“Als je geen profkoers op tv hebt, kunnen jonge kinderen de sterren niet zien” – Jonas Abrahamsen waarschuwt dat Noorwegen de volgende generatie wielrenners dreigt tekort te doen

Noorwegen kan renners op het hoogste treetje van de Tour de France zetten, maar Jonas Abrahamsen vindt dat de sport in eigen land stilaan wordt uitgehongerd aan zichtbaarheid die nodig is om te overleven.

Zijn zorg draait niet om medailles, prestige of zelfs zijn eigen doorbraakseizoen. Abrahamsen vraagt zich vooral af wat er daarna gebeurt, en wie nog wordt geïnspireerd, als het profwielrennen van de Noorse tv verdwijnt.

In een interview met Domestique schetst de Uno-X Mobility-renner een waarschuwing die verder reikt dan één koers of één kalenderkeuze.

“Als je geen profkoers op tv hebt, kunnen kleine kinderen de sterren niet zien,” zei Abrahamsen, wijzend op een groeiende kloof tussen internationale successen en aandacht in eigen land.

Abrahamsens punt komt voort uit afwezigheid, niet uit falen. Het wegvallen van de Tour of Norway van de kalender, wisselvallige uitzendingen en weinig mainstream-aandacht hebben de sport verder gemarginaliseerd in een land dat wordt gedomineerd door wintersport.

Juist omdat het oplosbaar is, frustreert de schaal van het probleem hem. “Het is misschien één miljoen euro. Dat is niets voor Noorwegen,” zei hij, stellend dat de kosten om een profkoers en betekenisvolle verslaggeving te borgen verwaarloosbaar zijn vergeleken met de langetermijneffecten op instroom en ontwikkeling. “Het is zó belangrijk voor de sport.”

Voor Abrahamsen zijn de gevolgen generatiebepalend. Zonder zichtbare rolmodellen krijgt wielrennen nauwelijks aandacht, ongeacht hoe goed Noren in het buitenland presteren. “Noorwegen heeft altijd van wintersport gehouden,” voegde hij toe. “Het kan ook van wielrennen houden.”

Die woorden wegen zwaarder gezien Abrahamsens eigen traject. Zijn Touretappezege in Toulouse was geen romantische toevalstreffer, maar het resultaat van opbouw en bijsturing. Hij sprak openlijk over lessen uit eerdere Tours, hoe hij na te vroeg aangaan in 2023 zijn sprinttiming bijstelde en beslissende momenten met meer beheersing benaderde.

“Als ik mijn energie vóór de sprint gebruikte, kon ik niet winnen,” zei hij, over een overwinning gebouwd op geduld en berekening in plaats van impuls.

Diezelfde helderheid gold voor zijn comeback na blessure eerder dit seizoen. Na een gebroken sleutelbeen kort voor de Tour zocht Abrahamsen een hard medisch oordeel, niet het gokwerk van gevoel. “Het was fijn dat een specialist zei dat je wel of niet kon gaan,” zei hij, waarna hij vrijwel meteen de training hervatte. Het leverde niet alleen deelname op, maar ook succes op het grootste podium van de sport.

Abrahamsens blik is gevormd door zijn lange band met Uno-X Mobility, een project dat hij zag groeien van binnenlandse basis naar WorldTour-niveau. Hij prijst ervaren krachten als Alexander Kristoff voor het verankeren van normen rond inzet en professionaliteit, waarbij gedrag en niet woorden de toon zetten. “Elke keer dat hij koerst, geeft hij alles,” zei Abrahamsen.

Met die progressie komt ook verwachting. “We hebben meer renners nodig die de stap naar overwinningen zetten,” voegde hij toe, erkennend dat kansen op zich geen resultaten garanderen. De WorldTour-status werd verdiend via constante druk en puntengevechten laat in het seizoen, niet verkregen op naam.

Abrahamsen wil zijn opmerkingen niet als wrok framen. Het is eerder een waarschuwing van iemand die beide kanten van het systeem kent. Internationaal floreert het Noorse wielrennen. Thuis vreest hij dat het onzichtbaar wordt.

“Het is zo klote,” zei hij over de huidige situatie, opnieuw wijzend op het kernprobleem: zichtbaarheid. Zonder koersen op tv, zonder een constante aanwezigheid in eigen land, versmalt het pad al voor het begint.

Voor Abrahamsen is het risico helder. Succes dat niemand ziet, inspireert zelden, en een sport zonder zichtbare sterren brengt zelden nieuwe voort.