In de afgelopen jaren zijn de discussies over de staat van het Noord-Amerikaanse wegwielrennen op zijn zachtst gezegd intensiever geworden. Tegen het einde van vorig jaar verdiepten we ons in de bezorgdheid over de achteruitgang van de sport in de VS, de ingrijpende gevolgen van het Lance Armstrong-schandaal, de afwezigheid van Amerikaanse wedstrijden in de UCI WorldTour en de voortdurende dominantie van Europa over het wielrennen in de VS.
Deze uitdagingen hebben ongetwijfeld invloed gehad op het landschap van de sport in Noord-Amerika, maar is het allemaal kommer en kwel?
Nee, absoluut niet. In 2024 zagen we een glimp van het talentvolle Amerikaanse talent dat aan de top van de sport staat of nu doorbreekt in de profrangen. Dat gezegd hebbende, kijken we in dit artikel naar renners van het hele Noord-Amerikaanse continent die de taak hebben om hun deel van de wereld terug te brengen naar de bovenste regionen van het professionele wielrennen.
Wie zijn de beste renners in Noord-Amerika?
Gezien zijn prestaties van vorig jaar is deze eerste keuze een voor de hand liggende.
Matteo Jorgenson is snel opgeklommen in de professionele wielerwereld en vorig jaar was hij waarschijnlijk het meest veelbelovende talent. Na een uitstekend debuutseizoen met Team Visma | Lease a Bike in 2024 heeft Jorgenson zijn zinnen gezet op de Grote Ronde in de toekomst.
Jorgenson kwam bij de ploeg toen ze net een cleanweep van alle drie de Grote Rondes in 2023 achter de rug hadden. We kunnen wel stellen dat de dingen vorig jaar niet op dezelfde manier verliepen. Terwijl het team worstelde met schijnbaar eindeloze valpartijen en blessures, zorgde Jorgenson constant voor momenten om over te juichen voor het team.
Denk maar terug aan het voorjaar in Dwars door Vlaanderen toen Jorgenson een overwinning pakte. Voor de ploeg was dit verder een sombere dag toen Wout van Aert hard ten val kwam en de rest van het klassieke seizoen niet meer meedeed.
Terugkijkend op zijn eerste jaar bij de ploeg, waarin hij ook Parijs-Nice won, beschreef hij het als een 'eerste droomseizoen' en benadrukte hij zijn belofte om dit jaar op die basis verder te bouwen. De ambities van Jorgenson zijn duidelijk: Hij wil een Grote Ronde winnen, een doel waarvan hij gelooft dat het binnen handbereik ligt gezien zijn huidige koers.
Naast de Grote Rondes staat hij ook te popelen om zijn stempel te drukken in de voorjaarsklassiekers, waarmee hij laat zien dat hij zeker geen eenzijdige renner is. De Amerikaan verdient zeker ook een Tour de France ritzege en hij zou er al één op zijn naam hebben staan als Tadej Pogacar niet zo belachelijk goed was geweest in de Tour van vorig jaar.
Derek Gee komt uit Ottawa, Canada, en heeft zich ontpopt als een opvallende renner in het peloton. De 27-jarige is nel uitgegroeid tot een favoriet bij de fans.
De 27-jarige kwam in het nieuws met zijn eerste profoverwinning in de derde etappe van het Critérium du Dauphiné, waarna hij derde werd in het algemeen klassement achter Primoz Roglic en Jorgenson.
Zijn indrukwekkende negende plaats in zijn debuut in de Tour de France bevestigde zijn reputatie als een renner om in de gaten te houden. Vooruitkijkend naar 2025 heeft Gee aangegeven zich opnieuw te willen richten op de Giro d'Italia, met als doel om in een andere hoedanigheid terug te keren dan in 2023 toen hij de prijs voor meest strijdlustige renner won.
Sepp Kuss zijn onverwachte overwinning in de Vuelta a Espana zette hem in de schijnwerpers, en we weten nu dat dit niet noodzakelijkerwijs was wat hij wilde. Het daaropvolgende seizoen 2024 bleek echter een uitdaging, omdat hij Jonas Vingegaard niet kon helpen in de Tour vanwege corona. Daarna beleefde hij een ellendige tijd in Spanje, waar Kuss 14e werd in de Vuelta. Wat is er vorig jaar met Kuss gebeurd?
Terugkijkend op het jaar erkende hij de inconsistenties in zijn prestaties en de impact van tegenslagen op zijn gezondheid. Voor 2025 is Kuss van plan om terug te keren naar een ondersteunende rol, omdat hij gelooft dat zijn ware kracht ligt in de rol van knecht. Hij verklaarde: "Ik vind de beste versie van mezelf als ik andere renners ga helpen", wat zijn toewijding aan het succes van het team benadrukt.
We weten zeker dat Jonas Vingegaard er ook zo over denkt, gezien het feit dat hij zijn Amerikaanse vriend miste, toen hij geïsoleerd werd tegen UAE tijdens de Tour van 2024. Als Vingegaard Kuss dit jaar weer volledig fit krijgt, zal dat een enorme stimulans zijn.
Neilson Powless valt niet alleen op door zijn prestaties, maar ook door zijn unieke achtergrond als de eerste inheemse Noord-Amerikaan die deelneemt aan de Tour de France. Waardoor hij meer is dan alleen een renner.
Na blessureleed en ziekte in 2024 hervond Powless zijn vorm in het laatste deel van het seizoen en won hij de Gran Piemonte en de Japan Cup. Voor de toekomst heeft hij ambitieuze doelen gesteld. Hij wil graag podiumplaatsen in een Monument en zoveel mogelijk kansen grijpen in sprintwedstrijden.
Toch gaat zijn zoektocht naar een ritzege in de Grote Ronde door. Zal hij dit in 2025 eindelijk van zijn bucketlist afvinken?
Quinn Simmons brak in 2019 door als Wereldkampioen bij de junioren. Hij won de regenboogtrui in de wedstrijd in Yorkshire. Maar hij is er nog niet helemaal in geslaagd om die hoogten te bereiken als prof.
Ondanks dat Simmons de laatste seizoenen moeite heeft om consistent te blijven, heeft hij laten zien wat hij kan. Een negende plaats op de Wereldkampioenschappen onderstreepte zijn capaciteiten. Zelfs toen hij kritiek had op zijn eigen wedstrijdstrategie in de koers die werd gewonnen door Tadej Pogacar.
Nu het seizoen 2025 voor de deur staat, richt Simmons zich op het leveren van consistente prestaties. Het doel is om zijn onmiskenbare potentieel om te zetten in belangrijke overwinningen. Soms duurt het langer dan verwacht voordat renners dingen voor elkaar krijgen in het professionele peloton en Simmons hoopt dat 2025 zijn jaar is.
Hoewel het Noord-Amerikaanse wielrennen op de weg te kampen heeft gehad met de nodige uitdagingen, suggereert de opkomst van deze getalenteerde renners dat de zaken er niet zo slecht voorstaan. Maar 2025 moet meer zijn dan alleen potentieel en het is tijd dat de Noord-Amerikaanse landen meer overwinningen gaan boeken.