"Ik ben niet alleen fysiek getekend, maar ook psychologisch" – Guillaume Martin over de crash die zijn seizoen brak

Guillaume Martin heeft openlijk de zware tol erkend van de valpartij die zijn Vuelta a España vroegtijdig beëindigde en, in zekere zin, ook zijn tweede seizoenshelft in 2025 kleurde. In een eerlijk en introspectief gesprek met DirectVelo blikte de 32-jarige Franse klimmer terug op de harde crash in de tweede etappe, waarbij hij twee ruggenwervels brak – een blessure die nog lang kan doorwerken.

"Ik ben niet alleen fysiek getekend, maar ook psychologisch," gaf Martin toe. "In de technische, natte afdalingen van Il Lombardia voelde ik me verre van op mijn gemak."

Hoewel hij inmiddels weer terugkeerde in competitieverband tijdens de Italiaanse najaarsklassiekers, slaagde Martin er opnieuw niet in om Il Lombardia uit te rijden – een koers die op papier perfect aansluit bij zijn kwaliteiten, maar hem door de jaren heen telkens is blijven ontglippen. "Ik heb hier nooit echt goede sensaties gehad," zei hij. "Ik lijd aan astma, en ik denk dat de luchtvervuiling hier een rol speelt. Er hangt een soort waas in de lucht – dat voel je."

De editie van 2025 was zijn vijfde deelname aan de Race of the Falling Leaves, en voor de vijfde keer moest hij vroegtijdig afhaken. Zijn opgave in Bergamo was bovendien zijn eerste DNF van het hele seizoen – en kwam slechts enkele weken na zijn comeback uit blessure. Het onderstreepte nog maar eens hoe zwaar de crash in Spanje heeft ingehakt op zijn lichaam en geest. Niet alleen fysiek, maar misschien ook mentaal een keerpunt.

De beslissing van Martin om toch terug te keren in het peloton dit najaar – beginnend met de Coppa Agostoni en eindigend met de Veneto Classic – was dan ook geen poging om nog iets te forceren in de klassiekers. Het ging vooral om regie herwinnen. De valpartij mocht niet het laatste woord hebben over zijn seizoen.

"Het gaf me een doel – iets om voor te trainen, om me te motiveren om weer op de fiets te stappen," aldus Martin. "Ik ben momenteel niet in topvorm, maar ik kan in elk geval een normale seizoensafsluiting rijden, net als de rest. Daardoor hoef ik niet al in november weer op te bouwen. Anders lijkt de winter eindeloos."

Zijn aanwezigheid in koers was dus meer symbolisch dan sportief. "Ook al ben ik een vechter," gaf Martin toe, "ik had geen schijn van kans om Lombardije in deze staat tot het einde uit te rijden."

Maar zijn rentree ging niet alleen over conditie of competitie. Ze draaide minstens zozeer om het hervinden van ritme, om mentale veerkracht, om weer controle te krijgen. "Door te blijven koersen, hoef ik tenminste niet de hele winter aan die crash te denken."

Het seizoen 2025 moest voor Guillaume Martin een renaissance betekenen. Na jaren trouwe dienst bij Cofidis werd zijn overstap naar Groupama-FDJ gezien als zowel een terugkeer – hij was er in 2014 stagiair – als een nieuwe start. Een frisse omgeving, nieuwe impulsen, en een ploeg die gelooft in zijn capaciteiten als klimmer én koerslezer.

De eerste maanden verliepen echter stroef. Een slepende knieblessure zette de voorbereiding op losse schroeven en verstoorde het vroege seizoen. Maar in april leek Martin het tij te keren. In een tijdsbestek van 48 uur boekte hij twee knappe zeges: eerst in de Classic Grand Besançon Doubs, vervolgens in de Tour du Jura. Beide koersen werden gereden in de Franche-Comté, de streek waar Martin zich het meest thuis voelt – een ideaal decor voor een pure klimmer.

Hij bevestigde zijn vorm met een top-tienklassering in het Critérium du Dauphiné en een twaalfde plaats in de Itzulia Basque Country. Het leek de opmaat naar een solide zomer. “Gelukkig had ik die twee overwinningen in Franche-Comté – dat waren echt lichtpuntjes. Toen voelde ik me het beste. De Dauphiné was ook een bevestiging,” blikt Martin terug.

De Tour de France bracht gemengde gevoelens. Een zestiende plek in het eindklassement is verre van slecht, maar Martin had op meer gehoopt. “Ik werd geremd door mijn bloedwaarden – vooral mijn ijzergehalte was te laag,” legt hij uit.

Het keerpunt kwam in de Vuelta a España – letterlijk. In de tweede etappe ging Martin zwaar onderuit in een vochtige afdaling. De diagnose was hard: twee gebroken ruggenwervels, einde wedstrijd, en mogelijk ook einde seizoen.

Wat volgde, was een maandenlange evenwichtsoefening. Balancerend tussen revalidatie, voorzichtig opbouwen en het verwerken van trauma, probeerde Martin zijn seizoen alsnog zin te geven. "Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik mijn potentieel écht heb kunnen laten zien dit jaar," zegt hij. "Het was frustrerend. Kijk je puur naar de resultaten, dan is dit waarschijnlijk een van mijn zwakste seizoenen ooit."

Toch is er één lichtpunt waar Martin telkens op terugkomt: het vertrouwen van zijn nieuwe ploeg. "Ik ben echt blij met de overstap en met hoe ik ben ontvangen. Na mijn crash voelde ik me gesteund, en dat is allesbehalve vanzelfsprekend. Op zulke momenten is het makkelijk om vergeten te worden."

Die menselijke steun binnen de ploeg helpt hem nu richting 2026 te kijken. Om zijn gebruikelijke winterroutine te doorbreken, overweegt hij om zijn seizoen te openen in de Tour Down Under – een koers die hij nog nooit reed. “Ik denk er serieus over na. Ik heb Australië altijd eens willen meemaken. Het is nog niet definitief, maar de kans is groot dat ik ga.”

Aan een complete herschikking van zijn kalender denkt hij echter niet. “Er zijn wedstrijden waar ik écht gehecht aan ben, zoals de Tour de France en Luik-Bastenaken-Luik. In 2026 hoop ik opnieuw dat niveau te halen van het voorjaar – en dan hopelijk langer vol te houden.”

Martin gaat de winter in met meer vragen dan antwoorden. Over zijn rug, zijn herstel, en over het niveau dat hij komend seizoen realistisch kan halen. Maar ondanks de teleurstellingen van 2025, is hij niet van plan zich te laten reduceren tot 'de renner die viel in de Vuelta'.

Integendeel: er schuilt nog altijd een vechter in Guillaume Martin – alleen zal hij in 2026 eerst zichzelf opnieuw moeten overwinnen, voordat hij weer anderen kan verslaan.