ANALYSE: Enkele van de meest memorabele Giro d'Italia momenten van de afgelopen jaren

De Giro d’Italia staat al decennialang garant voor drama, emotie en onvergetelijke wielermomenten. Of het nu gaat om heroïsche solo-aanvallen of ontroerende gebaren van kameraadschap, de Italiaanse ronde belichaamt alles wat wielrennen zo fascinerend maakt. In de afgelopen jaren zagen we hoe legendes als Tadej Pogacar, Chris Froome, Primoz Roglic, Jai Hindley, Mark Cavendish en Egan Bernal hun stempel drukten op La Corsa Rosa.

Tijd om terug te blikken op enkele van de meest memorabele momenten van de recente Giro-edities.

2024 was zonder twijfel het jaar van Tadej Pogacar – en zijn zegereeks begon met een overdonderend debuut in de Giro d’Italia. De Sloveense klasbak veroverde niet alleen zes etappes en het eindklassement, maar deed dat met een dominantie die zelden vertoond is in de moderne wielersport. Zijn eerste Maglia Rosa won hij met een duizelingwekkende voorsprong van bijna tien minuten op de concurrentie.

Het absolute hoogtepunt van zijn Italiaanse triomftocht kwam in etappe 15, de koninginnenrit van die Giro. Een meedogenloze beproeving van 222 kilometer met maar liefst 5.751 hoogtemeters – inderdaad, méér dan 5.500 – dwars door de Alpen. Op het menu stonden onder meer de Colle di San Zeno (13,7 km aan 6,7%), de mythische Passo del Mortirolo (12,8 km aan 7,6%) en de Passo di Foscagno (14,6 km aan 6,3%), met de aankomst in het hooggelegen Livigno.

Op de voorlaatste klim, de Foscagno, ontbond Pogacar zijn duivels. Hij liet de groep der klassementsmannen moeiteloos achter zich en begon aan een solo achtervolging op de overgebleven vluchters. Nairo Quintana, de laatste renner voor hem, werd op slechts twee kilometer van de streep bijgehaald. Pogacar won met 29 seconden voorsprong op de Colombiaan, met Georg Steinhauser als derde op 2:32. De rest van de klassementsrenners verloor bijna drie minuten. Het was een demonstratie van absolute suprematie – een ritzege die meer leek op een kroning dan op een gevecht.

2024 zou uiteindelijk volledig in het teken staan van Pogacar: naast de Giro won hij ook de Tour de France én het wereldkampioenschap. Maar waar past die legendarische ritzege in Livigno binnen zijn indrukwekkende erelijst? Het antwoord is voer voor wielerromantici – maar één ding is zeker: op die dag was Tadej Pogacar ongenaakbaar.

De Giro d’Italia van 2023 leverde een van de meest meeslepende en emotionele apotheosen op uit de recente wielergeschiedenis. Geraint Thomas leek op weg naar zijn eerste eindzege in de Italiaanse rittenkoers, met nog slechts één dag koers op het programma. Maar Primoz Roglic had andere plannen.

In de allesbeslissende bergtijdrit naar de Monte Lussari, etappe 20, toverde de Sloveen een fenomenale prestatie uit zijn benen. Een achterstand van 26 seconden wist hij niet alleen goed te maken, maar om te buigen in een voorsprong van 14 seconden – met een etappezege als bekroning. En dat ondanks een haperende ketting op het steilste deel van de klim. Het had zomaar opnieuw een verhaal van pech kunnen worden voor Roglic, die in 2020 op La Planche des Belles Filles zijn Tourzege verloor aan landgenoot Pogacar. Maar dit keer lachte het wielerlot hem eindelijk toe.

Het was pure verlossing. Waar hij drie jaar eerder nog gebroken over de finish kwam in de Tour, draaide Roglic het script nu volledig om. In 2023 kroonde hij zich tot winnaar van zijn eerste Giro d’Italia, gehuld in de maglia rosa, met Rome als zijn glorieuze decor.

In 2025 keert Roglic terug naar de Ronde van Italië. De vraag die op ieders lippen brandt: kan hij opnieuw schitteren en een tweede roze trui aan zijn toch al indrukwekkende palmares toevoegen?

Een dag later, in wat zonder twijfel tot de meest ontroerende momenten van sportiviteit in de recente wielergeschiedenis behoort, kwam Geraint Thomas opnieuw in het nieuws – ditmaal niet vanwege eigen glorie, maar vanwege een groots gebaar. Nadat zijn droom om de Giro d’Italia te winnen aan diggelen was geslagen, schonk hij zijn ervaring én zijn benen aan een oude vriend: Mark Cavendish.

In de laatste kilometers van de slotetappe in Rome nam Thomas de rol van meesterknecht op zich. Op zo’n anderhalve kilometer van de finish lanceerde hij Cavendish met een perfecte lead-out, waarmee hij de Brit in stelling bracht voor een sprint om de overwinning. “Ik vroeg hem half als grapje, half serieus: zou je geen lead-out voor me kunnen doen?” vertelde Cavendish na afloop aan Het Nieuwsblad. “En plots riep hij: ‘Cav!’ – en toen deed hij het gewoon.”

Cavendish stelde niet teleur. In zijn allerlaatste Giro-etappe sprintte de Manxman naar zijn 17e ritzege in de Italiaanse ronde – een sprookjesachtig afscheid van een koers waarin hij jarenlang het verschil maakte. “Dit is een overwinning die ik voor altijd zal koesteren. Alles viel op z’n plek – het plaatje klopt,” aldus een geëmotioneerde Cavendish na afloop.

De Giro d’Italia van 2022 schreef Australische wielergeschiedenis: Jai Hindley werd de eerste renner uit zijn land die de prestigieuze maglia rosa mee naar huis nam. Twee jaar eerder was hij al dicht bij de overwinning, maar in 2022 keerde hij terug met meer vastberadenheid, meer maturiteit – en de benen om het af te maken.

Tot aan etappe 20 was het klassementsduel bloedstollend spannend: Richard Carapaz verdedigde een minieme voorsprong van drie seconden op Hindley. Maar in de laatste bergetappe, een zware rit van 167 kilometer van Belluno naar de Passo Fedaia (Marmolada), sloeg de Australiër onverbiddelijk toe. Terwijl Alessandro Covi met een lange ontsnapping de ritzege pakte, gooide Hindley op de slotklim alle schroom van zich af. Hij demarreerde uit de groep der favorieten, reed Carapaz uit het wiel en sloeg een kloof van 1 minuut en 25 seconden – genoeg om de roze trui veilig te stellen.

In 2025 keert Hindley terug naar de Giro, zij het in een andere rol. Deze keer is hij er als meesterknecht voor Red Bull – BORA – hansgrohe-kopman Primoz Roglic. Maar met zijn ervaring en klimkwaliteiten blijft Hindley een sleutelstuk in de jacht op een tweede roze trui voor de Sloveen.

Egan Bernal herinnerde in de Giro d’Italia van 2021 de wielerwereld aan zijn uitzonderlijke klasse. De Tourwinnaar van 2019 boekte in etappe 9 zijn allereerste ritzege in een grote ronde – en wat voor één. Op de grindklim naar Campo Felice leverde hij een machtige explosie af die zijn terugkeer aan de top markeerde.

Die negende rit was een ware uitputtingsslag: zeven beklimmingen, 3.400 hoogtemeters en een slotklim over een skibaan – de Pista dello Scorpione – die nog maar enkele weken daarvoor bedekt was met sneeuw. Regen en modder maakten van de finale een heroïsche strijd. In de laatste kilometer vloog Bernal langs de overgebleven vluchters, Koen Bouwman en Geoffrey Bouchard, met zoveel kracht dat Bouwman van de weg gleed.

Bernal soleerde naar de ritzege, met zeven seconden voorsprong op Giulio Ciccone, en nam meteen ook de maglia rosa over. Het was een statement van overmacht – zo indrukwekkend dat Bernal na de finish nauwelijks doorhad dat hij gewonnen had. Die rit vormde het keerpunt: hij zou de roze trui niet meer afstaan en kroonde zich in Milaan tot eindwinnaar.

Een van de meest legendarische overwinningen in de moderne geschiedenis van de Giro d’Italia kwam in 2018, toen Chris Froome alles op het spel zette met een gedurfde solo-aanval in etappe 19 – een meesterzet die de koers op zijn kop zette en hem de roze trui opleverde.

Met nog slechts drie wedstrijddagen te gaan stond Froome vierde in het klassement, op meer dan drie minuten achterstand van de dominante leider Simon Yates. Wat volgde, op een loodzware etappe van 184 kilometer van Venaria Reale naar Bardonecchia, zou wielergeschiedenis schrijven. Op de flanken van de Colle delle Finestre, een mythische klim met gravelstroken en eindeloze haarspeldbochten, trok de Brit ten aanval. Nog 80 kilometer van de finish.

"Ik wist dat er na de Finestre een lange afdaling volgde en een steile klim naar de streep. Ik zei tegen de jongens: ‘Ik ga vroeg. Het is alles of niets vandaag’,” blikte Froome terug na afloop.

Wat volgde was een solo van ongekende klasse. De renner van Team Sky reed in een tijdritmodus naar Bardonecchia en liet zijn concurrenten letterlijk en figuurlijk in het stof bijten. Froome won de rit met meer dan drie minuten voorsprong op de rest, terwijl Yates volledig door het ijs zakte en ruim een half uur verloor – een dramatische ommekeer na dagen van dominantie.

Froome’s alles-of-niets-aanpak werd een meesterzet. “Het was gewoon zo’n dag waarop alles klikte,” zei hij. Met zijn eindzege werd hij de eerste Brit ooit die de Giro op zijn naam schreef, en voegde zich bij het selecte gezelschap van renners die alle drie de Grote Rondes op hun palmares hebben – en op dat moment zelfs gelijktijdig in bezit, na zijn zeges in de Tour en Vuelta van 2017.

Dit waren enkele van de meest gedenkwaardige momenten uit de recente Giro-jaren. Hebben we jouw favoriete herinnering gemist? Laat het ons weten!

En vergeet niet: aanstaande vrijdag 9 mei begint een nieuwe editie van de Giro d’Italia. Primoz Roglic geldt als topfavoriet voor het roze, maar ook Juan Ayuso zal zich willen tonen. Voeg daar renners als Tom Pidcock, Wout van Aert en Mads Pedersen aan toe en je weet: dit wordt een ronde vol vuurwerk. Mis het niet!