“Een grote aanwinst” - Alejandro Valverde analyseert de komst van Cian Uijtdebroeks naar Movistar Team

Alejandro Valverde blijft een spilfiguur in het Spaanse wielrennen. Niet meer vanuit het zadel, maar vanuit de volgwagen: de Murciaan is nu bondscoach en ambassadeur van Movistar Team. Tijdens de ploegenvoorstelling voor het seizoen 2026 in Valencia blikte Valverde terug op zijn loopbaan, zijn nieuwe leven buiten het peloton en zijn kijk op het heden en de toekomst van de sport, in een gesprek met MARCA waarin hij duidelijk maakte dat zelfs hij aan het begin niet besefte wat er allemaal nog zou komen.

Terugkijkend geeft Valverde toe dat hij nooit zo’n succesvolle carrière had voorzien. “Wanneer je droomt van prof worden, droom je na het bereiken daarvan van één of twee overwinningen, maar alles wat ik heb behaald, de zeges, het wereldkampioenschap… dat had ik totaal niet verwacht,” bekende hij.

Die beginjaren als “een jochie bij Kelme” voelen nu ver weg na een loopbaan met meer dan honderd overwinningen, zeges in Luik en de Fleche, een grote ronde en een Tour de France-podium, prestaties die destijds “ondenkbaar” waren.

Ook zo’n lange carrière had hij niet voorzien. Logisch, geeft hij toe, dat hij rond zijn 27e of 28e dacht dat het einde nabij was. “Op mijn 33e of 34e ben ik vast al gestopt,” hield hij zichzelf voor, maar de realiteit pakte anders uit: wereldkampioen op zijn 38e en definitief gestopt op zijn 41e. “Zo’n lange carrière had ik niet verwacht,” vat hij samen.

De pandemie veranderde de timing van zijn afscheid niet wezenlijk, al had hij één duidelijke wens: afscheid nemen voor publiek, iets wat uiteindelijk lukte. Zijn dagelijks leven is nu volledig anders. Valverde geniet van een veel familiegerichter bestaan en is vaker thuis. “De familie is groot en het is een genot om bij hen te zijn,” legt hij uit. Hij traint nog in de ochtenden, maar de middagen zijn volledig voor zijn kinderen.

Thuis is sport altijd een fundament geweest. “Het enige wat ik wilde, was dat mijn kinderen aan sport deden. Het maakte me niet uit of het wielrennen, voetbal, basketbal of wat dan ook was,” zegt hij. Voor hem tellen waarden en vrije keuze, zonder druk. Zijn kinderen kozen voor voetbal, en een van hen, Alejandro, doorloopt de Real Murcia Promises-academie in de División de Honor voor jeugd, na eerder bij Levante te hebben gezeten.

Zijn nieuwe rol als bondscoach opent een totaal ander speelveld. Valverde erkent dat het “heel anders is dan renner zijn” en dat er in dit eerste jaar beslissingen zijn die hij nu anders zou nemen. Toch is hij tevreden over het geleverde werk. Hoewel medailles uitbleven, benadrukt hij de teamprestaties en herinnert eraan dat “top tien rijden op een World Championship of een European Championship al moeilijk is”.

Die rol boeit hem vooral vanwege de instelling van de renners. “De jongens geven alles en er was veel teamgeest,” onderstreept hij. Als renner dacht hij alleen aan koersen, maar zodra hij stopte, begon het idee om vanuit de wagen te sturen hem echt te trekken.

Valverde kijkt met een doorgewinterde blik naar het moderne wielrennen. De sport is volgens hem geëvolueerd naar veel completere rennersprofielen. “Vroeger had je meer specialisten. De sprinter was sprinter, de klimmer klimmer. Nu zijn renners allround en dat is goed,” reflecteert hij, met de kanttekening dat hijzelf al van januari tot oktober presteerde, iets wat nu de norm is.

Over Movistar Team voelt hij een bijzondere drive. Hij beoordeelt de komst van Cian Uijtdebroeks positief en noemt hem “een grote aanwinst” als alles meezit. Over Enric Mas vraagt hij om geduld tijdens diens herstel na een operatie en hij gelooft dat Mas zijn topniveau kan hervinden, al moet het proces stap voor stap verlopen.

Als hij zijn palmares rangschikt, twijfelt Valverde niet: bovenaan staat het wereldkampioenschap, gevolgd door de Vuelta a España. Daarna somt hij een lange reeks sleutelmomenten op: Luik, de Fleche, Courchevel of het Tour de France-podium. “Er zijn te veel belangrijke momenten geweest,” vat hij samen.

Kijkend naar de toekomst verbergt hij een persoonlijke wens niet: dat men over 25 jaar nog weet dat hij “als bondscoach een wereldkampioenschap won”. Wat de huidige internationale stand van zaken betreft, acht hij het volstrekt mogelijk dat Tadej Pogacar zijn vijfde Tour de France wint. “Hij was de afgelopen twee jaar veruit de beste,” zegt hij, eraan toevoegend dat louter dat niveau vasthouden al volstaat, zonder dat het nog een stap verder hoeft.

Het zwaarste moment van zijn carrière kwam niet op de fiets, maar ernaast. Het traject richting zijn schorsing was, zo erkent hij, “mentaal het moeilijkst”. Toch blijft hij optimistisch over het Spaanse wielrennen. Hij hoopt dat er een nieuwe Valverde opstaat en wijst op veelbelovende namen. “Noval is uitzonderlijk en er komen nog meer namen heel sterk aan,” besluit hij, overtuigd dat de toekomst genoeg redenen tot hoop biedt.