“Ik begrijp nog steeds niet wat er gebeurde” - Richard Carapaz blijft gefrustreerd achter na gemiste kans op eindzege in Giro d'Italia

Richard Carapaz leek in de slotweek van de Giro d’Italia 2025 op weg naar een tweede eindzege. De Ecuadoraan toonde zich de sterkste bergop, maar gebrek aan samenwerking met zijn jonge concurrent Isaac del Toro werd hem uiteindelijk fataal. In plaats van roem eindigde Carapaz als derde, terwijl Simon Yates dankbaar profiteerde van het onderlinge gekibbel en op meesterlijke wijze de maglia rosa wist te ontfutselen.

Hoewel de slotetappe inmiddels enkele weken achter ons ligt, is de teleurstelling bij Carapaz nog niet weggeëbd. In gesprek met het Spaanse Marca is hij openhartig: “Ik ben niet boos, maar het is voor mij nog steeds moeilijk te begrijpen wat er precies is gebeurd. Het was een vreemde situatie.”

De winnaar van de Giro 2019 kan nog altijd moeilijk bevatten waarom Del Toro zich zo gedroeg in de cruciale bergetappe over de Colle delle Finestre: “Misschien kunnen jullie – mensen die al zoveel koersen hebben gezien – mij zeggen of jullie ooit eerder een maglia rosa-drager zo’n Giro hebben zien uit handen geven. Iedereen speelt zijn kaarten zoals hij ze heeft, en zo hebben zij dat ook gedaan. Voor mij maakt die derde plaats weinig uit. Ik kijk liever naar het positieve: ik heb opnieuw om de zege gestreden in een Grote Ronde.”

De frustratie over Del Toro’s strategie tijdens de koninginnenrit zit diep: “Ik begrijp nog steeds niet of het zijn eigen keuze was, of dat het van de ploegwagen van UAE kwam. Ik heb de rit teruggekeken, en het plan was duidelijk: vanaf het begin van de klim moest hij zonder ploeggenoten zitten, om een één-op-één uit te lokken. Dat lukte. Maar toen kwam Yates van achteren. Ik dichtte het gat – twee keer zelfs. En op een gegeven moment dacht ik: ik kan niet alles alleen blijven doen.”

Op de flanken van de Finestre probeerde Carapaz de situatie te kantelen: “Ik liet hem even op kop komen, maar in plaats van tempo te maken, vertraagde hij en bleef hij bij mij. Ik stopte zelfs bewust om hem te laten passeren, maar hij deed niets. Hij hield me letterlijk tegen. Toen besloten we hem ruimte te geven, in de hoop dat de druk hem zou breken. Maar het gat werd groter dan twee minuten, dus moest ik weer zelf gaan rijden – in de hoop hem alsnog te lossen.”

In een wanhoopspoging bracht Carapaz Del Toro uiteindelijk zelfs terug in een winnende positie. Een simpele samenwerking in de slotfase had de Giro kunnen redden, maar die kwam er niet. “In de laatste vier kilometer ging ik vol in de aanval. We snoepten zo’n 40 seconden af en kwamen boven met een achterstand van 1 minuut en 20 seconden. Hij zei dat hij op zijn ploeg wilde wachten – maar die zaten op meer dan drie minuten. Ik had alles voor hem klaargelegd. Toen hij eindelijk wilde meewerken, was het te laat. Hij zei: ‘nu gaan we samen’, maar Yates had toen al vijf minuten voorsprong en bovendien een ploegmaat vooruit.”

Wat Carapaz het meest verbaast, is Del Toro’s houding ten opzichte van hem persoonlijk: “Hij raakte geobsedeerd door mij. Ik snap dat niet. Het was een vreemde strategie. Een leider hoort zich niet zo te gedragen. Maar goed, ieder speelt zijn spel. Als het was misgelopen, had ik de Finestre laten exploderen. Maar dat gebeurde niet. Alles lag voor hem klaar: hij hoefde alleen nog de afdaling en het werk in het dal te doen. En toen hij mijn hulp vroeg, was het allang zinloos – de ander was gevlogen en Wout wachtte verderop.”