ANALYSE: Wat Critérium du Dauphiné 2025 ons vertelt over de kanshebbers in de Tour de France

Het Critérium du Dauphiné van 2025 zit erop. Nog 19 dagen scheiden ons van de Grand Départ in Lille, en de Alpen hebben hun gebruikelijke rol gespeeld als voorspel op de grote zomerclimax. De kaarten liggen op tafel, of lijken dat althans.

Tadej Pogacar heerste zoals alleen hij dat kan: met een vanzelfsprekende overmacht. Lenny Martinez stal de show in de slotrit en verschillende andere Tourfavorieten kregen een harde reality check in de bergen. Sommigen lijken klaar voor de strijd om het geel, anderen verlaten Frankrijk met meer vragen dan antwoorden. Wat hebben we nu écht geleerd uit deze editie van de Dauphiné? En wat vertelt dat over het klassementsspel dat ons in juli te wachten staat?\

Aan duidelijkheid heeft het nooit ontbroken: Tadej Pogacar was ook vóór het Critérium du Dauphiné al de topfavoriet voor de Tour de France 2025. Maar áls er nog ergens twijfel bestond, dan heeft de Sloveen die nu genadeloos weggevaagd.

Hij won niet alleen de wedstrijd — hij domineerde haar van begin tot eind. Drie etappezeges, de groene trui én de eindzege (zijn eerste in de Dauphiné) kwamen met zo’n ogenschijnlijke moeiteloosheid dat het peloton er ongemakkelijk van moet zijn geworden.

Op de lange klimmen had hij zelfs geen danseuse nodig om Jonas Vingegaard en co. los te rijden. In etappe 7 reed hij op pure souplesse weg, alsof het een tempotraining betrof — terwijl zijn concurrenten op de limiet reden, happen naar adem.

Overwinning nummer 99 is een feit. Nummer 100? Die lijkt slechts een kwestie van dagen, met de openingsweek van de Tour als het meest waarschijnlijke decor.

De conclusie ligt voor de hand: Pogacar is dé man om te kloppen, en na zijn demonstratie in de Dauphiné lijkt de kloof met de rest alleen maar groter geworden. De Tour begint pas over negentien dagen, maar de toon is al gezet.

Jonas Vingegaard heeft zijn carrière gebouwd op precisie en pieken op het juiste moment. Maar het Critérium du Dauphiné 2025 liet zien dat er dit keer nog werk aan de winkel is. Zijn tweede plaats in het eindklassement, op 59 seconden van Tadej Pogacar, oogt op papier acceptabel — maar op de weg leek het verschil veel dieper dan de cijfers doen vermoeden.

De Deen reed zijn eerste wedstrijd sinds Parijs-Nice in maart, en pas zijn vijfde wedstrijddag sinds de Tour van 2024. In de tijdrit stond hij zijn mannetje, maar zodra de weg omhoog liep, had hij geen antwoord op het geweld van Pogacar. Die klom met een vanzelfsprekendheid waar Vingegaard nog ver vanaf lijkt. Dat Vingegaard pas in juli op topniveau mikt, is bekend. Zijn Tourzeges in 2022 en 2023 kwamen na minutieuze opbouw. Paniek is er nog niet in het kamp-Visma, maar de klok tikt. In de komende drie weken zal er een forse stap gezet moeten worden om de Sloveen opnieuw uit te dagen voor geel.

Voor Remco Evenepoel was de Dauphiné nog pijnlijker. Hij opende met een verbluffende tijdritzege in etappe 4, pakte de gele trui en leek klaar voor een strijd met de besten. Maar het beeld kantelde snel. Een valpartij, opflakkerende pollenallergie en gebrek aan koersritme eisten hun tol. Evenepoel zakte weg naar plek vier in het eindklassement, op 4 minuten en 21 seconden van Pogacar.

Een zware nederlaag, maar niet zonder precedent. In 2024 eindigde Evenepoel zevende in de Dauphiné en verscheen hij toch in topvorm aan de Tourstart. Hij kent het proces, maar ook voor hem geldt: de marge om fouten te maken is verdwenen. Pogacar lijkt nu al in zijn element, klaar voor drie weken dominantie in juli. Vingegaard en Evenepoel? Zij hebben alle 19 resterende dagen nodig. En dan nog is de vraag: zal het genoeg zijn?

Terwijl de schijnwerpers onvermijdelijk gericht waren op de Grote Drie, sloop Florian Lipowitz naar het podium van zijn leven. De 24-jarige Duitser reed een ijzersterke week en eindigde als derde in het eindklassement van het Critérium du Dauphiné, op slechts 2 minuten en 38 seconden van Tadej Pogačar. Daarbovenop pakte hij de witte trui als beste jongere — een prestatie die nog indrukwekkender wordt als je ziet wie hij allemaal achter zich liet.

Remco Evenepoel, Juan Ayuso, Enric Mas, Egan Bernal: stuk voor stuk gevestigde klassementsrenners die zich moesten neerleggen bij het ritme en de regelmaat van de jonge Duitser. Lipowitz was constant in de bergen, solide in de tijdrit, en bovenal koel onder druk.

Zijn doorbraak komt op een cruciaal moment voor Red Bull – BORA – hansgrohe. Kopman Primož Roglič moest de Giro verlaten met fysieke problemen en is sindsdien niet meer in competitie gekomen. Mocht hij niet volledig hersteld zijn tegen de Tourstart, dan is het allesbehalve ondenkbaar dat de ploeg haar kaarten deels of zelfs volledig op Lipowitz zal zetten.

Wat Lipowitz deze week liet zien, was geen eendagsvlieg of gelukstreffer. Het was een uitgebalanceerde, volwassen prestatie — het soort optreden dat vertrouwen wekt bij ploegleiders, renners en sponsors. In een veld vol grote namen reed hij zichzelf op rustige, beheerste wijze naar het podium.

Of hij in juli al een gooi kan doen naar een topklassering in de Tour is nog maar de vraag, maar één ding staat vast: Lipowitz heeft zich in het rijtje van de serieuze klassementsrenners gereden. Misschien wel als de meest stabiele troef van zijn team.

Mathieu van der Poel won geen etappe en miste ook de groene trui, maar zijn Dauphiné-week was allesbehalve teleurstellend. Integendeel — de Nederlander verlaat Frankrijk met precies wat hij nodig had: wedstrijdritme, agressie in de benen en een herwonnen gevoel voor timing na een periode van blessureleed.

Na een mountainbike-ongeluk eerder dit voorjaar en een polsblessure die hem trainingsdagen kostte, was het lang onzeker hoe ver hij zou staan. Die twijfel is nu weg. Van der Poel reed aanvallend, koersbepalend en toonde die herkenbare flair waarmee hij ieder moment een wedstrijd kan openbreken.

In 2024 kwam hij nog te fris en te ongetest aan de start van de Tour en wist hij zijn beste benen nooit echt te vinden. Dit jaar lijkt de aanpak anders – en wellicht beter. De overwinningen in zowel Milaan-Sanremo als Parijs-Roubaix bewezen zijn voorjaarspiek, en het gebruik van de Dauphiné als intensieve voorbereiding lijkt te lonen. De Tour van 2025 kent in de openingsweek meerdere ritten met klassiekersignatuur — het soort terrein waar Van der Poel gedijt. In dat decor lijkt een tweede Tour-etappezege binnen bereik, zeker als hij vroeg zijn kans krijgt.

De Dauphiné van 2025 deed meer dan bevestigen dat Tadej Pogacar dé topfavoriet is voor de Tour de France – het onderstreepte dat hij zich op een ander niveau bevindt. Zijn dominantie was zó uitgesproken dat het peloton nauwelijks een barst in zijn pantser kon vinden. Maar achter hem ontvouwden zich toch subtiele contouren van hoop voor zijn achtervolgers.

Jonas Vingegaard en Remco Evenepoel zijn nog niet waar ze willen zijn, dat is duidelijk. Maar ze hebben vaker bewezen dat hun piek perfect getimed kan zijn. De komende negentien dagen worden cruciaal, maar hun voorbereiding is nog niet ten einde. Wie hen al afschrijft, doet dat te vroeg.