"Zijn cadans is bizar hoog" - Thijs Zonneveld kijkt naar de 'moeiteloze 'zege van Tadej Pogacar in het Critérium du Dauphiné

Tadej Pogacar heeft zich ook in het Critérium du Dauphiné 2025 weer van zijn meest dominante kant laten zien. Ondanks een wat tegenvallende tijdrit toonde de Sloveen zich ongenaakbaar in het hooggebergte, waar hij met speels gemak de aanvallen van zijn concurrenten pareerde. Altijd zittend, altijd soepel trappend. De controle straalde van hem af.

“Hij rijdt dezelfde snelheid met een nog hogere cadans,” merkt Thijs Zonneveld op in de podcast In de Waaier. “Daar heeft hij echt op getraind. Die cadans blijft bizar hoog. Maar het is vooral ook de manier waarop hij blijft ‘rollen’ op zijn fiets. Het ziet er moeiteloos uit.”

Volgens Zonneveld schuilt achter die ogenschijnlijke lichtheid een doelgerichte trainingsaanpak, waarin veel aandacht is besteed aan koppeltraining – een methode om kracht gericht over te brengen op het pedaal. “Wattages zeggen iets over het vermogen, maar koppel gaat over het moment waarop je kracht zet – de ‘duw’ als het ware. Pogacar heeft dat enorm ontwikkeld, onder andere door te trainen met zware versnellingen bergop. Dat is prachtig om te zien: zijn vermogen is altijd al buitenaards, maar nu brengt hij het ook nog efficiënter over dan voorheen.”

Die combinatie maakt het mogelijk dat Pogacar, in tegenstelling tot veel andere klimmers, aanvallen zittend kan plaatsen. “Hij hoeft niet op de pedalen te gaan staan om veel kracht te leveren,” zegt Zonneveld. “Ik denk dat hij bergop gewoon aan negentig omwentelingen per minuut zit. Dat is uitzonderlijk, want normaal zakt je cadans flink op steile beklimmingen.”

Een deel van die efficiëntie zou ook te danken zijn aan de overstap op kortere cranks, vorig jaar door Pogacar doorgevoerd. Maar Zonneveld plaatst daar een kanttekening bij: “Het lijkt een eenvoudige ingreep, maar er is nog weinig hard bewijs dat kortere cranks écht zorgen voor behoud van snelheid of een makkelijker ritme. Wel is het zo dat als je dán kracht wilt zetten, dat juist iets lastiger kan zijn. Pogacar weet dat perfect te compenseren.”

Niet elke renner zou die overstap zomaar kunnen maken, benadrukt Zonneveld. “Kijk naar iemand als Tiesj Benoot: die klimt veel staand, schakelt snel zwaarder en gaat meer ‘hakken’. Als je zo rijdt, is een hoge cadans en korte crank moeilijker vol te houden. Maar als je het wél kunt – zoals Pogacar – profiteer je van een aantal voordelen: je blijft frisser, je hebt minder spierbelasting én je zit aerodynamischer dankzij een gunstigere heuphoek.”

Kortom, Pogacar is – opnieuw – een klasse apart. “Het is misschien vooral geschikt voor iemand als hij,” besluit Zonneveld. “Omdat hij dat hoge koppel bij hoge cadans kan blijven ontwikkelen. Veel renners verliezen explosiviteit met korte cranks, maar bij hem is dat duidelijk niet het geval. Voor hem werkt het, maar het zit 'm in het totaalplaatje van zijn positie, stijl en talent.”