"Ik zag een Fransman me een duim omlaag geven. Dus ja, ik gaf hem gewoon de middelvinger terug" - Tom Pidcock blikt terug op Olympische MTB-overwinning in Parijs

Tom Pidcock schreef afgelopen zomer geschiedenis door zijn tweede gouden medaille op de mountainbike te veroveren tijdens de Olympische Spelen in Parijs. De Brit moest tot het uiterste gaan tegen de thuisfavoriet Victor Koretzky en werd, ondanks zijn indrukwekkende overwinning, getrakteerd op luid boegeroep toen hij juichend over de finish kwam.

Maar voordat hij zich tot winnaar kon kronen, moest Pidcock diep gaan. "Om eerlijk te zijn genoot ik helemaal niet van de wedstrijd", blikt de Q36.5 Pro Cycling Team-renner terug in een interview met Rouleur. "In de aanloop legde ik mezelf te veel druk op. Je probeert alles om je heen te negeren, maar tegelijkertijd wil je jezelf mentaal opbouwen. Soms ben ik te ontspannen voor een wedstrijd, en dat wilde ik voorkomen."

Lees ook

Tom Pidcock begrijpt frustraties van Mathieu van der Poel in de Tour: "Hij droeg de regenboogtrui en was in principe een lead-out man"

Zijn voorbereiding was intens. "Het was een lange week. We verbleven in een hotel, niet in het Olympisch dorp. Veel baanrenners en wegrenners waren er niet, dus het voelde als een kleine, afgesloten groep. Je zit veel in je eigen hoofd, probeert gefocust te blijven maar niet té gefocust. Je wilt niet constant aan de wedstrijd denken."

In de koers zelf kende Pidcock een sterke start en koos hij al vroeg de aanval. Maar even later sloeg het noodlot toe: een lekke band dreigde zijn kansen te vergooien. "Ik had net aangevallen en de wedstrijd was een beetje uit elkaar gevallen. Op de een of andere manier voelde ik het aankomen. Alles ging té goed. In de pits was mijn mecanicien nog niet klaar. Op dat moment heeft het geen zin om gestrest te raken of tegen hem te schreeuwen, want dat zou alleen maar averechts werken. Dus probeerde ik zo kalm mogelijk te blijven."

De schade leek aanvankelijk groot. "De eerste twee ronden na mijn bandenwissel voelde mijn benen zwaar aan. Maar langzaam begon ik weer terrein te winnen. Ik haalde renners in en op een gegeven moment zag ik de kop van de koers. Toen dacht ik: ‘Ik kan nog steeds winnen’. Eerst dacht ik alleen aan brons, maar toen besefte ik dat er meer in zat."

Op weg naar de finish belandde Pidcock in een zenuwslopend duel met Koretzky. "Kon ik ervan genieten? Nee, want ik zat de hele tijd achter Koretzky aan", geeft hij toe. "Toen ik bij hem kwam, hield hij even in. Ik haalde hem net in toen we de singletrack opgingen, waardoor ik hem niet meer kon passeren. Hij kreeg zo een paar minuten rust, terwijl ik moest blijven jagen."

Ondanks alle obstakels slaagde Pidcock erin zijn droom waar te maken en opnieuw olympisch goud te veroveren. Dit ging echter niet zonder strijd en een flinke dosis mentale kracht.

Lees ook

ANALYSE | Tadej Pogacar vs Jonas Vingegaard: Wie is sterker begonnen in 2025 en wanneer treffen ze elkaar voor het eerst?

Pidcock in actie tijdens de Olympische mountainbikewedstrijd in Parijs

Pidcock blikt terug op de laatste ronde: "Ik probeerde hem zo snel mogelijk voorbij te gaan, maar hij kreeg precies de rust die hij nodig had. Hij is ontzettend snel en wint veel kortebaanwedstrijden, dus het verbaasde me niet dat hij in de laatste ronde een aanval plaatste. Met het thuispubliek achter zich en dit als zijn grootste doel van het jaar, was opgeven geen optie voor hem. Maar ik wist dat als ik contact kon houden, er ergens een kans zou komen."

Toen dat moment zich voordeed, aarzelde Pidcock geen seconde. "Ik ging er vol overgave voor. Het was duidelijk dat we in die ronde harder reden dan ooit. Er was een opening aan de linkerkant—normaal zouden we daarheen sturen omdat het de kortste lijn was—maar hij wilde waarschijnlijk een betere uitgang van de bocht pakken. Uiteindelijk had ik geluk dat hij voor die kant koos."

De nu tweevoudig olympisch kampioen herinnert zich de eindsprint nog goed. "Er zijn maar een paar momenten per jaar waarop je écht voluit kunt sprinten, en dit was er een van. Toen ik over die heuvel kwam wist ik dat het mijn moment was. En dan die laatste bocht... ineens hoorde ik het publiek losbarsten."

"Ik heb de beelden later teruggekeken met mijn familie. Net toen de tv-camera stopte, zag ik een Fransman me een duim omlaag geven. Dus ja, ik gaf hem gewoon de middelvinger terug. Gelukkig was de camera nét weg. Ik dacht er op dat moment eerlijk gezegd niet echt over na," besluit hij lachend.

Lees ook

"Ik kreeg de vraag of hij Parijs-Roubaix rijdt, maar dat ga ik niet verklappen" - Urska Zigart zegt niks over plannen Tadej Pogacar na Soudal-transfer