“Het voelt als de olifant in de kamer” – Britse veldrij-uitblinker Cameron Mason hoopt zijn “beste niveau ooit” te bekronen met eerste grote zege, liever vandaag dan morgen

Cameron Mason houdt vol dat hij deze winter de beste vorm van zijn carrière brengt — maar die doorbraakzege blijft boven hem hangen, een mijlpaal die naar eigen zeggen steeds vaker door zijn hoofd speelt.

In een uitgebreid gesprek met Sporza vertelt de 25-jarige dat hij zich dichter dan ooit voelt bij die eerste overwinning in een grote klassementscross.

“Het voelt een beetje als de olifant in de kamer, die eerste grote zege,” geeft hij toe. “Maar het kan in elke cross gebeuren. Alles moet één keer in elkaar vallen.”

Na seizoenen vol belofte, flitsen van klasse en een Britse titel is er deze winter duidelijk een sprong gemaakt. Tweede plaatsen op de Koppenberg en in Hamme, plus een reeks top-vijf en top-zes noteringen, zetten de Seven Racing-renner stevig tussen de mannen die de koers kleuren — en als naaste uitdager van Thibau Nys in oktober en november.

Voor Mason is de opwaartse lijn geen mysterie. Vorige winter ontspoorde nog voor die echt begon; dit keer niet. “Vorige winter liep alles mis omdat ik zes dagen voor de eerste cross ziek werd,” blikt hij terug. “Mijn conditie kreeg een zware dreun. Week na week reed ik op plaatsen die ver onder mijn ambities lagen.”

Pas rond Kerst voelde hij zich weer zichzelf — “Ik voelde me langzaam weer oké, met een 5e plaats in Hulst en de Britse titel” — maar de schade was aangericht. Nu begon hij gezond, fris en, cruciaal, zelfverzekerd.

“Ik wist dat ik mijn beste niveau ooit zou halen, want fysiek en mentaal was ik nog nooit zo goed een cross-seizoen ingestapt,” zegt hij bij Sporza. “Maar ik wist niet welke resultaten dat zou opleveren.”

Het leverde vooral consistentie op in de voorste gelederen: tweede op de Koppenberg, tweede in Hamme, 5e op het EK, en een cluster topresultaten in Merksplas, Essen, Ardooie en de Wereldbekeropener in Tabor. Toch ontbreekt nog steeds dat ene stuk: die felbegeerde zege op een groot podium.

Masons snelle opmars gaat gepaard met iets waar Belgische fans dol op zijn: zijn opvallend vlotte Nederlands. Het verraste kijkers in Hamme en bracht zelfs even verwarring bij de interviewer toen Sporza hem belde voor dit gesprek.

“Hoe ik een beetje Nederlands spreek?” lacht hij. “Ik rijd al enkele jaren voor een Belgische ploeg en ik probeer zoveel mogelijk Nederlands te spreken met ploegmaats, mecaniciens en soigneurs.”

Hij schuift zelfs een favoriet woord naar voren — “Schildpad” — en legt uit dat hij Schotland niet permanent inruilt voor België, maar wel lokale essentials heeft omarmd: “Ik ben een enorme fan van jullie frituren. Vooral friet met curryworst — de veggieversie.”

Het past bij het beeld van een renner die een stabiel leven in Boom heeft opgebouwd, de scene omarmt en populair is bij supporters om zijn koers en zijn humor — niet in het minst dankzij die inmiddels beroemde snor.

De snor begon als een experiment in het tussenseizoen. Intussen is het zowel handelsmerk als onverwachte publiekslieveling. “In het off-season heb ik me gewoon niet geschoren en ik vond dat het me stond,” zegt hij. “Tijdens de koers roepen fans ‘mooie snor’ naar me. Ik hoorde ook ‘borstel’ en ‘snorman’. Allemaal erg grappig. ‘Snorremans’ lijkt me eigenlijk een leuke bijnaam.”

Daarmee komt hij, zoals Sporza grapte, in de baan van nog een gesnorde figuur uit het Belgische peloton: Victor Campenaerts. Mason ligt daar niet wakker van — mede omdat hij nog iets deelt met de Belgische tijdrijder.

“Ik heb al jaren een YouTube-kanaal waarop ik mijn koersen op mijn manier analyseer — op goeie en slechte dagen,” zegt hij. “Die video’s monteren kost tijd, maar ik doe het graag.”

Ondanks zijn sterke vorm erkent de Brit dat zijn prestaties thuis niet volledig zichtbaar zijn door uitzendrechten. “In Groot-Brittannië zitten alle veldritten achter de paywall van Discovery+. Een abonnement kost €45 per maand,” legt hij uit. “Vanaf volgend seizoen zijn zelfs de Tour en de klassiekers niet meer gratis te bekijken.”

Het is een verschuiving waarvan hij vreest dat ze de groei van de sport in het VK schaadt. Daarom pleit hij steeds nadrukkelijker voor wat olympische opname voor het veldrijden kan betekenen. “Als ik in Groot-Brittannië zeg dat ik veldrijder ben en dat het geen olympische sport is, haken mensen af,” zegt hij. “Als veldrijden aan de Winterspelen wordt toegevoegd, stimuleert dat sponsorinteresse. Een win-winsituatie.” En ja, een olympisch optreden staat hoog op zijn persoonlijke verlanglijst.

Masons ambities zijn helder en nuchter. Hij schuwt de prijzen die hij wil niet. “Ik wil heel graag zo’n grote kassei als winnaar van de Koppenbergcross,” zegt hij. “Een realistisch doel — ik ben er al een paar keer dicht bij geweest.”

Kampioenschappen tellen ook. “Op het EK ben ik al eens 2e geworden. Dat blauwe sterrentricot is enorm belangrijk.”

Het WK? Dat ligt complexer. “Het WK is een ander verhaal door Mathieu van der Poel,” geeft hij toe. Toch denkt hij dat het parcours in Hulst hem moet liggen.

Maar vóór al dat, wil hij vooral die eerste grote zege — het resultaat dat eindelijk past bij het niveau dat hij week na week toont. “Het kan in elke cross gebeuren. Alles moet één keer in elkaar vallen.”