"Ik heb er totaal geen herinneringen aan" - Ivar Slik over zijn comeback na levensgevaarlijke valpartij

Zes maanden na een levensbedreigende valpartij in de Verenigde Staten kijkt Ivar Slik uit naar zijn terugkeer op het gravelcircuit. De Nederlandse renner, die geschiedenis schreef als eerste Europeaan die Unbound Gravel won, heeft zijn zinnen gezet op het iconische evenement als zijn ultieme doel voor 2025.

"Ik heb geen herinneringen aan de valpartij of de 10 dagen erna," vertelde Slik aan Cyclingnews, over het angstaanjagende incident op een afgelegen landweg in Arkansas. Tijdens een trainingsrit op 21 mei 2024 botste Slik frontaal op een vrachtwagen en liep daarbij een hersenschudding, schedelbasisfractuur, gebroken neus, knieletsel en twee hersenbloedingen op. "In mijn hoofd was het maar een lichte hersenschudding; ik begreep niet waarom iedereen zo bezorgd was."

Het herstel was slopend, met meerdere operaties en maanden therapie. Slik onthulde de emotionele tol van zijn tijd zonder fiets: "Het was pijnlijk om het seizoen voorbij te zien gaan zonder mij, maar ik wist dat ik terug zou komen. Ik heb veel over mezelf geleerd en weet nu hoeveel ik van fietsen hou."

Na maanden van doorzettingsvermogen is Slik weer volop aan het trainen. "Ik kan weer volle trainingsweken maken zonder beperkingen," legt hij uit, en hij schetst zijn plannen om in december mee te doen aan strandraces als voorbereiding op het gravelseizoen van 2025. Vooruitkijkend richt hij zich op wedstrijden als Gravel Locos, The Traka en The Rift, maar ook op avonturen als de Migration Gravel Race in Kenia en de Saga Gravel Race in Chili. Toch blijft zijn primaire focus op Unbound. "Dat is meer dan een wedstrijd; het is een avontuur. Ik wil in ieder geval mijn seizoen 2022 evenaren en de vooruitzichten zijn goed. Dit jaar was een grote tegenslag, maar ik heb sindsdien heel hard gewerkt en ik kijk met veel vertrouwen uit naar volgend jaar."

Nadenkend over de steun die hij kreeg tijdens zijn herstel, drukte Slik zijn diepe dankbaarheid uit: "Ik ben mijn vrienden, familie en medische teams ongelooflijk dankbaar. Zonder hen was dit niet mogelijk geweest. Het voelt nu alsof ik een tweede kans heb gekregen en die grijp ik met beide handen aan."