"De aliens zijn terug" - Belgische commentatoren zien spektakel in openingsetappe van het Critérium du Dauphiné

Wie vooraf dacht dat de relatief eenvoudige openingsetappe van het Critérium du Dauphiné zou uitmonden in een klassieke sprint, kwam bedrogen uit. In plaats daarvan kregen we in Montluçon een beklijvende finale voorgeschoteld, waarin de grote namen van het klassement zich meteen roerden – alsof de Tour al begonnen was.

“De aliens zijn terug! Een grote boerenkermis in de eerste etappe van de Dauphiné,” riep Sporza-commentator Renaat Schotte enthousiast na de knappe zege van Tadej Pogacar.

Ook collega José De Cauwer kon zijn verbazing moeilijk verbergen over het vroege offensief van de favorieten. “De klassementsmannen grijpen al op dag één naar de bonificatieseconden, in wat je toch een massaspurt mag noemen – of alleszins op het scherpst van de snee. Mooi, echt mooi! Een open koers, zoals dat tegenwoordig heet in het moderne wielrennen.”

Waar renners als Jonas Vingegaard in het verleden dergelijke situaties nog wel eens aan zich voorbij lieten gaan, was er nu nauwelijks sprake van afwachtende tactiek. Tot diep in de finale werd er voluit gekoerst. “Pas op het einde begon Pogacar te denken aan ritwinst,” analyseerde De Cauwer. “Daardoor moest Van der Poel veel werk verzetten en betaalde hij daar uiteindelijk de prijs voor.”

Pogacar deed uiteindelijk alles goed. “Hij durfde het meest te gokken,” aldus De Cauwer. “En wat dit helemaal bijzonder maakt: het was Vingegaard die het vuur aan de lont stak. Pogacar en Van der Poel moesten mee, en Evenepoel kon niet achterblijven. Dat ze uiteindelijk met z’n vieren net voor het peloton over de streep kwamen… dat verzin je toch niet? Als je het zou opschrijven als fictie, zouden ze zeggen dat je overdrijft.”

Een puntje van zorg: in het heetst van de strijd ontbraken de witte UAE Team Emirates-truien opvallend op de voorposten. Pogacar moest het grotendeels op eigen kracht klaren. “Ik denk niet dat dit al de definitieve Tour-ploeg is,” bleef De Cauwer rustig. “Tim Wellens had pech met een mechanisch probleem, maar ook zonder dat hadden die jongens waarschijnlijk niet op kop gereden. Het was een prik van Vingegaard op een lastig moment, en Pogacar moest reageren.”

Wat De Cauwer nog het meest charmeerde, was het wederzijdse respect na afloop. “Daar heb ik echt van genoten: de openheid en sportiviteit tussen Pogacar en Vingegaard. Een glimlach, oogcontact zoals je dat zelden ziet tussen concurrenten op dit niveau. Geen spoor van jaloezie of animositeit. Ze zeiden tegen elkaar: ‘Wat we gedaan hebben, dat was goed.’ Een prachtig beeld, vond ik dat.”