Ophef in Denemarken omdat Jonas Vingegaard naast prestigieuze prijs grijpt: “Is dit een populariteitswedstrijd of een wedstrijd op basis van prestaties?”

Jonas Vingegaard zette een seizoen neer dat normaal elke discussie zou beslechten. Eindzege in de Vuelta a Espana, tweede in de Tour de France, en opnieuw een jaar op het allerhoogste niveau van het etappekoersen.

Toch ging de Deense titel Wielrenner van het Jaar naar een ander.

De keuze om Mads Pedersen te eren ontketende een felle nationale discussie, niet over Pedersens palmares, maar over wat de prijs precies moet belonen. Resultaten aan de absolute top, of een bredere definitie gevormd door zichtbaarheid, koersstijl en band met de stemmers.

Die onduidelijkheid stond centraal in de reacties bij TV2 Sport, waar analisten al snel voorbij de uitslag keken en naar het mechanisme erachter.

Christian Moberg zette de controverse scherp neer. “We eindigen in de discussie of dit een populariteitswedstrijd is of een resultatenwedstrijd,” zei Moberg. “Mensen stemmen waarschijnlijk op de renner die ze het sympathiekst vinden.”

Moberg noemde Pedersen de populairste renner van Denemarken en stelde dat populariteit onvermijdelijk meeweegt wanneer licentiehouders stemmen in plaats van een besloten jury. In dat licht oogt de uitkomst minder verrassend, al blijft ze omstreden.

Maar voor Moberg maakt die verklaring de keuze niet juist. “In mijn wereld is er absoluut geen enkele twijfel,” zei hij op de vraag wie de prijs had moeten winnen.

Moberg erkende de omvang van Pedersens seizoen, maar stelde dat Vingegaards prestaties in een andere orde vallen binnen het profpeloton. “Ik zie absoluut dat het seizoen van Mads Pedersen bizar sterk was, maar dat van Jonas Vingegaard ook. Een Grand Tour winnen gaat boven alles, behalve het winnen van het wereldkampioenschap, de Giro en de Tour.”

Die hiërarchie stond ook centraal bij Emil Axelgaard, die vond dat de stemming verdedigbaar is zonder het ermee eens te zijn. “Ik vind dat de keuze te verdedigen is, ook al geloof ik dat Jonas Vingegaard de juiste keuze zou zijn geweest,” zei Axelgaard.

Voor Axelgaard lag de betekenis van Vingegaards jaar niet alleen in de Vuelta-zege zelf, maar in de combinatie van resultaten op de grootste podia. “De Tour is zoveel groter dan elke andere wedstrijd dat een tweede plaats daar enorm zwaar weegt. Tegelijk schrijft hij geschiedenis als eerste Deen die de Vuelta wint. Die twee resultaten wegen voor mij zwaarder dan die van Mads Pedersen.”

Anderen vinden dat de prijs een andere, maar even legitieme lezing van excellentie weerspiegelt. Emil Vinjebo wees op Pedersens aanwezigheid door de hele kalender als doorslaggevende factor. “Mads Pedersen heeft het hele jaar gepresteerd,” zei Vinjebo. “Het gaat ook om de manier waarop hij koerst, zoals hoe hij Gent-Wevelgem won met die solo.”

Volgens Vinjebo reikte Pedersens invloed verder dan de uitslagen. “Hij heeft de Klassiekers weer nadrukkelijk op de radar gezet,” voegde hij toe.

Vinjebo benadrukte ook dat het electoraat veel meer volgt dan alleen Grand Tours. “Degenen die stemmen voor Wielrenner van het Jaar zijn niet alleen de mensen die de Tour de France en de Vuelta a Espana kijken. Ze volgen juist de Klassiekers en de koersen waarin Mads Pedersen uitblinkt.”

Voor sommige waarnemers voelt het negeren van een Grand Tour-winnaar extreem. Vinjebo begrijpt die reactie, maar houdt vol dat de stemming niet te herleiden is tot een simpele vergelijking van zeges. “Je kunt het niet alleen in overwinningen meten,” zei hij. “Het gaat ook om de indrukken die de renners over het seizoen hebben achtergelaten.”

De discussie rond de prijs van dit jaar legt een diepere dubbelzinnigheid bloot. Jonas Vingegaard leverde twee monumentale resultaten op de grootste podia van de sport. Pedersen kleurde het seizoen met constant niveau, agressie en voortdurende zichtbaarheid.

Beide interpretaties zijn te verdedigen. Wat onopgelost blijft, is welke van de twee Denemarkens meest prestigieuze individuele wielerprijs zou moeten eren.