“Ik was zo trots dat ik het geel pakte, maar ik won de Tour niet – misschien win ik hem op een dag echt”: Ben Healy geeft toe dat zijn klassementsdoorbraak in de Tour de France dubbel aanvoelde

Ben Healy omschrijft zijn periode in het geel tijdens de Tour de France 2025 als een mix van trots en frustratie, en geeft toe dat de ervaring niet voelde als de volledige triomf die hij altijd voor ogen had.

In The Roadman Podcast was de renner van EF Education-EasyPost ontwapenend eerlijk over hoe zijn eerste kennismaking met de maillot jaune nog altijd voelt. “Het is een beetje vreemd. Ik ben zo trots dat ik in het geel kwam, maar tegelijk heb ik de trui niet gewonnen, snap je wat ik bedoel?” zei hij.

Later in het gesprek, toen het ging over het beruchte beeld van Lance Armstrong op een sofa met zeven ingelijste gele truien achter hem, maakte Healy duidelijk dat hij nog niet klaar is om de zijne te vereeuwigen. “Dat zou een stevige pose zijn, toch? Op de bank zitten met de trui achter me en de fiets aan de muur,” gaf hij toe. “Misschien win ik ’m ooit. Je weet maar nooit.”

Voor Healy was de Tour-leiding een stap die zijn loopbaan definieert – maar ook een reminder dat zijn bredere klassementsambities pas net beginnen.

Healy is ervan overtuigd dat zijn overgang naar het geel in 2025 niet berustte op een plotselinge fysieke metamorfose, maar op een harde reset na een teleurstellend seizoen 2024.

“Ik ging 2024 in met hoge verwachtingen, en niets liep zoals het moest,” blikte hij terug. “Ik vond mijn niveau niet terug en ik koerste niet intelligent. Vroeger kwam ik overal mee weg omdat niemand wist wie ik was. Toen ze dat wel wisten, kon ik niet meer op dezelfde manier koersen. Ik moest terug naar de tekentafel en alles herzien.”

Eerder werkte die chaotische stijl hem vaak in de kaart. Healy lachte om de Ierse nationale titel die hij won met een lange aanval waar niemand in geloofde. “Ik val Ryan Mullen en Sam Bennett en die jongens aan,” zei hij. “Ik val hem voor de vijftiende keer aan en dan is Ryan er klaar mee op 110 km van de streep en zegt hij: ‘Laat hem maar gaan. We halen hem wel terug, hij kan dit niet solo,’ en daarna heeft hij me nooit meer gezien. Maar dat is iets waar je maar één keer mee wegkomt.” Toen het peloton hem niet langer onderschatte, viel die aanpak simpelweg in duigen.

Een grondige winterevaluatie met zijn vaste coach bleek beslissend. “Ik ben in de winter met mijn coach gaan zitten en heb doorgenomen wat er mis was gegaan. Ik heb zo veel geleerd,” legde Healy uit. “Het is niet zo dat ik ineens een nieuw niveau heb gevonden. Ik ben elk jaar gestaag beter geworden, maar het echte verschil zat in het analyseren van mijn fouten en het vinden van betere oplossingen. Ik moest slimmer koersen.”

Die verschuiving lag aan de basis van de Touretappe die hem het geel opleverde. In plaats van de voor de hand liggende aanval op een klim, kozen Healy en zijn sportdirecteur een veel minder voorspelbaar moment. “Zodra ik in de vlucht zat, volgde een gesprek met de DS over een plek waar ik kon gaan zonder dat men het verwachtte. We kozen een bochtige afdaling met een lichte stijging.”

“Ik liet me in de afdaling naar achteren zakken en iedereen liet me. Ze dachten dat ik daar niet zou aanvallen. Wij wisten wat er kwam. Ik timede het perfect, kwam met snelheid, zij twijfelden en ik was weg. Met twintig meter was het zaak het hoofd laag te houden en zo efficiënt mogelijk te rijden.” Vanaf daar vertrouwde Healy op zijn handelsmerk: aerodynamische houding, gecontroleerde pacing en mentale druk op de klimmen.

Healy benadrukte herhaaldelijk de invloed van zijn vader op zijn loopbaan en zei dat zijn dag in het geel onlosmakelijk verbonden voelt met die persoonlijke geschiedenis. “Mijn vader is een enorme reden waarom ik fiets,” zei hij. “Hij is degene die me erin heeft getrokken, me naar de baan bracht, me naar koersen reed. Zonder hem was ik geen wielrenner.”

Dat gaf zijn Tour-mijlpaal extra betekenis. “Ik ben trots dat ik hem iets kan teruggeven voor al die weekenden dat hij me door het land en naar het buitenland reed voor koersen,” zei Healy. “Zonder hem stond ik hier niet.”

Hij zorgde dat zijn ouders aanwezig waren op de grootste dag van zijn carrière tot nu toe. “Het was zo’n speciaal moment toen ik in het geel ging. Ik heb mijn ouders laten overkomen en ze stonden aan de start om me te zien. Het was echt een heel gaaf moment.”

Voorlopig blijft de gele trui oningelijst en schommelt het gevoel ergens tussen voldoening en vastberadenheid. Maar met zijn tactische reset voltooid, zijn status in het peloton verhoogd en zijn familie stevig verankerd in het verhaal, voelt Healys blik op geel meer als motivatie dan als spijt. “Misschien win ik ’m ooit,” zei hij. “Je weet maar nooit.”