“Ik dacht oprecht dat wielrennen een sport voor vreemde oude mannen was”: Een van de meest succesvolle Britse renners ooit blikt terug op een glansrijke carrière

Na bijna 20 jaar in het profpeloton heeft Elizabeth Deignan besloten in het midden van het seizoen 2025 te stoppen. De 37-jarige verzamelde 43 zeges op de weg in een lange en succesvolle loopbaan, waaronder de Ronde van Vlaanderen, Paris-Roubaix Femmes, Luik-Bastenaken-Luik, de Tour de France 2020 (toen nog een eendagskoers) en het WK op de weg in 2015.

Een van de eerste beslissingen na haar afscheid was Monaco verlaten en terugkeren naar haar geboorteplaats Otley in Yorkshire. “Monaco had zijn functie, maar thuis zijn is heerlijk. Ik hou van de mensen. Ik kan niet naar de supermarkt zonder met een onbekende in gesprek te raken, dat had ik in Monaco niet,” zei ze in een interview met Cycling Weekly.

“Mensen zijn er heel open en warm, en dan is er nog het platteland, al dat groen. En er is iets met je wortels – het is een fysieke sensatie. Als ik land op Leeds Bradford Airport, ontspan ik: ik ben terug.”

Ze geeft toe dat het pensioen soepeler is ingeluid dan verwacht. “Het is een beetje eng hoe makkelijk het tot nu toe is gegaan. Ik ben niet naïef; ik weet dat dat moment nog komt,” aldus Deignan, verwijzend naar de ervaring van haar man Philip Deignan, ook ex-prof, die in 2018 stopte.

“Mensen praten over een rouwproces, het rouwen om je vorige identiteit, maar ik denk dat ik mijn andere identiteit al was gaan opbouwen. Misschien komt het binnen in december, als iedereen naar trainingskamp gaat, maar dan kan ik naar het kerstspel van mijn dochter op school – dingen die ik jaren niet kon doen. Ik was heel klaar om te stoppen.”

Hoewel Deignan momenteel zwanger is van haar derde kind, stond haar afscheid al vast vóór de zwangerschap. “Het was een onderbuikgevoel. Wielrennen voelde meer als opoffering dan als de droom die het ooit was,” zei ze. “Ik had alles bereikt wat ik ooit wilde. Als het vuur niet gedoofd was, als ik het echt nog had gewild, had ik het kunnen laten werken, maar dat wilde ik gewoon niet.”

Haar wielerpad begon bijna toevallig, nadat de British Cycling Federation haar school bezocht. “Stel dat ik die dag niet naar school was gegaan – mijn leven was totaal anders geweest,” blikte ze terug. “Ik vond wielrennen eerlijk gezegd een sport voor rare oude mannen, en ik herkende mij in niemand binnen die sport.”

Ze bekeek de kans eerst pragmatisch, al wilde ze haar andere sporten, die haar toen veel meer boeiden, niet opgeven. “Ik kreeg £500 en een gratis fiets, en ik dacht: ‘Ik ga geen nee zeggen, maar ik ga wel doorgaan met hockey, netbal en mijn andere sporten op school.’”

Het beslissende moment om vol voor het wielrennen te gaan kwam tijdens een baan-World Cup. “Het was glamoureus, het was spannend, het waren felle lichten, en vanaf dat moment was ik gegrepen. Ik vond school nooit leuk, en [British Cycling] begon een traject richting de Spelen uit te rollen. Ik hield altijd al van sport, wilde altijd al atleet zijn, en het viel op zijn plek.”

Na haar A-levels sloot Deignan zich in 2004 aan bij de Track Academy in Manchester. Ze herinnert zich een kantelpunt later in haar baanloopbaan. “Op de Olympische Spelen van 2008 was de enige medaille die ze niet haalden de puntenkoers voor vrouwen. Die oktober won ik de puntenkoers, de scratch en de ploegachtervolging [tijdens de Track World Cup in Manchester], en vulde ik het gat, dus er was een plek voor mij. Ik zat op een pad waarop ik net genoeg geld kreeg om mezelf te onderhouden.”

Financiële onafhankelijkheid en verveling met haar leven destijds waren de twee hoofdredenen om naar de weg over te stappen.

“Ik was het Manchester-leven beu en had geproefd van de weg. Ik had het geluk dat ik was gaan werken met Emma [Wade], mijn agente, want de Spelen kwamen eraan en er was geld beschikbaar via persoonlijke sponsors, wat andere atleten in Europa niet hadden. Ik kon het me veroorloven om de financiering de rug toe te keren en het in 2011 op de weg te proberen. Ik had ook het geluk uit een bevoorrechte achtergrond te komen; mijn ouders hadden me opgevangen als het nodig was.”

In 2018 nam Deignan tijdelijk afstand van de koers om voor het eerst moeder te worden. “De keuze om midden in mijn carrière moeder te worden, was nooit bedoeld als pionierend; het was vooral een emotionele beslissing: ik ben getrouwd, ik wil een jonge moeder zijn. Opnieuw werd ik uitstekend begeleid door Emma. Dat maakte een enorm verschil, iemand die voor me opkwam, in mij geloofde en in het proces.”

“De samenwerking met Trek [vanaf 2019] was fantastisch en veranderde mijn plezier in de sport compleet. Ik voelde me echt gewaardeerd en gelukkig naast de fiets. Moeder worden was zonder twijfel het beste wat me is overkomen. Het draaide niet langer alleen om mij, en dat vond ik bevrijdend.”

Terugkijkend op haar rennersprofiel noemt Deignan zichzelf een allrounder. “Ik zou mezelf geen klassementsrenster of klimster noemen – ik heb de mentaliteit daar niet voor. Soms kijk ik naar een renner als Tom Pidcock, heel veelzijdig, en denk ik: ‘Waarom doet hij zichzelf een klassement aan als hij elke Classic op de kalender kan winnen?’”

Gevraagd naar haar grootste trots, komt Deignan met een verrassend antwoord. “Ik ben erg trots dat ik in 2020 de UCI WorldTour heb gewonnen – het pandemiejaar. Iedereen riep: ‘Train! Train!’ Ik zat in lockdown met een baby van één en dacht: ‘Ik ga niet op dit intensiteitsniveau doortrainen. Ik neem wat gas terug tot ik weet dat de kalender weer staat.’”

“Ik had vertrouwen in mezelf, ik negeerde het lawaai, en ik won de WorldTour, omdat ik de meest constante renster ter wereld was toen de kalender terugkwam. Ik ben trots dat ik dat kon waarmaken.”