"Ik hou niet van trainen, maar wel van winnen" - Chloé Dygert werd professioneel wielrenster door de belofte op.. Oakleys!

Tijdrijders zijn typische voorbeelden van, zeg maar een uniek soort bijna masochisten, die zichzelf graag martelen op de fiets. Uiteindelijk wacht hen in tijdritten, vechtend tegen sterke tegenstanders en de elementen van de natuur, vaak een kleine kans op winst met slechts een paar seconden voorsprong. Dat geldt blijkbaar niet helemaal voor de tweevoudig Amerikaanse wereldkampioene Chloé Dygert..

Haar grootste geheim lijkt te zijn dat ze niet van fietsen houdt! Kwatongen beweren dat de regerend wereldkampioene tijdrijden alleen professioneel wielrenster is geworden door toedoen van haar familie - hetgeen klopt - maar dat ze verder geen interesse heeft in de sport of de geschiedenis ervan. Toch was ze hier weer, op zoek naar Olympisch goud in Parijs - om vorige week derde te worden. En er wachten nog kansen op de .. baan.

"Ik hou niet van trainen, maar wel van winnen", legt ze uit. "Ik heb slechte dagen en ik worstel als ik niet wil fietsen, maar ik ben gezegend met de drive, motivatie, structuur en discipline om dit te kunnen doen. En als ik een goede dag heb, is het het allemaal waard. Ik hou van winnen en ik hou van wat daarna komt, want 'het volgende' is altijd groter en beter."

"Ik ga er alles aan doen om die gouden medailles te halen en als dat niet gebeurt, nou ja...", pauzeert ze. "Dat is een interessante vraag, want ik heb er nog niet over nagedacht wat er gebeurt als het niet lukt", zei ze in gesprek met Cycling Weekly voor de start van de Spelen van 2024.

Haar pad om wielrenster te worden was op zijn minst grillig. Geboren in een klein dorp in Indiana begon Dygert met basketbal en later met atletiek. "Maar bij elke sport die ik beoefende had ik altijd pijn", zegt ze, samenlevend met Axel Merckx. Ze brak haar neus, vesrtuikte haar enkels, verwondde schouder en duim bij het basketbal spelen. Bij het lopen beschadigde ze haar achillespees. In de tienerjaren ontwikkelde ze haar weerbaarheid maar pas op 16-jarige leeftijd begonnen de jaren van het echte wielrennen. "Mijn vader en broer fietsten en ze kochten me om door te zeggen: 'Als je de Zipp-wielen van je broer gebruikt en ermee wint, krijg je een paar Oakleys.'" (een soort van hoge kwaliteits- en design-zonnebril, red.).

Het plan werkte. "Ik wist van niets, maar mijn vader vertelde me dat de dingen die ik op een fiets kon niet normaal waren voor iemand zo klein als ik. Hij herkende mijn talent en pushte me echt naar het racen." Hetgeen ook aantoont dat talent verborgen kan blijven als ouders of familie niet goed opletten. Het wonderlijke verhaal van Dygert illustreert dat.