Nieuwe wielerlegende vereeuwigd: standbeeld voor Tadej Pogacar onthuld

Tadej Pogacar heeft het wielrennen van de 21e eeuw al naar zijn hand gezet. Nu krijgt zijn nalatenschap een tastbare vorm: een gouden standbeeld in de Verenigde Arabische Emiraten, het land dat hem heeft omarmd als sporticoon en symbool van ambitie.

Het beeld toont geen sprint, geen demarrage, geen triomfgebaar met de vuist. Het vangt iets subtielers – de diepe buiging waarmee Pogačar zijn zeges viert. Een moment dat sinds de Tour de France van 2023 onlosmakelijk met hem is verbonden, toen hij Jonas Vingegaard vernederde op de Pyreneeënpassen.

Het is de ingetogenheid die hem typeert: de buiging als teken van respect én zelfvertrouwen, vastgelegd in goud.

Waar veel sportmonumenten spierkracht of heroïek tonen, straalt dit monument iets anders uit: controle, gratie, meesterschap. Pogačars gebaar is zijn overwinningstaal – herkenbaar voor fans, rivalen en ploeggenoten – en nu ook voor eeuwig zichtbaar in het hart van de Emiraten.

De keuze voor een standbeeld zegt veel over zijn band met UAE Team Emirates – XRG. Sinds zijn komst is Pogačar uitgegroeid tot meer dan de kopman: hij is een nationaal baken geworden. Wieleracademies, massale publieksritten en uitverkochte aankomsten bij de UAE Tour zijn directe vruchten van zijn succes en uitstraling.

Zijn seizoen 2025 was dat van een keizer. Vierde Tour de France-titel (na 2020, 2021 en 2024), tweede opeenvolgende wereldtitel op de weg, Europees kampioen, én drie monumenten – Vlaanderen, Luik en een vijfde Lombardije op rij. Niet louter dominantie, maar continuïteit: een kampioen zonder grenzen.

Slechts weinigen kregen een permanente plek in de sculpturale geschiedenis van het wielrennen. Tom Boonen’s gebeeldhouwde benen op de Taaienberg. Octave Lapize op de Tourmalet. Nairo Quintana in Boyacá. Sir Bradley Wiggins in Londen.

Nu staat Pogačar naast hen – niet in Europa, maar in de Golf. Zijn standbeeld markeert niet alleen persoonlijke grootheid, maar ook de verschuiving van het wielercentrum: van de oude wereld naar een mondiale sportcultuur.

De timing van het eerbetoon is betekenisvol. Met het seizoen 2025 achter de rug en zijn rivalen alweer plannen smedend voor 2026, voelt het beeld tegelijk als een hulde en als een waarschuwing: de lat ligt hoger dan ooit.

Wat begon als een spontaan gebaar na de finish, is nu een symbool geworden van een tijdperk. De buiging van Pogačar – nu vereeuwigd in goud – herinnert eraan dat dominantie niet hoeft te schreeuwen om gehoord te worden.

Zijn tegenstanders analyseren data, hoogtestages en wattages; de VAE hebben een ander statement gekozen. Ze bouwen geschiedenis om hun kampioen heen – en het verhaal is nog niet af.