"Het is extreem gevaarlijk - Bijna niemand remt meer": INEOS Grenadiers teamicoon trekt zich terug uit een peloton dat hij totaal onherkenbaar vindt

Na veertien jaar in het hart van een van de meest succesvolle ploegen uit de moderne wielergeschiedenis heeft Salvatore Puccio zijn fiets aan de haak gehangen. De 35-jarige Italiaan, sinds zijn profdebuut in 2011 trouw aan Team Sky en later INEOS Grenadiers, zegt vaarwel aan een sport die volgens hem nauwelijks nog lijkt op de wereld waarin hij begon.

In een gesprek met TuttoBiciWeb spreekt Puccio open over de veranderingen in het moderne wielrennen – en de tol die dat vraagt. “Het is extreem gevaarlijk en uitputtend,” zegt hij. “Niemand remt nog. Als je ook maar even inhoudt, verlies je veertig plekken, en probeer dan maar eens terug te keren. De valpartijen die je op tv ziet, zijn nog geen één procent van wat er werkelijk gebeurt. Het is mentaal slopend.”

Puccio besloot te stoppen na een jaar vol tegenslag en reflectie. Een gebroken pols kostte hem zijn deelname aan de Giro d’Italia – de ronde waarin hij in 2013 nog de roze trui droeg. Toen hij later in het seizoen terugkeerde, besefte hij hoezeer de sport veranderd was.

“Het wielrennen is nu veel veeleisender,” vertelt hij. “Afgelopen winter trainde ik drie keer per dag om bij te blijven. Ook voeding is totaal anders. Vroeger reed je vijf uur na een omelet. Nu vertrek je met je zakken vol gels en leer je 120 gram koolhydraten per uur te verwerken.”

Die constante intensiteit maakt volgens Puccio het peloton nerveuzer dan ooit. “De chaos begint al bij kilometer nul. Onlangs haalde ik 84 kilometer per uur in een afdaling en voelde ik angst – dat had ik vroeger nooit. Helaas denk ik dat het nog erger zal worden.”

Met veertien seizoenen in hetzelfde shirt belichaamde Puccio loyaliteit in een tijdperk van transfers en ploegrotaties. Hij reed als vaste waarde in dienst van grootheden als Bradley Wiggins, Geraint Thomas, Egan Bernal en Filippo Ganna – altijd als betrouwbare wegkapitein en onmisbare schakel.

“Ik heb altijd hetzelfde tenue gedragen omdat ik me hier thuis voelde,” zegt Puccio. “Ik heb zoveel ploeggenoten zien komen en gaan, maar ik houd van stabiliteit. Verandering is niets voor mij.”

Hoewel hij nooit een profzege boekte, rekent hij zijn carrière rijk. “Elke overwinning van mijn kopmannen voelde als mijn eigen overwinning. Als knecht is dat wat telt: je werkt keihard, maar zonder het succes van je leider is je inspanning niets waard. Ik heb het geluk gehad om voor echte kampioenen te rijden.”

Puccio reed zijn laatste wedstrijden op Italiaanse bodem – de Giro dell’Emilia, Tre Valli Varesine en Il Lombardia – en bereidt zich nu voor op een rol buiten het zadel. De Siciliaan volgt de UCI-opleiding tot sportdirecteur en hoopt snel in de ploegleidersauto plaats te nemen.

“Ik zou graag in de volgauto stappen, zelfs bij een andere ploeg,” zegt hij. “Matteo Tosatto inspireert me – hij zit vol energie en weet renners te motiveren. En Dario Cioni heeft dat rustige, berekende. Ideaal zou ik daar ergens tussenin willen zitten.” Met een glimlach kijkt hij terug. “Ik heb alles gegeven, en geen seconde spijt. Los van de vermoeidheid zou ik het allemaal opnieuw doen.”