ANALYSE | Is de kritiek op Remco Evenepoel in 2025 te ver gegaan?

De opgave van Remco Evenepoel in de Tour de France 2025 leidde tot een golf van kritiek van wielerlegendes, mediafiguren en fans. Nu het stof van een tegenvallende julimaand is neergedaald, rijst de vraag of die kritiek terecht is. Het korte antwoord: nee. Het langere antwoord vereist nuance.

Evenepoel is pas 25 jaar oud, maar zijn palmares is indrukwekkend. Hij won de Vuelta a España, het wereldkampioenschap op de weg, twee wereldtitels in het tijdrijden, twee Olympische gouden medailles en twee Monumenten. Hij stond op het Tourpodium en droeg de witte trui. Dit zijn geen beloftes, maar bewezen prestaties. Toch kantelde het verhaal rond de Belg na zijn opgave in etappe 14.

Op de vraag of Evenepoel Tadej Pogačar ooit kan uitdagen voor een Tourzege, antwoordde Eddy Merckx aan WielerFlits: “Remco Evenepoel? Nee, zeker niet. Remco is meer een tijdrijder. Hij is bergop niet sterk genoeg om met Pogačar te strijden om de Tour de France-zege.”

Dat oordeel — afkomstig van de grootste naam in de Belgische wielergeschiedenis — raakte een gevoelige snaar. Merckx staat bekend om zijn scherpe, soms onverbiddelijke kijk op het moderne wielrennen, maar zijn woorden wegen zwaar. Tegelijkertijd negeerde hij de omstandigheden.

Pogačar lijkt momenteel inderdaad onaantastbaar in grote rondes. Maar om Evenepoel af te schrijven, zonder zijn 2025 in overweging te nemen, is misplaatst.

Evenepoel begon zijn seizoen pas in april. Zijn laatste koers van 2024 was op 12 oktober, waarna hij in december vier maanden aan de kant stond door een trainingsongeluk met een busje. Hij keerde op 18 april terug in de Brabantse Pijl en klopte daar prompt Wout van Aert in de sprint — een prestatie die niet past bij iemand die ‘over zijn top’ zou zijn.

Hij deed dit zonder de maandenlange wintertraining waarop zijn concurrenten wél konden bouwen. Het tekent zijn uitzonderlijke klasse en veerkracht.

Voormalig prof Chris Horner analyseerde de situatie op zijn Beyond the Coverage-podcast. Hij noemde de val van Evenepoel in Luik-Bastenaken-Luik als kantelpunt: “Wat dat probleem ook veroorzaakte in Luik-Bastenaken-Luik… dat was het moment dat hij twee weken vrij moest nemen.”

Horner erkende dat dit fysieke signaal de rest van zijn voorjaar beïnvloedde — en mogelijk doorsijpelde in zijn voorbereiding op de Tour. Zijn analyse was kritisch, maar wel ingebed in context en begrip van het grotere plaatje.

Evenepoel's seizoen was verre van ideaal. Maar zijn talent, vechtlust en prestaties blijven onmiskenbaar. In plaats van hem af te schrijven, verdient hij ruimte om te herstellen, te groeien en opnieuw te pieken — zoals hij al vaker heeft gedaan.

Na zijn opgave in etappe 14 van de Tour de France 2025 werd Remco Evenepoel door een deel van de wielerwereld hard aangepakt. Maar wie goed kijkt naar de opeenstapeling van omstandigheden, ziet vooral een renner die tegen de klok vocht — en verloor. Niet vanwege gebrek aan talent of karakter, maar omdat zijn seizoen vanaf het begin gebouwd was op tijdsdruk, niet op training.

In plaats van rust te nemen na Luik-Bastenaken-Luik, bleef Evenepoel koersen. Hij verscheen aan de start van de Tour de Romandie, vervolgens de Dauphiné en uiteindelijk de Tour zelf. Achteraf bleek dat een misrekening — van hem, van zijn team, of van beiden.

“Hij was nooit in staat om een trainingssessie samen te stellen tussen de Dauphiné en de Tour,” merkte Chris Horner op in zijn podcast Beyond the Coverage. Hij verwees naar Evenepoels eigen Instagram-posts. “Als je een renner als Remco Evenepoel bent en je kunt niet zes uur rijden en je daarna fris voelen, dan ben je niet klaar voor de Tour de France.” Horner sprak van een “lege accu” — een metafoor die weinig uitleg nodig heeft. “Een batterij mag nooit van vol naar leeg gaan. Als zoiets gebeurt, heb je een lege accu. Remco, je hebt een lege accu.”

Het was een terechte diagnose: te veel koers, te weinig herstel. Maar dat maakt zijn falen tijdelijk, niet structureel.

Jan Ullrich koos voor een hardere lijn. In de Ulle & Rick-podcast stelde hij: “Remco moet leren ermee om te gaan. Zelfs als het niet goed gaat, volgen mensen hem. Remco heeft mentale hulp nodig.” Hij bekritiseerde ook zijn gebrekkige voorbereiding: “Zijn basis was niet voldoende. Hij miste gewoon duizenden trainingskilometers. Zijn basis was niet sterk genoeg en dan kun je als renner ineens helemaal instorten.”

Zijn analyse van de fysieke basis klopt. Je kunt geen vorm simuleren in een Grand Tour wanneer je concurrenten sinds januari op hoogte trainen en jij pas in april je eerste race rijdt. Evenepoel gaf zelf toe dat het seizoen met tijdsdruk begon. “De wintermaanden werden in beslag genomen door revalidatie en herstel... het doel gaf me focus, maar het creëerde ook veel tijdsdruk,” schreef hij na de Tour.

Maar de suggestie dat hij “psychische hulp nodig heeft” is ongerechtvaardigd. Evenepoel heeft keer op keer mentale veerkracht getoond. Hij won de Brabantse Pijl bij zijn terugkeer, vocht zich terug na zijn crash in Il Lombardia in 2020, en herstelde vorig voorjaar van een val richting zijn Tourdebuut. In de Tour van dit jaar won hij nog een tijdrit en droeg hij geruime tijd de witte trui.

Pas in het hooggebergte — na een gebroken rib opgelopen tijdens het Belgisch kampioenschap en een aanval van sinusitis — begon hij te wankelen. Toen hij afstapte in etappe 14 noemde hij het “een van de meest rauwe, meest kwetsbare momenten” uit zijn carrière. “Ik brak,” gaf hij toe. “En vreemd genoeg ben ik er trots op.”

Vergelijk dat met hoe Wout van Aert dit voorjaar werd neergesabeld. Na een rustige seizoensstart stond de Belgische pers klaar met kritiek. Van Aert werd kapot geschreven. Maar hij sloeg terug — met twee van de meest gedenkwaardige ritzeges van de Giro en de Tour. Het verhaal sloeg om in één dag.

Wat bij Van Aert gold, geldt ook voor Evenepoel: wie te vroeg afrekent, vergist zich. De Belg brak — maar niet voorgoed. Hij heeft bewezen dat hij kan terugkomen. En hij zal dat opnieuw doen.

De vraag die blijft hangen: zullen dezelfde media die Remco Evenepoel afschreven, hem ook de ruimte geven voor een comeback? De kritiek op zijn Tour-opgave was fel, maar roept de vraag op of die in verhouding staat tot zijn palmares, omstandigheden en leeftijd.

Zowel Evenepoel als Wout van Aert begonnen 2025 met blessures. Van Aert keerde vroeger terug in competitie; Evenepoel pas in april. Dat verschil in timing verklaart veel over hun vormpeil in de zomer. Eddy Merckx’ bewering dat Evenepoel “niet sterk genoeg is bergop” gaat voorbij aan het feit dat hij vorig jaar nog derde werd in de Tour en eerder al de Vuelta won.

Evenepoel is in veel opzichten slachtoffer van zijn eigen succes. Omdat hij op jonge leeftijd Monumenten, een grote ronde en meerdere wereldtitels won, wordt hij als enige Belg geacht te concurreren met Pogacar en Vingegaard — de zogenaamde ‘aliens’ van het peloton. Maar het probleem in 2025 was niet een gebrek aan klasse of karakter. Het was simpelweg een gebrek aan basistraining.

Chris Horner vatte het bondig samen: “Hopelijk heeft hij de laatste twee weken vrij genomen... en gewoon uitgerust op de bank... want als hij dat heeft gedaan, is er tijd om zich voor te bereiden op de wereldkampioenschappen.” Daar ligt het volgende doel. Zowel het WK tijdrijden als de wegrit komen er nog aan — koersen waarin Evenepoel, mits fit, altijd favoriet is. Hij heeft al drie regenboogtruien; een vierde of vijfde ligt binnen bereik.

Kritiek hoort bij het sterrendom. Maar Evenepoel is pas 25. Zijn erelijst overtreft nu al die van menig wielrenner die met pensioen is. Dat hij fouten maakt, ontspoort of fysiek kraakt, hoort bij topsport. In een land waar Eddy Merckx de maatstaf blijft, weegt nationale verwachting zwaarder dan elders. Maar dat maakt perspectief des te belangrijker.

Wie 2025 goed heeft gekeken, weet: zelfs de besten zijn mensen. En kampioenen keren terug. Altijd.