"Ik ben compleet uitgeput en wil gewoon slapen" - Demi Vollering geeft ziekte de schuld van nederlaag in Ronde van Zwitserland Vrouwen

Op papier oogt een tweede plaats in de Ronde van Zwitserland Vrouwen als een degelijk resultaat. Maar voor Demi Vollering, de dominante kracht van het vrouwenpeloton in 2025, voelde het vooral als een waarschuwingssignaal. De Nederlandse kampioene verliet Zwitserland niet met voldoening, maar met twijfels — en een leeg lichaam.

"Ik voelde me vanaf het begin van de wedstrijd al niet goed. Misschien is het een virus of iets in die richting," vertelde Vollering aan Cycling Pro Net, kort nadat ze op de slotdag 30 seconden moest toegeven op Marlen Reusser van Movistar. "Ik ben compleet uitgeput en wil gewoon slapen. Even resetten, want dit is blijkbaar te veel geweest."

In de slotrit moest Vollering opvallend veel tijd prijsgeven op een terrein dat haar normaal uitstekend ligt. Het verlies leek niet alleen het gevolg van koersverloop of vorm, maar van iets diepers: een fysiek probleem waar ze geen controle over had.

"Ik wist dat de klap eraan zat te komen," gaf ze toe. "Elke keer als ik kracht wilde zetten, was het alsof mijn benen blokkeerden. Terwijl ik normaal snel herstel." Ze liet ook weten dat haar kamergenote en ploeggenote bij FDJ–Suez, Elise Chabbey, eveneens kampte met klachten: "Misschien zit er iets in mijn lichaam. Elise voelde zich vandaag ook echt niet goed."

Toch is er geen reden tot paniek. Met nog ruim een maand te gaan tot de Tour de France Femmes — waar Vollering de gele trui terug wil veroveren die ze vorig jaar verloor — is er ruimte om te herstellen, bij te sturen en opnieuw op te laden. Haar seizoen tot nu toe is ronduit indrukwekkend: ze won de Vuelta Femenina, Itzulia, Setmana Valenciana, de Volta a Catalunya en Strade Bianche. Geen enkele renster reed constanter of dominanter.

"Ik kan niet altijd top zijn," klonk het nuchter. "Ik heb veel gewonnen dit jaar, maar de afgelopen dagen ging ik echt over mijn limiet."

Die woorden vatten de situatie treffend samen. Sinds haar doorbraak in 2021 is Vollering vrijwel onafgebroken op het hoogste niveau blijven presteren. Maar zelfs voor de besten geldt: het lichaam heeft zijn grenzen. Een tweede plaats in Zwitserland mag dan geen drama zijn, het is wel een signaal — van vermoeidheid, mogelijk ziekte, of gewoon het menselijke na een ongekend intens voorjaar.

Want dat Vollering menselijk is, bewijst ze juist door door te bijten terwijl het niet loopt. Geen opgave, geen excuses, maar strijden tot de laatste meter — dat zegt veel over haar instelling richting de Tour. Het doel is glashelder, en deze tegenslag verandert daar niets aan.

De komende weken zullen in het teken staan van rust, herstel en het herwinnen van frisheid. Geen geforceerde trainingsblokken, als we haar woorden mogen geloven. En dat is misschien wel de wijste keuze. Vorig jaar bleek hoe genadeloos de Tour kan zijn als je ook maar één procent mist — dat risico wil Vollering dit keer vermijden.

Was haar inzinking in Zwitserland een kwestie van een virus? Dan is het probleem waarschijnlijk tijdelijk. Was het diepere vermoeidheid? Dan worden de komende drie weken essentieel. In beide gevallen is het duidelijk: Vollering kent haar lichaam, en weet wat nodig is om er in juli weer te staan.

"Ik heb elke dag mijn best gedaan," zei ze nog, en dat valt moeilijk te betwijfelen. De topvorm mag even zoek zijn — de mentale scherpte is springlevend.