De 5 zeges die het seizoen 2025 van INEOS Grenadiers kleurden – kan 2026 nog sterker worden?

Het seizoen 2025 zit erop en de oogst van INEOS Grenadiers is niet denderend. De ploeg wist maar net een plek in de Top 5 van de UCI-puntenranglijst 2023-2025 vast te houden, wat pijnlijk duidelijk maakt hoe moeilijk het is geweest om het tempo van de andere topploegen bij te benen. Toch waren er met 28 zeges enkele markante momenten. We blikken terug op de belangrijkste overwinningen van het Britse team dit jaar.

Dit was geen enkele, specifieke overwinning, maar het succes dat de ploeg boekte op de nationale kampioenschappen. Concreet: de tijdritten. Vijf van de zeges volgden elkaar op tijdens de nationals (al vond één kampioenschap een maand eerder plaats), en dat was een belangrijk moment in het seizoen. Het bevestigde dat het werk van de ploeg vruchten afwerpt, en dat het team als geheel blijft profiteren van de investering in dit onderdeel, ook voor renners die niet tot de absolute top behoren.

Artem Shmidt verraste met de titel in de Verenigde Staten en leeftijdsgenoot Michael Leonard deed hetzelfde in juni bij de Canadese kampioenschappen. Voor de ploeg is het jammer dat het vrijwel zeker lijkt dat geen van beiden in 2026 nog bij INEOS rijdt. In Europa bevestigde Filippo Ganna zijn status als uithangbord van de discipline in het Italiaanse wielrennen, terwijl Bob Jungels en Tobias Foss respectievelijk de Luxemburgse en Noorse titel pakten.

De Amerikaan is de voorbije jaren uitgegroeid tot een renner die in het peloton vrijwel alles kan. Niet in topvorm? Dan rijdt hij vaak in dienst. In vorm? Dan is hij een toptijdrijder, klassiekerspecialist, vluchter of zelfs klimmer. In Parijs-Nice zagen we Sheffield op zijn beste klimniveau, misschien wel het beste uit zijn carrière.

Zijn zesde seizoenszege kwam na een keiharde week koers in Zuid-Frankrijk en een chaotische rit – zoals altijd – in de heuvels rond Nice. Met een gevaarlijke kopgroep vooruit probeerden enkele ploegen de koers erachter te controleren om leider Matteo Jorgenson te bestoken. INEOS had Thymen Arensman mee en leidde op de Côte de Peille het GC-groepje om de boel in toom te houden. Na de top veranderde de tactiek en ging Sheffield in de aanval. Mads Pedersen, Alexander Vlasov en Felix Gall (de laatste twee waren eerder uit de klassementsgroep gegaan) zaten voorin; Sheffield sloot op het vlakke met een krachtige move aan.  

Vervolgens ramde Sheffield de twee slotklimmen op, reed zijn medevluchters eraf en hield de aanstormende Matteo Jorgenson af, die achter hem zelfs Florian Lipowitz loste – de Duitser die later dat jaar derde zou worden in de Tour de France.

Egan Bernal is een publiekslieveling en na zijn zware crash aan het begin van 2022 groeide zijn verhaal alleen maar. Jarenlang wachtten fans reikhalzend op zijn eerste profzege sinds de Giro d’Italia 2021, die hij toen ook won. Dat gebeurde op het Colombiaans kampioenschap, zelfs twee keer. Maar er is een verschil tussen nationale titels en de grote WorldTour-koersen waarin hij nog altijd ambitie heeft.

Dat moment kwam uiteindelijk in de Vuelta a España. Op een dag waarop niemand had voorspeld dat hij, onderaan de slotklim met ongeveer 8 kilometer te gaan, op een achterafweg in Galicië naar de zege zou sprinten. Bernal was uit het klassement weggezakt, maar toonde zijn beste benen en zat in de vroege vlucht van rit 16, die om de winst zou strijden.

Protesten tegen Israel - Premier Tech maakten dat de finish uiteindelijk volledig geneutraliseerd werd, maar de organisatie had op het scenario geanticipeerd en een alternatieve finish onderaan de slotklim ingericht. Zo kreeg je een van de vreemdste sprints om de ritzege tussen Bernal en Mikel Landa, maar de Colombiaan trok aan het langste eind en boekte zijn eerste officiële WorldTour-zege in meer dan vier jaar.

De evolutie van Ben Turner is opmerkelijk. De 26-jarige kwam in 2022 over van Trinity Racing, in het spoor van Tom Pidcock, zowel qua disciplines als zijn succesvolle achtergrond in het veld. Net als Pidcock groeide Turner uit tot klassiekerrenner. Onderweg veranderde er echter iets – in positieve zin.

Zijn klassieke kwaliteiten bleven intact, maar gaandeweg kreeg hij binnen de ploeg diverse rollen. In de Tour de France 2024 was hij een van de wegkapiteins en motoren op vlakke en heuvelritten. De ploeg had geen pure sprinter; de poging om in 2025 met Caleb Ewan te werken (die in het voorjaar stopte) was van korte duur. Filippo Ganna experimenteerde, maar zijn topkwaliteiten liggen elders. Toen probeerde de ploeg het met Turner, en de Brit lijkt daarmee zijn ideale pad te hebben gevonden.

In de Vuelta a Andalucía kwam hij dicht bij een zege op Alexander Kristoff in een licht oplopende sprint, iets wat hij later in het jaar vermoedelijk eenvoudig had gewonnen. In de Giro d'Italia hintte hij ook al op die koerswijziging, met een derde plaats in een vlakke massasprint. Met 1,94 meter is het gewicht, ook bij een ranke renner, nog altijd relatief hoog. In Turners geval 74 kg, volgens ProCyclingStats. Het experiment kreeg dus een vervolg.

En in de Tour de Pologne groeide het uit tot een winnende formule. Turner won rit 3 naar Wałbrzych en klopte vlot puncheurs en klassementsrenners in een aankomst bergop. Van de renners die goed klimmen, sprint hij het best. De daaropvolgende twee dagen werd hij tweede, alleen achter Paul Magnier en Matthew Brennan, die geen introductie nodig hebben.

En in de Vuelta a España pakte Turner vervolgens zijn eerste ritzege in een Grote Ronde, door op rit 4 in Voiron de sprint te winnen voor niemand minder dan Jasper Philipsen. Het was een lastige sprint, maar zijn zege was onomstreden, opnieuw op een licht oplopende aankomst. Hij heeft een specialiteit gevonden en is op heuvelachtige dagen uitgegroeid tot een plaag voor zijn rivalen. De Vuelta-zege bevestigde het succesvolle plan van de ploeg om hem dit jaar om te vormen tot een snelle man.

Thymen Arensman steelt de show bij de grote INEOS-feestjes van dit jaar, en dat deed hij in de Tour de France. Zijn klassementsambities vervloekten al in de eerste week, maar zoals de Nederlander al vaker liet zien, groeit zijn vorm doorgaans gedurende een Grote Ronde. Tegen de tweede week redde de klimmer de Tour van de ploeg met winst, vanuit de vlucht, in rit 14 naar Superbagnères. Destijds leek het dat de behoudende tactiek van Tadej Pogacar en UAE achter hem Arensman mogelijk de zege gunde, iets wat op andere dagen niet gebeurde. De twee zijn bevriend, zoals bekend.

Maar in rit 19 naar La Plagne, zelfs al kun je hetzelfde beweren, was de zege van Thymen Arensman op de laatste bergaankomst volledig op eigen kracht. Pogacar en Jonas Vingegaard reden opnieuw zeer berekenend op de Alpenklim, maar het was hoe dan ook indrukwekkend om Arensman te zien wegrijden op de klim en als snelste boven te komen van het hele peloton. Zelfs los van het tactische steekspel tussen de twee topfavorieten erachter, klom Arensman sneller dan nummer drie Florian Lipowitz en zette hij minuten op de meeste renners uit de top-10. Het was de beste klimprestatie uit zijn carrière.

Een markante zege voor de Nederlander, mogelijk zelfs carrièrebepalend, ook al was het niet zijn eerste in deze ronde. Hij kan nu een foto aan de muur hangen waarop hij de twee beste klimmers van deze generatie klopt, zonder mee te zitten in een vlucht of te profiteren van pech bij anderen.