo’n grote voorsprong hadden, wist ik dat ik een kans had om de Finestre te overleven. En dan kon ik van waarde zijn. Maar dit was echt een teamprestatie." Op de flanken van de Finestre, een klim die met zijn lengte en gravelstroken de zwaarste van de Giro was, reed Van Aert indrukwekkend.

"Dit was een klim die we nog niet eerder tegenkwamen deze ronde: bijna een uur lang afzien, steil en ruw. Het was ons plan om daar het verschil te maken, met een lange inspanning. Halverwege begon ik te geloven dat ik het kon halen. Vanaf dat moment dacht ik alleen nog maar aan de top. Dat was veruit het zwaarste stuk van de dag."

Toen Yates zijn aanval plaatste en Carapaz en Del Toro achter zich liet, wachtte voorin een ontketende Van Aert. Zijn werk in de afdaling en op het vlakke zorgde ervoor dat het gat alleen maar groeide. Het psychologische effect was minstens even groot: Del Toro en Carapaz reden zich vast in een patstelling, terwijl Visma de koers controleerde. Tegenwind, frustratie en een gebrek aan samenwerking deden de concurrentie de das om.