DISCUSSIE Il Lombardia | Was het seizoen 2025 van Tadej Pogacar beter dan 2024?

Het wielerseizoen van 2025 loopt op zijn einde en vandaag stond het laatste monument van het jaar op het programma. Il Lombardia, ook wel bekend als de Klassieker van de Vallende Bladeren, is traditioneel het meest bergachtige monument – een wedstrijd die Tadej Pogacar op het lijf geschreven is. En dat bleek opnieuw.

Enkele kilometers na de start ontstond er een sterke kopgroep met onder anderen Quinn Simmons, Michael Matthews, Filippo Ganna, Victor Langellotti, Lucas Hamilton, Gal Glivar, Mattia Bais, Pello Bilbao, Louis Vervaeke, Bart Lemmen, Walter Calzoni, Björn Koerdt, Thibault Guernalec en Asbjørn Hellemose.

De vluchters pakten een maximale voorsprong van drie minuten, maar verder kwam het niet. UAE Team Emirates nam al vroeg de controle in handen – opvallend genoeg kreeg de ploeg daarbij hulp van BORA – hansgrohe, zonder duidelijke reden. De eerste tweehonderd kilometer verliepen zonder noemenswaardige incidenten, al kwamen Tom Pidcock en Jai Hindley ten val, gelukkig zonder ernstige gevolgen.

In de kopgroep trok Quinn Simmons op de Passo della Crocetta ten aanval en sloeg een kloof op een achtervolgende groep met Matthews, Ganna, Vervaeke en Bilbao. Die laatste groep werd later opgeslokt door het peloton, dat strak onder controle bleef van UAE.

De tactiek van Pogacars ploeg was opnieuw eenvoudig, maar dodelijk effectief. Eerst Sivakov, daarna Majka en uiteindelijk Vine bepaalden een moordend tempo op de Passo di Ganda (9,3 km à 7,1%), waarna Pogacar – volgens traditie – zijn aanval plaatste.

Op 36 kilometer van de finish vloog de Sloveen weg. Niemand had de benen om te volgen. Pogacar reed onbedreigd naar zijn vijfde overwinning op rij in Il Lombardia, waarmee hij Fausto Coppi evenaarde.

Achter Pogacar ontstond meer strijd om de overige podiumplaatsen. In de achtervolging vormde zich een groep met Remco Evenepoel, Isaac del Toro, Michael Storer en Paul Seixas, terwijl een tweede groep met Primož Roglic en Tom Pidcock op achterstand bleef.

Seixas moest als eerste passen, gevolgd door Del Toro, die in de voorlaatste klim de aansluiting verloor. Storer bleek de taaiste concurrent van Evenepoel en wist hem zelfs even onder druk te zetten op het vlakke, maar uiteindelijk moest hij tevreden zijn met derde plaats, terwijl Evenepoel opnieuw het zilver greep.

Een vrij eenvoudige en voorspelbare race. Het scenario dat iedereen verwachtte, voltrok zich exact zo. UAE controleerde alles met gemak. Wat opviel, was dat Red Bull – BORA meewerkte in plaats van aan te vallen met hun klimmers, terwijl ze geen echte favoriet hadden.

Pogacar viel aan op de Passo di Ganda en reed zoals zo vaak onbedreigd naar de winst. Indrukwekkend, zeker, maar eerlijk gezegd ook saai. We zien telkens hetzelfde scenario: UAE rijdt de koers in een wurggreep en Pogacar maakt het af. Tactisch feilloos, maar voor de kijker voorspelbaar.

Welke superlatieven blijven er nog over voor Tadej Pogacar? De man lijkt niet uit Slovenië te komen, maar uit een nieuw wielerland: Solovenië. De hoofdstad heet Pogacar – en er woont maar één man.

Hij valt bergop aan alsof het niets is en wint bijna altijd. Wat vaak wordt onderschat, is zijn intelligentie: hij kiest zijn momenten perfect. Hij heeft nooit materiaalproblemen, geen valpartijen, geen pech – alleen efficiëntie.

“Elk jaar zeg ik dat dit mijn beste seizoen ooit was, en dit jaar kan ik het weer zeggen,” zei hij na afloop. En eerlijk, dat zou hij volgend jaar zo weer kunnen herhalen.

Pogacar heeft zijn seizoen van 2024, dat al als buitenaards werd beschouwd, nog weten te verbeteren. Met deze overwinning, zijn vijfde Il Lombardia op rij, komt hij in de top drie van renners met de meeste monumenten (10). Alleen Eddy Merckx en Roger De Vlaeminck blijven hem nog voor.

Hij is pas 27 jaar oud. Als hij gezond blijft, lijkt het slechts een kwestie van tijd voor hij als de beste wielrenner ooit de boeken ingaat. Pogacar blijft records breken, telkens op dezelfde natuurlijke, beheerste manier. Saai? Voor sommigen misschien. Maar voor de liefhebber is dit pure grootheid – en we mogen blij zijn dat we het live meemaken.

Geen verrassingen vandaag: Pogacar wint opnieuw, al viel zijn aanval dit keer wat later dan verwacht – “slechts” op 36 kilometer van de finish. Dat zegt genoeg over zijn standaard.

BORA’s keuze om UAE te helpen was opmerkelijk en zinloos. Hun beste renner, Roglic, eindigde pas als 22e. Wat betreft Pogacar: zijn seizoen 2025 evenaart misschien niet volledig het vorige, maar met drie monumenten, een Grote Ronde, WK- en EK-titels en 20 zeges blijft het een ongelooflijk palmares.

Of 2024 beter was? Misschien. Maar één ding is zeker: de lat ligt belachelijk hoog. En toch lijkt Pogacar nog niet aan zijn plafond.