"Het voelt alsof je alleen een mening mag hebben als die unaniem positief is" - Jan Bakelants gooit olie op het vuur in debat over kritiek op vrouwenwielrennen

Jan Bakelants, voormalig profrenner en tegenwoordig een uitgesproken stem in het wielercommentariaat, heeft het groeiende debat rond kritiek op het vrouwenwielrennen opnieuw aangezwengeld. Aanleiding was de uitgesproken reactie van Marijn de Vries na de recente wereldkampioenschappen.

In de jongste aflevering van Wielerclub Wattage uitte Bakelants zijn frustratie over wat hij ziet als een steeds nauwere marge voor eerlijke analyse. “Na een tijdje begint het te voelen alsof je alleen nog een mening mag hebben als die unaniem positief is over vrouwenwielrennen,” stelde hij. “Je mag de feiten niet langer benoemen. Maar we hebben toch zeker het recht om vraagtekens te zetten bij hoe de dingen zich ontwikkelen?”

De discussie haalde inspiratie uit De Vries’ kritiek, die stelde dat er nog altijd met twee maten wordt gemeten. Prestaties en dominantie in het vrouwenpeloton zouden vaker worden gevrijwaard van kritische kanttekeningen, terwijl vergelijkbare prestaties bij de mannen doorgaans onder een vergrootglas liggen.

Podcastpresentator Ruben Van Gucht trok de parallel met het huidige mannenpeloton, waar Tadej Pogacar de plak zwaait, en met Annemiek van Vleuten, die enkele jaren geleden een vergelijkbare dominantie liet zien. Destijds werd de rest van het vrouwenpeloton door critici vaak afgedaan als “zonder kwaliteit”, waarmee de suggestie werd gewekt dat Van Vleuten nauwelijks concurrentie had. Bakelants erkende dat hij vandaag opnieuw een vergelijkbaar patroon ziet. “Ik wil geen polemiek starten, maar ik ben het er eigenlijk wel mee eens. Dat is gewoon de realiteit van waar de sport nu staat,” zei hij.

Tom Boonen erkende de gevoeligheid van dit soort discussies. “Ik woon in een huis vol vrouwen,” lachte hij. “Sommige gesprekken kun je gewoon niet winnen. Je moet ze laten gaan.” Dirk De Wolf sloot af door te benadrukken dat het panel de evolutie zou blijven volgen, maar voorlopig terughoudend zou zijn in publiek commentaar.

De uitlatingen van Bakelants leggen een spanningsveld bloot dat de sport steeds vaker bezighoudt: hoe kan vrouwenwielrennen tegelijkertijd gepromoot én kritisch geanalyseerd worden? Voor fans en analisten rijst de vraag of de sport volwassen genoeg is om scherpe discussies te omarmen zonder angst voor represailles, of dat kritiek op termijn in de kiem gesmoord dreigt te worden in naam van positiviteit.