“Mensen zeiden dat mijn zege een zegen voor de sport was” – Mattias Skjelmose blikt terug op beroemde Amstel Gold Race-stunt ten koste van Tadej Pogacar en Remco Evenepoel

Mattias Skjelmose zegt dat de reacties op zijn zege in de Amstel Gold Race 2025 veel verder gingen dan simpele felicitaties. Renners en staf noemden zijn overwinning “een zegen voor de sport”.

Niet omdat hij een onwaarschijnlijke winnaar was, maar vanwege wat de overwinning symboliseerde: het bewijs dat zelfs als Tadej Pogacar en Remco Evenepoel een koers in de greep lijken te hebben, ze te kloppen zijn.

In wedstrijden met wellicht de twee grootste sterren van dit moment zagen we vaak hetzelfde patroon: Pogacar rijdt weg, Evenepoel jaagt erachter, en de rest strijdt om de ereplaatsen.

Juist daarom sprong deze editie eruit — ondanks een solo-aanval van Pogacar en tempowerk van Evenepoel erachter, slonk het gat, viel de koers weer samen, en klopte Skjelmose hen allebei in de sprint.

In gesprek met Wieler Revue blikte Skjelmose terug op het beslissende moment op de Gulperberg, toen Julian Alaphilippe demarreerde en Pogacar meteen meeging.

“Toen Alaphilippe aanviel, werd ik deels geblokt door Ben Healy,” zei hij. “Daarna miste ik de aansluiting op vijf meter, mede omdat ik besloot mezelf niet volledig op te blazen. Terugkijkend was dat de juiste tactiek.”

Dat betekende eigen tempo rijden in plaats van te ontploffen. “Ik had duidelijk een heel goede dag, maar puur qua gevoel heb ik in 2025 betere dagen gehad.”

Bij de laatste passage van de Cauberg zaten Skjelmose, Pogacar en Evenepoel samen, goed voor een onverwachte driestrijd. “De laatste keer Cauberg had ik controle,” herinnerde Skjelmose zich. “Ik denk dat Remco vooral tempo reed en niet per se probeerde ons te lossen. We vertrouwden allemaal op onze sprint.”

Dichter bij de finish liet hij de grootte van de kans zijn focus niet vertroebelen. “Was ik nerveus in de finale? Nee, waarom zou ik? Ik wilde de best mogelijke sprint rijden — dan word je eerste, tweede of derde.”

Belangrijker: hij liet zich niet leiden door de reputaties naast hem. “Het is een kwaliteit om niet alles te overdenken. Ik focuste op wat ik moest doen en dacht niet aan de grootte van de koers of de kans om twee van de beste renners ter wereld te kloppen.”

Even later gooide hij zijn fiets het hardst naar voren en pakte de meest symbolische overwinning uit zijn loopbaan.

Skjelmose zegt dat de cijfers uit de finale allerminst indrukwekkend waren — de koers was daar te zwaar voor. “De voorsprong op de achtervolgers was groot genoeg om af en toe niet mee te draaien,” legde hij uit. “Ik heb geen idee hoeveel watt ik trapte in de sprint, maar het was niet heel indrukwekkend. De koers was zo hard dat we allemaal op de limiet zaten.”

Thuis heeft hij geen ingelijste herinnering, maar één beeld bewaart hij wel. “Ik heb geen foto aan de muur hangen, maar ik heb een paar mooie bewaard. De beste is waar we allemaal onze fietsen over de streep gooien.”

Skjelmose erkent dat het bredere jaar niet eenvoudig was. “Ik heb een behoorlijk zwaar seizoen gehad, maar het is fijn dat ik achteraf kan zeggen: ‘Hoe lastig het ook was, ik won wel de Amstel Gold Race.’ En dat tegen Pogacar en Evenepoel. Dat pakt niemand me ooit meer af.”

Wat hem na de finish bijbleef, waren de onverwachte berichten en opmerkingen uit het peloton — inclusief renners die zijn zege “een zegen voor de sport” noemden.

Voor veel volgers was het een reminder dat zelfs twee van de grootste sterren van nu te kloppen zijn wanneer de koers openbreekt — een gevoel dat doorklonk in de reacties die Skjelmose in de dagen na zijn overwinning ontving.